Amir Or (אמיר אור)

Der Mond reift in den Zweigen der Pappel.
Morgengrauen verwundet die Augen der Fischer, in ihren Armen
Zappeln, um zu entkommen,
Schwalben aus Blut.
Morgengrauen verwundet ihren Mund.
Radio.
Wenn sie auch nur einen einzigen Fisch fangen würden,
könnte geschehen, möglicherweise,
ein Wunder.

Jeschua schreitet auf dem Wasser,
auf seinen Brustwarzen ein heiliger Geist.
Ein heiliger Geist
umweht seine durchsichtig traurige Männlichkeit.
Runde Steine, Nonnen.

Das Wasser hat sein eigenes Leben.
Runde Steine. Nonnen
Steigen zum tauchen hinab. Taubenschwärme.
Vögel befreien ihre Scham von Unkraut.
Der Morgen ist rein.

Ein Weinfleck breitet sich aus im See.
Stücke Brots schwimmen oben auf.
Der Morgen ist rein.

A moon ripens in the boughs of the poplar.
Dawn wounds the eyes of the fishermen,
their arms ripple —
 swifts of blood
struggling to fly out.
Dawn wounds their mouths.
A radio.
If they catch even one fish
there’s the possibility of a miracle.

Jesus walks on the water,
his nipples brushed by a holy wind,
the holy spirit
blows on his translucent grieving phallus.

The water has a life of its own.
Nuns, round stones,
step down to bathe among the doves.
The birds tend their nakedness.
The morning is pure.

A wine-stain spreads on the lake,
 morsels of bread float.
The morning is pure.

Een maan rijpt in de takken van de populier.
Dageraad verwondt de ogen van vissers, aan hun armen
ontworstelen zich
zwaluwen van bloed.
Dageraad verwondt hun mond.
Radio.
Al vingen ze ook maar één vis
dat zou kunnen leiden tot
een wonder.

Jezus loopt op het water,
heilige geest op zijn tepels,
heilige wind
waait op zijn jammerende, transparante mannelijkheid.

Het water heeft zijn eigen leven.
Nonnen, ronde stenen,
dalen af om tussen de duiven te duiken.
Vogels wieden hun schaamdeel.
De ochtend is zuiver.

Een wijnvlek verspreidt zich over het meer,
stukjes brood blijven drijven.
De ochtend is zuiver.

Księżyc dojrzewa w gałęziach topoli.
Świt rani oczy rybaków,
ich ramiona się prężą  –                                    
jerzyki krwi
próbują lotu.
Świt rani ich usta.
Radio.
Jeśli  złowią choć jedną rybę,
stanie się cud.

Jezus idzie po wodzie,                                
jego piersi muska święty wiatr,
duch święty
owiewa przejrzyste, bolejące ciało.      

Woda żyje własnym życiem.
Zakonnice, okrągłe kamienie,
schodzą do kąpieli wśród gołębi.
Ptaki pilnują ich nagości.
Poranek jest czysty.

Plama wina rozlewa się po jeziorze,
okruchy chleba pływają.
Poranek jest czysty.