Farhad Showghi

Της πόλης ο χάρτης τελειώνει, Πυρκαγιές της στέππας και των μαξιλαριών γυρισμένες
ανάποδα, πεζοπορείες σε χώματα για κρεμμύδια και για κέδρους, Προσπαθούμε κάτι,
γνωρίζουμε τα ονόματα, μα ένα τοπίο έρχεται. Όποιος απαντήσει εγκαίρως, πηγαίνει δίπλα,
 στον κήπο του γείτονα, και γίνεται θάμνος μουριάς, Μ’έναν αβέβαιο μονήρη τρόπο. Κανένα
παράθυρο δεν βγαίνει απ’ τη σειρά του για να προσφέρει κάτι επιλέον. Κανείς δεν παίρνει
μαζί του για ψάρεμα τα σπίτια και τις πλατείες μπροστά απ’ τα σπίτια. Το νερό του
μεσημεριού στραγγίζει ανάστροφα προς τις ηλιοφώτιστες κορυφές των πλατανιών. Πιο
εύκολα απ’ ό,τι βγαίνει το χέρι απ’ την τσέπη, ξεπηδά η μεγάλη απόσταση. Η παλάμη
ανοίγει. Προς της εθνικής οδού την αταραξία. Που θα γίνει και πάλι σκέψη.

The city map doesn’t stop. Extroverted bush
and boxfires, marches across beets for onions
and cedars. We try something, know the names
but a landscape comes. Whoever answers promptly
goes over to the neighbour’s garden and becomes a
snowball shrub. In an uncertain way,
left to its own accord. No window steps out of line  
to offer more. No one takes the houses, the
yards before the houses fishing. Midday-
water seeps towards sunbright sycamore tree tops.
More lightly than the hand out of the jacket pocket,
a great distance slips out. The hand opens up. The
equanamity of a traffic artery. That soon falls back
on thinking.

Byplanen standser ikke. Udadvendte stepper -
og kassebrande, marcher over jord for løg
og cedertræer. Vi forsøger noget, kender navnene,
men et landskab kommer. Den, som svarer i tide,
går over i naboens have og bliver en
sneboldbusk. På den uvisse, uafhængige
måde. Intet vindue fra rækken klatrer
for at tilbyde mere. Ingen tager husene,
pladserne foran husene med for at fiske. Middags-
vand siver op ad i sollyse platankroner.
Lettere end hånden fra jakkelommen smutter den
den store afstand ud. Hånden åbner sig. Mod den
sindige udfaldsvej. Som snart falder tilbage
til tanken.