Nóra Ružičková

aus allernächster nähe
sauge ich gierig das restliche licht
das in den runzeln und falten der haut noch haftet
und unten, in schwer zum grunde gesunkener dunkelheit
speichere ich teuren zucker in glänzenden knollen
doch alles verschwende ich leichtsinnig
für ein aufflackern dieser leuchtfeuer
ein aufheulen der sirenen
wenn aus zerschlagener haut in die stille
eine flut knallender tulpen fließt
eine ganze schar jener perfiden geschöpfe
die ich in meiner kindheit
mutig dem riesigen beet gegenübertretend
mit einem einzigen rutenhieb
massenhaft demaskierte

w najściślejszej dopasowanej bliskości
łapczywie skupiam resztki światła
które utkwiły w załomach i zagięciach skóry
i głębiej w ciężkiej ciemności osadzającej się przy dnie
układam cenne cukry do wypolerowanych cebul
i wszystko nagle marnotrawnie roztrwonię
na alarmowe błyśnięcie światłami
i ostrzegawcze zawycie syren
kiedy z rozciętej skóry w ciszę
wyleje się powódź krzykliwych tulipanów
całe stado tych perfidnych stworzeń
które w dzieciństwie odważnie stojąc
twarzą w twarz przed ogromnym klombem
jednym machnięciem witki
masowo demaskowałam

in the closest immediate proximity
i’m eagerly collecting the remains of light
that got stuck in the creases and folds of skin
and down in the heavy darkness settling at the bottom
i store precious sugars in polished onions
and spend everything wastefully at once
upon the alarm signal flashing from the lighthouse
and the warning scream of sirens
when a flood of glaring tulips
gushes from the slashed skin into the silence
great hordes of these perfidious creatures
which in my childhood years, bravely confronting
a huge flowerbed face-to-face,
with a single swish of a twig
I used to unmask en masse.