Farhad Showghi

Ανοίγω κάτι, αλλά το φως του ήλιου ξεκολλάει τον ώμο μου. Ένα μπακάλικο λάμπει ευάλωτο και
τραυματίζεται μες στην αυλή του γείτονα. Τώρα στον δρόμο περπατώντας νά σου οι θάμνοι
ολόγυρα, λαχανικά, και το λεωφορείο μεταμορφώνεται σε γρήγορο κήπο. Ωραία η μέρα, σίγουρα
θα’ρθουν αεροπλάνα, συνθλίβοντας άσπρα μικρούλια δάχτυλα, ιδού πώς αρχίζει το μπλε, αξίζει
λοιπόν να ματώνεις ακόμα εκεί, ο αέρας καλός, σχεδόν τον ακούει το πουλόβερ στο στήθος μου.
Ένα ολόκληρο οικοδομικό συγκρότημα με πόρτες και παράθυρα διαπερνάει τα μέλη μου,
κουνάει το χέρι μου με το εισιτήριο και κουδουνάει. Εδώ ακριβώς ξεκινάει το δικό μου ατύχημα.

I open something, but sunlight separates my
shoulder blade. A grocery shop shines
vulnerable, swinging in the neighbour’s backyard. Now
I walk along the street, exchanging words with bushes
and lettuce and the public bus becomes like a
fast garden. Nice day, you can expect
 aeroplanes that break white, small fingers, we
say, thus the blue begins, it’s still worth
the injuries, the air is good, seems audible on my
sweater chest. A row of houses shudders me
with all its windows and doors, moved, ringing,
my ticket card hand. And I’m about to begin
having my accident.

Jeg åbner noget, men sollyset løsner mit
skulderblad. En købmandsbutik lyser
sårbar, gynger i naboens gård. Nu
går jeg langs gaden, bytter med busk
og salater og rutebilen bliver snart en
hurtig have. En dejlig dag, siger vi, man kan regne
med flyvemaskiner, der brækker de små, hvide fingre,
sådan begynder det blå, det kan betale sig at såre
sig mere dér, luften er god, virker hørligt på mit
pulloverbryst. En boligkarré går med sine vinduer
og døre gennem alle lemmer, bevæger klingende
mit billethånd. Og jeg begynder straks
at få min ulykke.