Ali Abdollahi (علی عبداللهی)

Jednonožni sto
Na plećima drži sobu
Stare knjige i besmislice
I liči
Na pehar
Stablo u pustinji
Minaret s kapom od oblakā
Iz kojih dani bez tebe
Vodu piju

U papiru zgužvana bivaš
Nema ladice da te sakrije
Kad za njega sjedneš
Očima perzijskog mornara
U drevno doba
Od svega se opraštaš:
Od kockastih tapeta
Bezbrižne mjesečine
Ulice

Der einbeinige Tisch
Schultert das Zimmer,
Alte Bücher und Absurditäten.
Er erinnert
Einen Kelch,
Einen Baum in der Wüste,
Ein Minarett mit Wolkenhelm,
Von dem die Tage ohne dich
Trinken.

Du zerknüllst dich in einem Bogen Papier.
Er hat keine Schublade, dich zu verbergen.
Setzt du dich an ihn
Mit den Augen eines parsischen Seefahrers
Aus alten Zeiten,
Sprichst du den Abschied von allem,
Den Tapeten mit Schachbrettmuster,
Der liederlichen Loggia und der Straße.

Միոտանի սեղանը
Ուսին է առել սենյակը,գրքերը և հին անհնարինները
Եվ նմանվում է
Մի գավաթի,
Մի ծառի՝ անապատում,
Նմանվում՝ ամպե գլխարկով մի մինարեի,
Որից ջուր են խմում
Օրերն առանց քեզ:

Ճզմվում ես թղթի մեջ.
Քեզ թագցնելու համար
Գզրոց չունի:
Հնադարում ապրող,
Պարսիկ մի ծովային այրի աչքերով
Ամեն ինչի մնաս բարով ես ասում՝
Պատի երկգույն պաստառին,
Լուսնագույն, անբարո լապտերին
Եվ պողոտային:

vienakojis stalas
kambarį parėmęs
knygų krūsnis ir absurdiškas senienas
jis panašus
į taurę
medį dykumoje
minaretą debesų kepure
dienos be tavęs
iš jos geria

popieriaus lape sugniūžti
jis be stalčių nėr kur slėptis
prie jo sėsdamas
praamžio parsų jūrininko
akimis
atsisveikini ilgam
su apmušalais languotais
terasa aptriušusia ir gatve

Одноногий стол
Поддерживает комнату,
Старые книги и нелепости.
Он похож
На чашу,
На дерево в пустыне,
На минарет в облачном шлеме,
Из которого дни без тебя
Пьют свою жажду.

Ты смят вместе с листом бумаги.
В нем нет ящиков, чтобы тебя спрятать.
Присядь к нему
С глазами персидского морехода
Из былых времен,
Попрощайся со всем вокруг,
С обоями в шахматную клетку,
С этой скверной лоджией и с этой улицей.