Jaume Pont

Regarde la lune, le théâtre du monde sous les voiles de l’éclipse!
Au creux de l’oreille, vaincu, ce vaisseau du silence
qui se nomme souvenir nous parle d’amours impossibles.
Gardons la langue, les mots, au creux ivre de la nuit.
Et tout reste muet. Seuls les astres, anciens hérauts,
annoncent le triomphe de cette aveugle nuit d’oisellerie.
L’entends-tu ? La tempête affile l’aurore close, et le ciel,
oiseau dans une flamme, transmue le temps occis.
Commencent à tomber la voilure, l’illusoire empire
de mille langues de feu brillant, la cime ouverte
en noir et rouge : commence la nudité close de la fin.
Où les portes de la demeure réfléchie par les étoiles
closent l’armoire cosmique, où la pourpre ardente, l’ange
incandescent et nu, noie des clartés carbonisées.
Où la lumière baise l’eau et l’eau brûle les ténèbres.
J’écoute le murmure du ciel, le battement de la lune
et le soleil qui fait tomber l’amère pesanteur de l’amour.
J’ai les doigts humides de sang et les dents cariées de clarté.
Comme une fumée, je dissipe la mémoire qui me liait, affaibli,
aux ténèbres, et j’ouvre ma poitrine au sinistre Cerbère solaire.

Il n’est plénitude plus vide, ni vide plus plein,
il n’est absence plus cruelle et plus douce, plus palpitante,
que l’extermination réfléchie et sombre des sphères.
Ainsi l’homme, un moment perdu sous la pleine lune,
flèche tremblante sur l’arc du temps, prince ou esclave,
fait du rêve la raison, de la mort la vie, de la forme
la matière ardente. De l’éclipse imaginaire, le réel.
Si l’amour est fiction, si la lumière à laquelle je veux me brûler et
                                                                              l’incendier
est une muette et lente fiction, que nous reste-t-il du monde, ô
                                                                              avenir ?

Nu, je rêve l’instant. Avec une transparence muette, le ciel fléchit
la faux courante de la lumière. La tête des ténèbres tombe.
Maintenant, évanescent, je sens battre le pouls des arbres.
Un souffle brûlé, tremblant et furtif, referme la main multicolore du
                                   crépuscule flexible. Le vent mûrit la terre.
Et je me souviens : souvenons-nous du mot froid et profond de la
                                                                                    mort :
Avec les yeux se closent les signes de la chair.
Avec l’ombre le toucher, avec la lumière tout l’être.

Guarda la luna, teatro del mondo sotto i veli dell'eclisse!
Sotto vace, vinto, ci parla d'impossibili amori
questa nave del silenzio che si chiama ricordo.
Riponiamo la lingua, le parole, nella tana ubriaca della notte.
E tutto resta muto. Soltanto gli astri, vecchi banditori,
gridano il trionfo di questa cieca notte di mille uccelli.
Santi? La tempesta fa aguzza l'aurora chiusa, e il cielo,
uccello dentro una fiamma, muta il tempo morto.
Comincia a scendere il velame, illusorio impero
di mille lingue di fuoco sfavillante, la cima aperta
in nero e rosso: comincia la nudità chiusa della fine.
Là dove le porte della stanza riflessa dalle stelle
chiudono l'armadio cosmico. Là dove l'accesa porpora, l'angelo
incandescente e nudo, sommerge chiarori carbonizzati.
Là dove la luce bacia l'acqua e l'acqua brucia la tenebra.
Ascolto il mormorio del cielo, il battito della luna
e il sole che fa cadere l'amara esca dell'amore.
Ho le dita madide di sangue e i denti cariati di chiarore.
Come fumo, faccio evaporare la memoria che mi imprigionava,
                                                                           smorto,
nella tenebra, e apro il petto a Cerbero, tetro cane solare.
Non c'è pienezza più vuota, né vuoto più pieno,
non c'è assenza più crudele e dolce, più
palpitante, dello sterminio riflesso e fosco delle sfere celesti.
Così l'uomo, tremula saetta all'arco del
tempo, principe o schiavo, per un attimo smarrito nel plenilunio,
fa del sogno la ragione, della morte la vita, della forma
la materia infuocata. Dell'eclisse immaginaria: il reale.
Se l'amor è finzione, se la luce che voglio che mi bruci e m'incendi
è taciuta e lenta finzione, che ci resta, in futuro, del mondo?

Nudo, sogno l'istante. Come muta trasparenza il cielo circonda
la guizzante falce della luce. Cade la testa della tenebra.
Ora, evanescente, sento il battere dei polsi nell'albereta.
Un alito bruciato, tremante e schivo, chiude
la mano multicolore del tramonto arrendevole.
Il vento insaporisce la terra.
E ricordo: ricordiamo la parola profonda e fredda della morte:
con gli occhi si chiudono i segni della carne.
Con l'ombra il tatto, con la luce tutto l'essere.

Popatrz na księżyc, teatr świata za kurtyną zaćmienia!
Cichym glosem, pokonany, opowiada nam o niemożliwej miłości
ten statek milczenia, który zwiemy wspomieniem.
Chowamy język i słowa w upojnym legowisku nocy.
I wszystko trwa nieme.Tylko gwiazdy, starzy heroldowie,
obwieszczają triumf tej ślepej nocy ptaków.
Słyszysz? Burza wyostrza pochmurny świt i niebo,
ptak schwytany w płomień, przeobraża martwy czas.
Już opadają żagle, złudne imperium
tysiąca języków świecącego ognia, czerwono-czarny
szczyt, zaczyna się niechybna nagość końca.
Tam, gdzie bramy gwiezdnego domu, pełnego luster,
zamykają kosmiczną szafę. Tam, gdzie ostra purpura, anioł
płonący i nagi gasi zwęglone jasności.
Tam, gdzie światło całuje wodę a woda spala mgłę.
Słucham szeptu nieba i pulsowania księżyca,
a słońce podnosi gorzki ciężar miłości.
Palce mam splamione krwią, zęby spróchniałe od światła.
Jak dym, ulatuje ze mnie pamięć, która trzymała mnie, bez życia,
we mgle i odsłaniam pierś przed posępnym słonecznym cerberem.
Nie istnieje pełnia bardziej pusta, ani pustka pełniejsza,
nie istnieje nieobecność bardziej okrutna i słodka, bardziej
                                                                       rozedrgana,
niż roziskrzone i ciemne wygnanie sfer.
I tak człowiek, przez chwilę zagubiony w pełni księżyca,
drżąca strzała w łuku czasu, pan lub niewolnik,
z marzeń czyni rozsądek, ze śmierci życie, z formy
rozpaloną materię. Z urojonego zaćmienia rzeczywistość.
Jeśli miłość jest złudą, jeśli światło, które pragnę, by mnie spaliło i
                                                                       rozś wietliło
jest milczącym i powolnyrn omamem, co nam zostanie kiedyś ze ś
wiata?

Nagi, śnię tę chwilę. Przejrzyście nie ma, wprawia w drganie niebo
ślizgająca się kosa światła.Toczy się glowa mgły.
Teraz, gdy roztapiarn się, czuję pulsowanie pośród gałęzi.
Spalony oddech, nieufny i drżący zamyka wielobarwna
ręka giętkiego zmierzchu. Wiatr oblewa ziemię.
I wspominam: wspominamy głębokie i zimne słowo śmierć:
wraz z oczami zamykają się znaki ciała.
Wraz z ciemnością dotyk, wraz ze światłem całe istnienie.

Olha a lua, o teatro do mundo sob os véus do eclipse!
Ao ouvido nos fala, vencido, de impossíveis amores
esse navio de silêncio a que chamamos recordação.
Guardamos língua e palavras na lura embriagada da noite.
E tudo permanece mudo. Só os astros, velhos pregoeiros,
gritam o triunfo desta cega noite de pássaros,
Estás a sentir? A tempestade afia a secreta aurora e o céu,
pássaro numa chama cativo, metamorfoseia o tempo morto.
Começa a tombar o velame, ilusório império
de mil línguas de fogo reluzente, o cume aberto
em rubro e negro: começa a nudez fechada do final.
Onde as portas da estância estelar cheia de espelhos
fecham o armário cósmico. Onde a acesa púrpura, o anjo
incandescente e nu, afoga carbonizadas claridades.
Onde a luz beija a água e a água queima a treva.
Escuto o murmúrio do céu, o palpitar da lua
e o sol lançando a amarga sonda do amor.
Tenho os dedos manchados de sangue e dentes cariados de luz.
Evaporo, como fumo, a memória que me ligava, moribundo,
à treva e abro o peito ao tétrico Cérbero solar.
Não existe mais vazia plenitude nem vazio mais pleno,
não existe mais cruel e doce ausência, mais palpitante
que o espelhado e obscuro extermínio das esferas.
Assim é o homem, um instante perdido do plenilúnio,
trémula flecha no arco do tempo, príncipe ou escravo,
faz do sonho a razão, da morte vida, da forma
a incendiada matéria. Do imaginário eclipse: realidade.
Se o amor é ficção, se a luz que anseio me queime e ilumine
é calada e lenta ficção, que nos resta, futuro do mundo?

Nu, sonho o instante. O céu curva, com transparência muda,
a foice corrediça da luz. Roda a cabeça da treva.
Agora, evanescente, sinto o bater do pulso no arvoredo.
Um alento queimado, esquivo e trémulo, fecha a multicor
mão curvada do crepúsculo. O vento amadurece aterra.
E eu lembro: recordamos a palavra profunda e fria da morte:
Com os olhos fecham-se os signos da carne.
Com a sombra o tacto, com a luz todo o ser.

Mira la luna, el teatro del mundo bajo los velos del eclipse!
En voz muy baja, vencido, nos habla de imposibles amores
este bajel del silencio que llamamos recuerdo.
Guardamos lengua y palabras en la embriagada madriguera de la
                                                                                    noche.
Y todo permanece mudo. Sólo los astros, viejos pregoneros,
gritan el triunfo de esta ciega noche de pájaros.
¿Lo oyes? Afila la tempestad la cerrada aurora, y el cielo,
pájaro cautivo en una llama, transmuda el tiempo muerto.
Comienza a caer el velamen, ilusorio imperio
de mil lenguas de fuego reluciente, la cumbre abierta
en negro y rojo: comienza la desnudez cerrada del final.
Donde las puertas de la estancia estelar llena de espejos
cierran el armario cósmico. Donde la encendida púrpura, el ángel
incandescente y desnudo, ahoga carbonizadas claridades.
Donde la luz besa el agua y el agua quema la tiniebla.
Escucho el murmullo del cielo, el pálpito de la luna
y el sol lanza la amarga plomada del amor.
Llevo los dedos manchados de sangre y los dientes cariados de luz.
Como humo, evaporo la memoria que me ataba mortecino
a la tiniebla y abro el pecho al tétrico cancerbero solar.
No existe plenitud más vacía ni vacío más pleno,
no existe ausencia más cruel y dulce, más palpitante,
que el espejado y oscuro exterminio de las esferas.
Así el hombre, por un instante perdido en el plenilunio,
temblorosa saeta en el arco del tiempo, príncipe o esclavo,
hace del sueño la razón, de la muerte vida, de la forma
la encendida materia. Del imaginario eclipse realidad.
Si amor es ficción, si la luz que ansío que me queme y encienda
es callada y lenta ficción ¿qué nos queda, futuro, del mundo?

Desnudo, sueño el instante. Con muda transparencia, cimbrea el cielo
la guadaña corrediza de la luz. Rueda la cabeza de la tiniebla.
Ahora, evanescente, siento el latir del pulso en la arboleda.
Un aliento quemado, esquivo y tembloroso, cierra la multicolor
mano del crepúsculo cimbreante. Sazona la tierra el viento.
Y recuerdo: recordamos la palabra profunda y fría de la muerte:
con los ojos se cierran los signos de la carne.
Con la sombra el tacto, con la luz todo el ser.

Avı gözle, tutulmanın tülleri ardında oyunu dünyanın!
Kulağın çukurunda, yenik, imkânsız aşklardan söz ediyor bize
anı denilen bu sessizliğin gemisi.
Tutalım dilimizi, sözcükleri, gecenin sarhos ininde.
Ve her şey sessiz kalır. Salt yıldızlar, eski haberciler,
kuş sürülerinin bu kör ettiği gecenin zaferini muştular.
Duyuyor musun? Fırtına örtülü gün doğumunu biler ve gökyüzü,
alevler içindeki kuş, ölü zamanı değiştirir.
Ve işte perde inmeye başlar, parlayan ateşin
binlerce dilinin sahte imparatorluğu, kırmızı ve siyaha
açilan doruk; ve işte sonun örtük çıplaklığı başlar.
Orda, yıldızların yansıttığı gök kapılarının
göksel dokumayı örttüğü; alevli al, kor halinde
vi çıplak meleğin, kömürleşmiş açıklıları gizlediği yerde.
Işığın suyu öptüğü ve suyun karanlıkları yaktığı yerde.
Gökyüzünün mırıltısını, ayın kalp atıslarını
ve askın acı ağırlığını azaltan güneşi dinliyorum.
Kanla ıslanmış parmaklarım ve ışıkla çürümüş dişlorim var.
Bir duman gibi, can çekişen ben, beni karanlıklara
bağlayan belleği aralıyorum ve açıyorum uğursuz göğsünü
güneş bekçisi Kerberos’un.
Ne daha boş bir doluluk vardır, ne de daha dolu bir boşluk.
Yıldızların parlak ve karanlık yok edilişinden
daha sert ve daha yumuşak, daha heyecanlı yokluk yoktur.
Böylece, insan dolunay altında yitik bir an,
zaman yayında titreyen bir ok, prens ve köledir,
düşü akıl, ölümü yaşam, biçimi ateşten madde
yapar. Düşsel tutulmadan gerçeği.

Kurguysa eğer aşk, yanıp tutuşmak istediğim ışık sessiz
ve ağir kurguysa eğer, dünyada bize nasıl bir gelecek kalır?
Cıplak, an’ı düşlüyorum. Sessiz bir saydamlıkla, gökyüzü
ışığın koşan orağının hızını keser. Düşer karanlığın kellesi.
Şimdi, belli belirsiz, ağaçaların nabzının attığını duyuyorum.
Yanık bir soluk, titrek ve kaçıcı, esnek bir günbatımının
renkli elini kapatır. Rüzgâr toprağı tohumlar.
Ve ben anımsarım; ölümün soğuk ve derin sözlerini anımsayalım:
Bedenin işaretleri kapanır gözlerle.
Gölgeyle dokunuş, ışıkla tüm varlık.