Tanja Kragujević

Als ich am Jahrmarkt des Geschauten ankam
war alles schon verbraucht.
Die Planen zusammengelegt.
Bei Sonnenuntergang abgebrannt.
Die Orden verteilt.
Die Rechte an sich gerissen.

Kaum etwas ist
noch in Freiheit
mahnten mich die Versammelten.
Bloß noch zwei Gletscher
unter der Glocke.

Mich erinnerten sie
an Brüste aus Glas
die sich berühren
wenn die Frau aus Versen geht.

Es war die Zeit des Weltuntergangs.
Und ich wünschte ihr das gleiche wie mir.

Nichts abseits des Gewöhnlichen.

Eine Tasse Regentropfen
Zwei Minuten im Leben einer Rose.

Cuando llegué a la feria de lo ya visto
ya todo se había agotado.
Las carpas plegadas.
Quemadas al oeste.
Las medallas repartidas.
Los derechos apropiados.

Poca cosa quedó
en libertad
me advirtieron los congregados.
Acaso dos glaciares
debajo de la campana.

A mí me resultaron
parecidos a senos de vidrio
que se rozan al caminar
de la mujer de los cantos.

Era ésa la época del fin del mundo.
Y yo le deseé lo mismo que a mí.

Nada fuera de lo común.

Una tasa de gotas de lluvia.
Dos minutos en la vida de la rosa.

Lorsque j’arrivai à la foire du vu
tout était dissipé.
Tentes levées.
Consumées dans l’ombrée.
Décorations distribuées.
Droits usurpés.

Il n’est resté que très peu
en liberté
m’avertirent les réunis.
Peut-être que deux glaciers  
sous la cloche.

Je les trouvai semblables
aux mamelles de verre
se frôlant pendant la marche
de la femme en poème.

Ce fut l’époque de la fin du monde.
Et je lui souhaitai ce que je souhaitai à moi-même.

Rien au-delà de l’ordinaire.

Une tasse de goutte de pluie.
Deux minutes dans la vie d’une rose.

Quando arrivai alla fiera del già visto
tutto era esaurito.
Le tende levate.
Bruciate in occidente.
Le decorazioni distribuite.
I diritti usurpati.

C’era rimasto ben poco
in libertà
mi avvisarono gli adunati.
Forse solo due ghiacciai
sotto la campana.

A me sembravano
simili ai seni di vetro
che si toccano nell’incedere
della donna nella poesia.

Era l’epoca della fine del mondo.
E io le augurai lo stesso che avevo augurato a me.

Niente fuori dal consueto.

Una tazza di goccia di pioggia.
Due minuti nella vita di una rosa.

Οταν έφτασα στο παζάρι του ορατού
τα πάντα είχαν ξοδευθεί.
Τα τσαντίρια μαζεμένα.
Καμένα στο λιόγερμα.
Τα παράσημα μοιρασμένα.
Τα δικαιώματα στερημένα.

Λίγα έχουν απομείνει
ελεύθερα,
με προειδοποίησαν οι θαμώνες.
Ισως μονάχα δυο παγόβουνα
κάτω από την καμπάνα.

Εμένα μού έμοιαζαν
με γυάλινα στήθη
που αγκίζονται στο περπάτημα
μιας γυναίκας από ποίημα.

Ηταν η εποχή της συντέλειας του κόσμου.
Της ευχήθηκα ό,τι στον εαυτό μου.

Τίποτα εκτός του συνηθισμένου.

Μια κούπα σταγόνες βροχής.
Δύο λεπτά από τη ζωή του ρόδου.

När jag kom till det seddas marknad
var allt förbrukat.
Tälten ihopfällda.
Uppbrunna västan om.
Ordnarna utdelade.
Rättigheterna beslagtagna.

Det återstår så lite
i det fria
påminde de samlade mig om.
Kanske endast två glaciärer
under kupan.

Jag tyckte att de
liknade bröst av glas
som vidrör varandra
då kvinna i sången går.

Det var vid världens ände.
Och jag önskade henne detsamma som mig själv.

Inget utöver det vanliga.

En kopp regndroppar.
Två minuter i en ros liv.

Mikor megérkeztem a már látottak
vásárjára minden elkelt.
A sátrak összehúzva.
Kiégetten a napnyugtában.
A kitüntetések kiosztva.
A jogok megkaparintva.

Kevés maradt már csak
szabadon figyelmeztettek
az összegyűltek.
Talán két darab gleccser csak
a harang alatt.

Engem ők üvegmellekre
emlékeztettek
melyek összekoccanak a vers
asszonyának sétája közben.

A világvégi napok ideje volt ez.
És én neki is ugyanazt kivántam mint magamnak.

Semmi nem mindennapit.

Egy bögre esőcseppet.
A rózsa életének két percét.

市場に着いてみると
すべて終わったあとだった。
テントは畳まれていた。
日没に燃えていた。
飾りはばらされていた。
権利は奪い取られた。

手つかずのものは
もうほとんどないよ
集まった人々が私に注意した。
たぶん二つの氷だけ
鐘の下の。

それは私に
ガラスの乳房を思わせる
歩みに揺れて触れあう
歌から出てきた女の

それは世界が終わる時だった
自分と同じことを彼女にも願った

いつものとおり

雨のしずくのカップを
バラの命の二分間