Stavros Zafiriou (Σταύρος Ζαφειρίου)
De nova insula Utopia
De nova insula Utopia
Ὅμως καὶ ὁ Τόμας Μὼρ ταξίδευε μὲ τραῖνο.
Χιμαιρικὰ ταξίδια ἀναψυχῆς
ἀπ’ τὰ παράλια μέχρι τὴν ἐνδοχώρα.
Μὲς στὴ δερμάτινη βαλίτσα του μὲ τάξη
ὅλες του οἱ αὐταπάτες διπλωμένες⋅
πιὸ κάτω τὰ κοστούμια του
κι ἕνα ζευγάρι μαλακὰ παπούτσια περιπάτου.
Σκύβοντας στὸ παράθυρο μποροῦσε
νὰ δεῖ ὅλα τὰ θαύματα
τοῦ τόπου ποὺ δὲν ἦταν,
τοῦ τόπου ποὺ σὲ σχῆμα φεγγαριοῦ
μισοῦ μόνο ἀπὸ τὸ παράθυρο
τοῦ τραίνου σου τὸν βλέπεις.
Ἔφτανε στὸν σταθμὸ πρὶν σκοτεινιάσει
–κανεὶς δὲν ἤτανε νὰ τὸν ὑποδεχτεῖ–
μὲ πάντα κάτι ξεχασμένο στὸ κουπέ του:
γάντια, καρφίτσες, ὥρα ἐπιστροφῆς,
καμιὰ φορὰ τὴ μαύρη του κλωστὴ
ποὺ εἶχε γιὰ νὰ ράβει τὸν λαιμό του.
Ὥσπου μιὰ μέρα ὁ συρμὸς
ξέφυγε ἀπὸ τὶς ράγες.
Κύλησαν οἱ τροχοί του στὰ χωράφια,
κύλησαν καὶ συνέχισαν σὰν μακριὰ σκιὰ
μιὰ διαδρομὴ πλάι στὴ διαδρομή τους,
ἀπ’ τὰ παράλια μέχρι τὴν ἐνδοχώρα,
χωρὶς νὰ σταματᾶνε πουθενά.
Σκύβοντας στὸ παράθυρο ὁ λόρδος
Τόμας Μώρ (Πρόεδρος τῆς Βουλῆς,
Σφραγιδοφύλακας καὶ Ὑπουργὸς
τῶν Θησαυρῶν τοῦ Βασιλείου)
μὲ τὸ κομμένο του κεφάλι στὸν ἀέρα,
μὲ βλέμμα σὰν ὀθόνη ἀπὸ γυαλί,
κοίταζε ὅλα τὰ θαύματα τοῦ νέου ταξιδιοῦ,
ὅλα τὰ πλάσματα τῆς χώρας ποὺ δὲν ἦταν
οὔτε ἀντανάκλαση οὔτε μάταιη δωρεά.
Στοὺς παραλλήλους τοῦ καινούριου κόσμου.
(Μπορεῖ καὶ λίγα μίλια πιὸ κοντά.)
Δὲν τὸν συνάντησα ποτὲ
ἂν καὶ ἤμουν ἐλεγκτὴς στὸ ἴδιο τραῖνο.
Ὁ χρόνος βλέπετε. Μὲ μπέρδευε ὁ χρόνος
ποὺ ὁλοένα ξέφευγε ἀπ’ τὶς ράγες,
ἀκολουθώντας τὴ φορὰ τῆς ἁμαξοστοιχίας,
τρέχοντας πίσω ἀπ’ τῆς φενάκης του τὴ σκιά.
Καὶ πῶς νὰ φτάσεις μιὰ σκιὰ
γιὰ ν’ ἀκυρώσεις τὸ εἰσιτήριό της;
