Enrique Winter

Das hier
                der Schuhkarton, in dem ich wohne,
der Schuhkarton, in dem mein Vater wohnt.
Zwei linke Schuhe.

»Als Kind wollte ich Künstlerin, Tierärztin oder Astronautin werden.«
»Und ich Architekt« (sie sieht mich an und glaubt mir nicht).
Samstags nahm Papa mich manchmal mit auf die Baustelle. Das
fand ich spitze. Einmal fragte ich ihn: Was ist eigentlich deine Arbeit?
Er sagte, während ein Architekt (zum ersten Mal hörte ich dieses
Wort, und in meinen Ohren klang es sagenhaft, so wie Archimedes)
sich ein Gebäude ausdenke, sorge er ganz einfach dafür, dass es
nicht umfällt. Ein Beruf, der sich Orte nur ausdenkt, erschien mir
außergewöhnlich. Die Aufgabe meines Vaters hingegen blieb
mir schleierhaft. Die ausgedachten Orte zeichnete man ihm auf.
Damit verbrachte ich meine Kindheit: Ich malte Wolkenkratzer und Hütten.

Mein Vater sorgt dafür, dass sie nicht umfallen.

This
          the shoebox where I live
the shoebox where my father lives.
Two left shoes.
 
­––When I was a little girl I wanted to be an artist, a vet, or an astronaut.
––I wanted to be an architect (she looks at me disbelieving).
My dad sometimes took me to the construction site on
Saturdays. I loved it. One day I asked him what his job was.
He told me that the architect (the first time I’d heard this word –
it immediately sounded important, like archduke)
would imagine a building and it was his job simply to make sure
it didn’t fall down. To earn a living imagining places seemed extraordinary
to me. Nothing like my father’s dull job. The imaginary
places would take shape on the page. And that is what I dedicated
my childhood to: drawing him skyscrapers and huts.
 
My father’s job is to make sure they don’t fall down.

To
      pudełko po butach, w którym mieszkam
pudełko po butach, w którym mieszka mój ojciec.
Dwa lewe buty.

– Kiedy byłam dziewczynką, chciałam zostać artystką, panią weterynarz albo astronautką.
– Ja architektem (patrzy na mnie z niedowierzaniem).
W niektóre soboty, tata zabierał mnie na budowę. A ja
to uwielbiałem. Pewnego razu spytałem go, na czym polega jego praca.
Powiedział, że architekt (pierwszy raz usłyszałem to słowo i
od razu zabrzmiało jakoś ważnie, jak arcyksiążę),
wyobraża sobie budynek, a jego robota polega na tym,
żeby się po prostu nie zawalił. Praca, która była tylko wyobrażaniem
sobie miejsc wydała mi się nadzwyczajna. Nie tak jak ponura robota
mojego ojca. Wyobrażone miejsca porozumiewały się z nim poprzez rysunki.
I temu poświęciłem dzieciństwo – rysowaniu wieżowców i chat.

Robota mojego taty polega na tym, żeby się nie zawaliły.

Isto
       a caixa de sapatos onde vivo
a caixa de sapatos onde vive meu pai.
Dois sapatos esquerdos.

–Quando pequena queria ser artista, veterinária ou astronauta.
–Eu arquiteto (me olha e não acredita).
Meu papai me levou alguns sábados à construção. Eu ficava
encantado. Uma vez perguntei em que consistia seu trabalho.
Me disse que o arquiteto (primeira vez que ouvia essa palavra e
me soou importante de imediato, como arqueduque)
imaginava o edifício e que o emprego dele consistia
simplesmente em que não caísse. Um trabalho que só imaginava
lugares me pareceu extraordinário. Não assim o opaco ofício do
pai. Os lugares imaginados comunicavam-se com desenhos.
E a isso dediquei minha infância, a desenhar arranhas-céus e cabanas.

O emprego de meu papai consiste em que não caiam.