Farhad Showghi

Η Α. σηκώνεται και τραγουδά. Στην έρημο του ταβανιού δεν φυσάει μαγεμένος αέρας. Τα
μάγια ακόμη αμφίβολο αν αρθρωθούν, πάλι μακριά, πίσω απ’ τους φοίνικες.
Φοίνικες, φοίνικες και μια αλεπού ίσως, κάμποσες σκουρόχρωμες γάτες και όλα όπως πριν.
Εδώ δεν έχει ευκίνητα πέλματα. Κανένα νανούρισμα να μου κρατήσει την όραση, κρατάω τα
μάτια. Η Α. Μπορεί να μείνει κάτω, στη βαθυκόκκινη κουβέρτα, και περιμένει κάτι να
ακουσει.
Εκείνο εκεί
είναι το τρένο
καθώς περνάει
πα ποιος περνάει έτσι, ποιος κουράζεται
πού βρέθηκε εκεί ένα τρένο
και δεν σηκώνει αέρα και είναι δύσκολο να αρθρωθεί
και αλητεύει και χάνεται στους φοίνικες

A. stands up and sings. In the desert on the room’s ceiling.
there’s no enchanted breeze. Magic is still hard to
say. soon gone again or behind the palm trees.
Palm trees, palm trees, and a fox perhaps, several dark
cats and all as it had been.
There’s no movable paws here. No lullaby to
rob me of sight, I take the eyes. A. can
stay down on the dark red wool blanket and waits
to hear something
That there
is the railroad train
as it rolls on.
Who’s rolls like that, who takes the strain,
What is that sudden railroad train  
and makes no wind and is hard to say
and drifts about and ends up in palm trees.

A. rejser sig og synger. I ørkenen på stueloftet
blæser ingen fortryllet vind. Fortryllelse er stadig
svært at sige, straks forsvundet igen eller bag ved palmerne.
Palmer, palmer og en ræv måske, nogle mørke
katte og alt som før.
Her er ingen bevægelige poter. Ingen vuggevise, der tager
min udsigt, jeg tager øjnene. A. kan
forblive nede på det mørkerøde uldtæppe og venter
på at høre noget:
Det dér
er jernbanen
som den ruller dér
hvem ruller sådan hvem anstrenger sig
hvad er det nu for en jernbane
laver ingen vind og er svær at sige
og strejfer omkring og ender i palmer.

A. se lève et chante.  Dans le désert au plafond de la pièce,
aucun vent enchanté ne passe.  Enchantement, c’est encore difficile
à dire.  aussitôt reparti ou derrière les palmiers.  
Palmiers, palmiers et un renard peut-être, quelques chats
foncés et tout est comme avant.
Ici, il n’y a pas de pattes mobiles.  Pas de berceuse qui me dérobe
la vue, je prends les yeux.  A. peut rester en bas sur
la couverture de laine rouge sombre et attend
d’entendre quelque chose :
Ça, là,
c’est le train
tel qu’il roule, là
qui roule donc ainsi qui fait l’effort
quelle sorte de train se trouve soudain là
et ne fait pas de vent et est difficile à dire
et se promène çà et là et aboutit dans des palmiers.