Farhad Showghi

Οι τοίχοι είναι δροσεροί. Κουρασμένοι έχουμε ξαπλώσει ανάμεσά τους, τα γόνατα προς την
έρημο στραμμένα, προς την άγρια επιφάνεια της ταπετσαρίας του τοίχου.
Ποιος ανοίγει το παράθυρο;
Αλλοίμονο στο φεγγάρι
πασχίζει να μείνει ακίνητο
όπως και η σιωπή
έχουμε τώρα ξαπλώσει εδώ
μέχρις εκεί που φτάνει το μάτι.

the walls are cool. Tired, we lie between them, our
knees directed against the desert, the  rough feel of the
textured wallpaper.
Who’ll open the window?
if the moon even dares to
strain itself to stay still
like now the silence
we lie here
as far as the eyes will carry.

Væggene er kølige. Trætte ligger vi mellem dem, med
knæene vendt mod ørkenen, mod savsmuldstapetets
grove korn.
Hvem åbner vinduet?
Ve månen
anstrenger sig for at blive stående
ligesom tavsheden nu
vi ligger her
så langt øjnene bærer.