Peter Rühmkorf

Waar nu mijn esprit dit land niet verandert,
mijn mond pas op de plaats spreekt
- gaat mijn hand omhoog en zakt zomaar mijn ooglid –
maar zolang ik nog adem-en-rokender ben,
zolang mijn verdriet me nog aangrijpt
en mijn geluk me nog raakt
wil ik
datgene waar onze aura op gloeit
met lange tong prijzen!

Nutteloos maar bevallig,
waar de nacht al het doek werpt
over je ongevormde vlees, alle dingen
richten zich tot hun eindige kant,
en uit het vruchtbare duister vloeit
sombere vrolijkheid…
Ik echter noem binnen en buiten het voorhoofd
behalve de liefde niets,
wat me vasthoudt en me bekoort.

Fleetingly stored in my garden's rectangular plot
Where evening stubbornly sticks to my eyes  
Lovely
Here still able to utter: lovely,
how the heavens withdraw and love gets to one's head,
after all the nonsense and odyssey
to strike a sedentary heart, you feel
a knife stab deep in your leathery chest
ELATION.

But since this, my wit does not change the country,
my mouth can but speak in place
– a hand raised, the eyelids drop for nothing at all –
But as long as I still breathe and smoke and persist
as long as my worries still touch me
and my luck is still my concern
I want
to praise with a long tongue whatever
can keep the aura smould'ring!

Useless in gracefulness: you,
where the night already cloaks
your unformed flesh, all things now
turn to their finite side,
and from fertile darkness
flows dismal delight
But here and beyond the brow I name
Nothing at all but love
That can hold me and bear me.