Marija Dejanović

Sich mit Asche bestreuen,
was für ein glücklicher Gedanke, nach jahrhundertelangem Schlaf
in der Amphore,
unter dem Gewicht schwerer Freude.
Schwer, das Warten darauf,
wie eine Kastanie im Ofen zu platzen und mit zerwühltem Bauch zu liegen,
erst dann zu träumen beginnen.

Vom Beginn der Olive zu träumen,
dem blauen Fleck auf dem Schenkel, den die Krähe
mit dem Schnabel aus dem eigenen Nest gezogen hat,
Faden um Faden,
bis nichts mehr übrig blieb
außer dem Traum von Schlankheit und Ruhe, der Reduktion,
der Keramik des Rückens,
der Tür.

In der Sonnenschürze zu erscheinen.
Wie schweben in der umwachsenen Kutsche,
sich erheben zu einer Säule, die aus der Öffnung der Schüssel strahlt.

Ein gewöhnliches hölzernes Gefäß –
– hart ist der Kern unserer Begrüßung,
schlapp ist ihre Haltung.

Die Augen zu öffnen,
eine Armee zu rufen damit sie die Stadt besetzte
und die Stirn ins enge Tal legen,
die Kehrseite des Gelenks.

Η ταφή σου στις στάχτες
τι χαρούμενη σκέψη, μετά από έναν αιώνα ύπνο
μέσα σε αμφορέα,
φορτωμένη βαριές χαρές.
Βαριές απ’ την αναμονή,
να σκαν σαν κάστανο ψητό με το στομάχι του σκισμένο,
και ν’ αρχίζουν να ονειρεύονται.

Ονειρεύονται ελιές,
μηρούς των ουρανών μωλωπισμένους,
που κόρακες
μαζεύουν από τις φωλιές τους με το ράμφος,
κομμάτι κομμάτι,
μέχρι να μη μείνει τίποτα άλλο
μόνο όνειρα ισχνότητας και σιωπή, ελαχιστοποίηση,
ραχοκοκαλιές κεραμικές
και πόρτες.

Φοράς την ποδιά του Ήλιου
κι είναι σαν να πλέεις σε βαγόνι ξέχειλο
και να υψώνεσαι σαν στήλη που διακτινίζεται από μπολ.

Ένα απλό ξύλινο μπολ.
Είναι σκληρός ο πυρήνας του χαιρετισμού μας
και χαλαρό το βήμα του.

Ανοίγεις τα μάτια,
καλείς το στρατό να εισβάλει στην πόλη
κι ακουμπάς το μέτωπό σου σε κοιλάδα
στην μέσα μεριά του αγκώνα.

To bury yourself in ashes:
a blissful thought, after a century asleep
in an amphora,
burdened by heavy delights.
Heavy, because on hold,
to burst like a chestnut with its stomach split open,
and to begin dreaming.

Dreaming about the birth of an olive,
the bruised thighs of skies that crows
pluck from their nests with beaks,
string by string,
until there is nothing left
but dreams of skinniness and silence,
ceramic backs
and doors.

To appear in the sun's apron.
To float in a mossy carriage, to
stretch into a column emanating from the bowl.

An ordinary wooden bowl is
the hard core of our greeting,
and slack is its gait.

To open your eyes,
invite the army to invade the city
and lay your forehead in a valley,
the flipside of an elbow.