Amir Or (אמיר אור)

Wenn die Toten ihre Wiedergeburt planen,
duften die Friedhöfe wie Frühling.

Sie kommen näher näher als der Traum
verirren sich aus ihrer Welt um hin zur Welt zu sterben.

Du nimmst sie plötzlich wahr dein Körper schreckt zurück
sie ziehen an dir vorbei als seiest du ein Geist.

Die Kuppel der Landschaft -  der Himmel, einige leichte Wolken
ist nur ein hauchdünner Vorhang kein Schutz.

Klang von Muscheln Klang von Glocken  in deinem Ohr
                  Mit jedem Atemzug ziehst du Gegenwart ein.

Im Frühling wird alles wieder offengelegt im Fleisch.
Im Wind hängen glitzernde Spiegel Augen blühen an jedem Ort.

Cuando los muertos planifican su próximo nacimiento
los cementerios huelen a primavera.

Se acercan más que los sueños
se marchan (vagabundean)  de sus mundos
para morirse en el mundo.

De repente los agarras    tu cuerpo cocea
cuando pasan cerca de ti como si fueses un fantasma.

La cúpula del paisaje      un cielo azul, algunas nubes ligeras
es una cortina delgada    incapaz de protegerte.

Sonidos de campanas y conchas marinas se acercan a tus oídos.
Cada respiro            es una presencia.

En la primavera todo se revela en carne y hueso nuevamente.
Espejos relucientes cuelgan en el viento    ojos florecen por todas partes.

死者たちが転生の準備にかかるとき
墓地は春のごとく馨しい。　　　　 馨しい（ルビ　かぐわ）

彼らは近ずいてくる　夢にもまし－－          －－はハイフン２字分
その世界から逸れ　この世で死のうと。

不意に彼らを感じて　君はおののき
彼らは過ぎていく　君が風であるかのように。

高きをおおう－－空と、いくつかのかそけき雲は　
淡いカーテン
君を守る力もない。

貝殻と鐘の音が君の耳にひびき
　　　　　息づかいのたびに　君はあらわれる。

春になるとすべてがまた姿をあらわす。
輝く鏡が風に揺れ　いたるところに目が咲きほこる。

Kiedy umarli planują narodziny,
cmentarze pachną wiosną.

Ich dusze podchodzą          bliżej niż sny –                                          
przywołane z zaświatów        żeby tutaj umarły.          

Dotykasz je zachłannie          twoje ciało się wzdryga –
kiedy przechodzą obok jakbyś nie istniał.

Sklepienie krajobrazu –  niebo, kilka lekkich obłoków,      
jest zbyt cienką zasłoną,
                                          nie ukryje ciebie.         

Posłuchaj – coraz głośniej biją dzwony, morze szumi w muszlach.
Każdy twój oddech mówi, że jesteś.

Wiosną znów wszystko staje się ciałem.           
Lusterka z blach dzwonią na wietrze       oczy zakwitają wszędzie.