Farhad Showghi

Μουντή, δραστήρια περιοχή. Κόκκινα σπίτια ακολουθούν κόκκινες γίδες. Καταστρώνουμε
σχέδια. Aς πούμε γίδα και βεγγαλικό, γίδα αντί παιδί. Αυτό μην μας εκπλήσσει, σείουμε
καμπάνες, ο ήλιος στέκεται. Τραβάμε παντελόνια, ρίχνουμε χέρια, εν μέρει σκίζεται μια
καρδιά. Μπορούμε να θέσουμε όρους γύρω από την κατσίκα, ορεινούς αστερίες σε ουσίες
κινούμενες, ένα κλείσιμο ματιού τον Μάρτη, εναλλακτικό του ανέμου το άγγιγμα. Αέρας
λιμανιού, Χιλιοπαιγμένες ασχολίες. Ορίζοντες χωρίς επιτακτική αιτία. Κινούμαστε, με τα
πόδια στο χαλίκι του δρόμου. Ό,τι βρισκότανε από πάνω μου, έφερε εις πέρας τον ουρανό.

This hazy, busy place. Red houses follow red  
goats. We draw up plans. Speak goat and
sparkler, goat-not-kid. That should be no
surprise, we rattle bells, the sun’s out. We
put pants, lay hands, a heart partially
breaks. We can surround the goat with words
Mountain starfishes in moving essences, an eyelid
flutter in March, or perhaps a touch of wind. Then
encounters take place. Dockside air. Daily business
played out, horizons with no compelling reason.
We move on, our feet on the pebbles of the street.
What was over us pulled across the sky.

Diset, livlig egn. Røde huse følger røde
geder. Vi smeder planer. Siger ged og
stjernekaster, ged i stedet for barn. Det bør ikke over-
raske, vi ryster klokker, solen står. Vi
trækker bukser, lægger hænder, et hjerte sønderrives
delvis. Vi kan lægge begreber rundt omkring gederne,
bjergsøstjerner i bevægede essenser, et øjenlåg-
glip i marts, valgfri vindberøring. Så
finder møderne sted. Havneluft. Rutineprægede
daglige gøremål, horisonter uden tvingende grund.
Vi bevæger os, fødderne ved gadens gruskant.
Hvad der var over os, gik hen over himlen.