Dieter M. Gräf

“Smrt tako stvara brzu sintezu minulog života,
a svjetlost koju na taj život baca unatrag,
osvjetljava suštinske trenutke stvarajući
od njih mitska i moralna djela izvan vremena”

P.P.P.

dovršite ga, jer
ljepota i jest šugava.
                                
Njezina se linija dijeli,
postaje konop,

nakit oko vrata
svakoga: Vene

cijanski nož,
sijeva, poput spomen
                                
zlatnika koji
ostaju na mjestu

zločina. Sunce
                                
na Signor Giovannia,
na velike skokove  
preko mnogo praznih trgova,*

pada

na truplo njegova
ubojice, zavezano
 
na kotač ispred gradskih vrata.

(Za  Kerstin Wagenschwanz)

*Citat iz: Jochann Joachim Winckelmann, Vorrede zur
Geschichte der Kunst des Altertums

"La morte opera una rapida sintesi della vita passata,
e la luce retroattiva che essa rimanda su tale vita
ne trasceglie i punti essenziali, facendone
degli atti mistici o morali fuori dal tempo."

P.P. P.

lo finisce, che
la bellezza sia rognosa.

La sua linea divida
si, diventi capestro,

gioiello al collo
di ognuno: vene

ziano coltello,
scintilla, come monete

ricordo, che
restano sul luogo

dei delitti. Sole

sul Signor Giovanni,
  a grandi balzi
per molte e vote piazze,

che batta

sul cadavere del suo
assassino, attorto

sulla ruota alla porta della città.

(Per Kerstin Wagenschwanz)

"La mort crée d'emblée une synthèse de la vie écoulée,
et la lumière qu'elle renvoie sur cette vie, en éclaire
les moments essentiels et fait de ceux-ci des actes
mythiques ou moraux en dehors du temps."

P. P. P.

le parachève, et qu’à son tour
la beauté soit galeuse.

Que sa ligne se partage,
se fasse corde,

parure autour du cou
de chacun: la veine

à portée du couteau vénitien,
qui dans un éclair brille, comme des médailles

mémoriales, restées
en retrait au lieu

du crime. Soleil

porté sur Signor Giovanni
d'attaque pour enjamber
bien des places vides,

qu'il tombe

sur le cadavre
de son meurtrier, de rayons tressé

et roué devant la porte de la ville.

(Pour Kerstin Wagenschwanz)

"Death creates an immediate synthesis of the life that has just ended,
and the light it reflects back onto that life
illuminates the essential moments and turns them
into mythical or morals acts outside of time."

P. P. P.

perfects him, for beauty
is said to be mangy,

its line dividing,
becoming noose,

a jewel around
the neck of

everyone: Venetian
knife, flashing like

medallions left
at the scene of

the crimes. Sun

on Signor Giovanni,
on great leaps across
many empty squares,

may it fall

on his murderer's
corpse, bound outside

the city gate, on the wheel.

(For Kerstin Wagenschwanz)

‚De dood creëert meteen ook een synthese van het verstreken leven,
en het licht, dat het over dit leven werpt,
belicht de wezenlijke momenten en maakt
er mythische of morele daden buiten de tijd van.‘
P.P.P.

voltooit hem, want
schoonheid zij schurftig.

Haar lijn dele
zich, worde strik,

kek om de hals
van elk: Vene

tiaans mes,
flitst op, als denkings

munten, die achter
blijven op de plaats

van misdrijf. Zon

op signor Giovanni,
op grote sprongen
over veel lege pleinen,

zij valle

op zijns moordenaars
kadaver, gevlochten

voor de stadspoort aan het rad.

(Voor Kerstin Wagenschwanz)

"Śmierć stwarza natychmiast syntezę skończonego życia,
a światło, które rzuca na to życie,
oświetla istotne momenty i przekształca je
w mistyczne i moralne akty poza czasem".
P.P.P.

dopełnia go, bo podobno
piękno jest parszywe.

Jego linia rozdziela
się, zamienia w pętlę,

biżuteria na szyję
każdego: wenecki

sztylet rozbłyskuje
niczym pamiątkowe

monety, które
pozostają na miejscu

zbrodni. Słońce

na signora Giovanniego,
na duże przeskoki ponad
wieloma pustymi miejscami,

pada

na ścierwo jego zabójcy,
przywiązane do koła

przed miejską bramą.

Dla Kerstin Wagenschwanz