Morten Søndergaard

23.9.
Die Nacht ist wieder da.
Jemand hat mich in den Kontrollturm eingesperrt und die Schlüssel
weggeworfen. Wörter bitten um Landeerlaubnis. Kommt herein.
Ich glaube an die Verschwörungen der Wörter hinter dem Rücken
der Syntax.
Es muss dabei bleiben.
Volle Pulle. Darauf hoffen, dass es geht. Auch wenn wir nirgends
hingehen können. Schreiben wie das Abendlicht, das Abgründe
in allen Farben aufreißt. Ein Spektrum von violett bis phosphorgrün.
Ein Licht fällt auf die Wörter, die hier stehen. Ich gehe
mit einem unsichtbaren Hund in die Berge hinauf und schreibe ein Gedicht.

23/9
The night is here again.
Someone has let me in to the control tower and thrown the keys
away.  Words request permission to land.  Come in.
I believe in the conspiracies of the words behind the back
of the syntax.
You just have to keep going.
Full throttle.  Hope it goes okay.  Even though we’ve nowhere
to go.  Write like the evening light that rips open chasms
in all the colours.  A spectrum from violet to phosphorescent green.
A light falls on the words inscribed here.  I walk
up into the mountains with an invisible dog and write a poem.

23/9
De nacht is weer terug.
Iemand heeft me in de controletoren opgesloten en de sleutels
weggegooid. Woorden verzoeken om toestemming om te mogen landen. Kom binnen.
Ik geloof in de samenzwering van de woorden achter de rug van de
syntaxis om.
Er is alleen maar doorgaan.
Op volle sterkte. Hopen dat het gaat. Ook al kunnen we nergens
heen. Schrijf als het avondlicht dat afgronden
in alle kleuren openscheurt. Een spectrum van paars tot lichtgevend groen.
Er valt licht op de woorden die hier staan. Ik ga
de bergen in met een onzichtbare hond om een gedicht te schrijven.

23/9
La nuit est de retour
Quelqu'un m'a enfermé dans la tour de contrôle et a jeté les clés.
Des mots demandent l'autorisation d'atterrir. Entrez.
Je crois aux conspirations des mots derrière le dos de la syntaxe.
Il ne reste qu'à continuer.
A toute pompe. Espérer que ça marchera. Même en n'ayant nulle part où aller.
J'écris comme la lumière du couchant qui découvre des abîmes de toutes les couleurs.
Un spectre lumineux qui va du violet au vert phosphorescent.
Un rayon éclaire les mots que je viens d'écrire. Je gravis
les montagnes avec un chien invisible et j'écris un poème.

Natten är här igen.
Någon har stängt in min i kontrolltornet och slängt bort
nycklarna. Ord ber om landningstillstånd. Kom in.
Jag tror på ordens sammansvärjningar bakom ryggen
på syntaxen.
Det är bara att fortsätta.
I full fart. Hoppas att det går. Även om vi inte har någonstans
att ta vägen. Skriva om kvällsljuset som river upp avgrunder
i alla färger. Ett spektrum från violett till fosforescerande grönt.
Ett ljus faller på de ord som står här. Jag går
upp i bergen med en osynlig hund och skriver en dikt.

23/9
Снова ночь.
Кто-то запер меня в диспетчерской вышке, а ключ выбросил.
Слова просят разрешение на посадку. Входите.
Я верю в заговор, который чинят слова за спиной
у синтаксиса.
Не остаётся ничего иного, как продолжать.
На полную катушку. Надеяться, что всё получится. Хотя
нам некуда идти. Писать как вечерний свет, что вырывает из бездны
все цвета. Спектр от фиолетового до фосфорно-зелёного.
Свет падает на записанные тут слова.
С невидимым псом я ухожу в горы писать стих.