Farhad Showghi

Η μέρα ξανακέρδισε πολύμορφες στέγες. Το τοπίο κόβεται από το γείσο κι ανοίγω το
παράθυρο. Στην έρημο του ταβανιού δε φυσάει μαγεμένος αέρας. Τα μάγια αμφίβολο αν
αρθρωθούν και φοίνικες δεν τεκμηριώνονται πάντα, ούτε πουλί να κάνει κύκλους στον αέρα,
ούτε εξώστες ύπνου. Η Α. μπορεί να μείνει κάτω, στη βαθυκόκκινη μάλλινη κουβέρτα. Ο
ήλιος μόλις αναχώρησε αποσύροντας τον ορίζοντα. Νομάδες αβαρείς ακόμη δεν καταλήγουν
σε γραφή. Μια ρίγα φως για ένα καραβάνι. Αυτό το λέω αργά, δεν σπάζω το κρύσταλλο.
Μένουμε σιωπηλοί. Αναντίστοιχοι.

The day regained the diversity of rooftops. The
landscape breaks from the cornice and I open the window.
In the desert on the ceiling there’s no enchanted
wind. Magic is still hard to say, even palm trees
not always evident, no circling bird, no
terraces of sleep. A. can stay down on the dark red
wool blanket. Sun’s just passed, pulling  
the horizon. Where nomads, still without weight, do not choose
a writing. Pull on for long by the window day and
night. A finger’s breadth of light for a whole commercial caravan
I say this slowly, smashing no glass.
like are quiet. With no counterpart.

Dagen har vundet tagenes mangfoldighed tilbage. Land-
skabet brækker fra gesimsen og jeg åbner vinduet.
I ørknen på stueloftet blæser ingen fortryllet
vind. Fortryllelse er stadig svært at sige, selv palmer kan
ikke altid påvises, ingen kredsende fugl, ingen
soveterrasser. A. kan blive under det mørkerøde
uldtæppe. Lige nu gik solen og drog
i horisonten. Hvor nomader, endnu vægtløse, ikke
beslutter sig for skrift. Drager længe ved vinduet dag og
nat. En fingerbredde lys til en hel handels-
karavane. Det siger jeg langsomt og træder intet glas itu.
Vi er stille. Uden sammenligning.