Jürgen Nendza

저녁에 개구리 그들의 초록을 누설했다. 누가
초록을 초록 아니라고 할까? 우리는 물가,
 
떠도는 차에서. 입술 위의 밤나방, 빛 주위의
붕붕거림, 서로에게 스며드는 색을 찾으며      

차가 흔들릴 때까지. 우리는 알았으나 비껴간다
속눈썹과 솜털로, 그렇게 거리는 가까웠고,
 
그렇게 헐떡이며. 이를 가는 잠의 나뭇잎들로 부터
개구리의 침묵이 우리를 깨운다. 호수 한 가운데

떠도는 차, 속눈썹 없는 빙점, 눈.

'S AVONDS maken de kikkers hun groen bekend. Wie logent,
dat het groene groen js? In de woonwagen wij, nabij

de oever. Nachtvlinders op de lippen, een zoemen
om het licht, tot de woonwagen wankelt bij de poging

tot overdraagbare kleur. We kennen dat, dwalen af
naar wimper en donshaar, zo nabij de afstand,

zo snuivend. Uit het slaaploof van knarsende tanden
wekt ons het zwijgen der kikkers. De woonwagen

midden in het meer, wimperloos het vriespunt het oog.