Joan Margarit 
Translator

on Lyrikline: 11 poems translated

from: الكاتالوينية, الانجليزية to: الأسبانية, الكاتالوينية

Original

Translation

SOMNI D'UNA NIT D'ESTIU

الكاتالوينية | Joan Margarit

Hem aturat el cotxe
vora un mur de xiprers.
Fa trenta anys que vivim junts.
Jo era un jove inexpert i tu una noia
desemparada i càlida.
L’ombra de l’última oportunitat
està ocultant la lluna.
Sóc un vell inexpert.
I tu una dona gran desemparada.

© Joan Margarit
from: Els motius del llop
Barcelona: Columna, 1993
Audio production: Institut Ramon Llull

SUEÑO DE UNA NOCHE DE VERANO

الأسبانية

Hemos parado el coche

junto a este largo muro de cipreses.

Hace treinta años que vivimos juntos.

Yo era un chico inexperto, tú una chica

desamparada y cálida.

Sombras de la última oportunidad

van cubriendo la luna.

Soy un viejo inexperto.

Tú, una mujer mayor desamparada.

Translated by Joan Margarit

PRINCIPIS I FINALS

الكاتالوينية | Joan Margarit

Un temps, vaig ser una noia de futur.
Podia llegir Horaci i Virgili en llatí,
recitar de memòria tot Keats.
Però, entrant en les coves dels adults,
em van caçar i vaig començar a parir
els fills d’un home estúpid i cregut.
Ara m’empleno el vas sempre que puc
i ploro si recordo un vers de Keats.
Una no sap, de jove, que cap lloc
no és el lloc on podrà restar per sempre.
També s’estranya quan no arriba mai
aquell o aquella en qui trobar descans.
Una ignora, de jove, que els principis
no tenen res a veure amb els finals.

© Joan Margarit
from: Els motius del llop
Barcelona: Columna, 1993
Audio production: Institut Ramon Llull

PRINCIPIOS Y FINALES

الأسبانية

Un tiempo fui una chica con futuro.

Podía leer a Horacio y a Virgilio en latín

y recitar a Keats completo de memoria.

Al entrar en sus cuevas, los adultos

me capturaron: comencé a parir

hijos de un hombre estúpido y creído.

Ahora cuando puedo lleno el vaso

y lloro al recordar algún verso de Keats.

Una no sabe, cuando es joven,

que no hay lugar alguno

donde poder quedarse para siempre.

Y le parece extraño si no llega

aquel o aquella en quien hallar descanso.

Una ignora, de joven, que los principios

no se parecen nunca a los finales.

Translated by the author

FINAL DE RECITAL

الكاتالوينية | Joan Margarit

Enlluernat pels focus
miro l’obscuritat on sou vosaltres.
Els focus són aquesta il·lusió
de l’ombra on escolteu la claredat
de la meva ceguesa: tots portem
un auditori fosc dins de nosaltres
escoltant en silenci aquesta història
de la seducció sense esperança.
Estimar és ser distant.
L’amor és ser estranger, però vosaltres
sou l’hospitalitat d’aquest silenci
que m’ha escoltat sabent que dintre vostre
he deixat d’existir, que no hauré estat
més que l’ombra estimada d'algú altre.

© Joan Margarit
from: Els motius del llop
Barcelona: Columna, 1993
Audio production: Institut Ramon Llull

FINAL DE RECITAL

الأسبانية

Me deslumbran los focos cuando miro

hacia esa oscuridad en donde estáis vosotros.

Los focos son esta ilusión que crea

la sombra desde donde escucháis la claridad

de mi ceguera.

Todos llevamos, dentro de nosotros,

un auditorio oscuro

escuchando en silencio alguna historia

de seducción sin esperanza.

Amar es ser distante, y el amor

es ser un extranjero. Pero vosotros sois

la hospitalidad de este silencio

que me ha estado escuchando

aun sabiendo que dentro de vosotros

dejaré de existir, que no habré sido

más que la sombra amada de algún otro.

Translated by the author

PRIMER AMOR

الكاتالوينية | Joan Margarit

En la Girona trista dels set anys,
on els aparadors de la postguerra
tenien un color gris de penúria,
la ganiveteria era un esclat
de llum en els petits miralls d’acer.
Amb el front descansant damunt del vidre,
mirava una navalla, llarga i fina,
bella com una estàtua de marbre.
Com que els de casa no volien armes,
vaig comprar-la en secret i, en caminar,
la sentia, pesant, dins la butxaca.
A vegades l’obria a poc a poc
i sorgia la fulla recta i prima
amb la conventual fredor de l’arma.
Presència callada del perill:
vaig amagar-la, els trenta primers anys,
rere llibres de versos i després
dins un calaix, entre les teves calces
i entre les teves mitges.
Ara, a punt de complir els cinquanta quatre,
torno a mirar-la oberta al meu palmell,
tan perillosa com a la infantesa.
Sensual, freda. Més a prop del coll.

© Joan Margarit
from: Els motius del llop
Barcelona: Columna, 1993
Audio production: Institut Ramon Llull

PRIMER AMOR

الأسبانية

A José Agustín Goytisolo


Triste Girona de mis siete años:

en la posguerra los escaparates

tenían un color gris de penuria.

Y, sin embargo, en la cuchillería,

en cada hoja de acero destellaba la luz

como si se tratase de pequeños espejos.

Descansando la frente en el cristal,

miraba una navaja larga y fina,

bella como una estatua de mármol.

Puesto que en casa no querían armas,

fui a comprarla en secreto y, al andar,

la sentía, pesada, en mi bolsillo.

Cuando, a veces, la abría, muy despacio,

surgía, recta y afilada, la hoja

con esa conventual frialdad del arma.

Silenciosa presencia del peligro:

la oculté, los primeros treinta años,

tras los libros de versos y, después,

en un cajón, metida entre tus bragas

y entre tus medias.

Hoy, cerca ya de los cincuenta y cuatro,

vuelvo a mirarla, abierta en la palma de mi mano,

igual de peligrosa que en la infancia.

Fría, sensual. Más cerca de mi cuello.

Translated by the author

ELS MORTS

الكاتالوينية | Joan Margarit

Els tres cops dels palmells damunt del mur:
Un, dos, tres: pica paret.
Ens llancem endavant mentre ressonen
i ens aturem mirant l’esquena de la Mort,
que es gira molt de pressa per sorprendre
els qui es mouen encara amb l’embranzida
i els fa fora per sempre d’aquest joc.

Un, dos, tres: pica paret.
Se’n va la llum. Com un punt d’or, l’espelma
fa tremolar les ombres de la cambra.
Per què fa tant de fred a la postguerra?
La Mort es tomba i veu com la meva germana,
amb febre, es mou i plora sota el gel.

Un, dos, tres: pica paret.
El passat era el rostre del meu pare:
presons i cicatrius, desercions.
Com el terroritzaven aquests cops
dels palmells contra el mur.
No pot acabar un gest d’impaciència.
La ira i la por el van delatar a la Mort.

Un, dos, tres: pica paret.
No ens apartàvem mai del seu costat.
I ara jugo amb la meva filla morta.
Per què no vaig endevinar els seus ulls?
Però el futur, astut, sempre fa trampa.
No vaig sentir els tres cops: em va somriure
i vora meu hi havia ja el seu buit.
I el joc havia de continuar.

Un, dos, tres: pica paret.
Ja no m’importa si la Mort em veu:
em giro per somriure als qui em segueixen.
Ara que he arribat a prop del mur,
no sé res del que hi pugui haver al darrere.
Només sé que me’n vaig amb els meus morts.

© Joan Margarit
from: Càlcul d’estructures
Barcelona: Proa, 2005
Audio production: Institut Ramon Llull

LOS MUERTOS

الأسبانية

Tres golpes, tres palmadas contra el muro:

Uno, dos tres: al escondite inglés.

Resuenan y avanzamos, y quedamos inmóviles

mirando hacia la espalda de la Muerte,

que, rápida, se vuelve para así sorprender

a los que aún arrastra el propio impulso

y los echa del juego para siempre.


Uno, dos, tres: al escondite inglés.

Se va la luz. Igual que un punto de oro

la vela hace temblar las sombras de la estancia.

¿Por qué hace tanto frío en la posguerra?

Y la Muerte se vuelve y ve a mi hermana

que se agita, febril, y llora bajo el hielo.


Uno, dos, tres: al escondite inglés.

El pasado era el rostro de mi padre:

prisiones, cicatrices, deserciones.

Qué terror le causaban las palmadas

contra el muro: no pudo terminar

un gesto de impaciencia.

La ira, el miedo

lo delataron a la Muerte.


Uno, dos, tres: al escondite inglés.

Nunca nos apartamos de su lado.

Ahora juego con mi hija muerta.

¿Por qué no pude adivinar sus ojos?

Pero el futuro, astuto, hace trampas.

No escuché los tres golpes: me sonrió

y junto a mí ya estaba su vacío.

Pero el juego debía continuar.


Uno, dos, tres: al escondite inglés.

Ya no me importa si me ve la Muerte:

sonriente miro hacia los que me siguen.

Ahora, tan cercano ya del muro,

ignoro lo que pueda haber detrás.

Sólo sé que me marcho con mis muertos.

Translated by the author

Scops Owl

الانجليزية | Anna Crowe

At night I lie without you
under a pelt of darkness
heavy with cypress
ragged with goat-cries.

Under the white moon’s Roman coin
dogs are barking from distant farms
with little rips of sound
that stone walls catch, throw back.

All this he draws like silk
through a gold ring
into a single woodwind note:
a true and level fluting

tongued and sweet
I picture travelling
through night’s horizons
north, to where you sleep.

                          La Font, Pollença. July 2000

© Anna Crowe
from: Punk with Dulcimer
Peterloo, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

AUTILLO

الأسبانية

Esta noche estoy tumbada sin ti
bajo un pellejo de oscuridad
cargado con el ciprés
harapiento de gritos de cabra.

Bajo la moneda romana de la luna blanca
unos perros ladran desde fincas lejanas
soltando breves rasgones de sonido
que los muros de piedra recogen, y vuelven a arrojar.

Todo esto lo hace correr como la seda
por una alianza de oro
en una sola nota de viento de madera,
dulce y articulada,

un sonar de flauta llano y afinado
que me imagino viajando
por los horizontes de la noche
hacia el norte, donde tú duermes.


                           La Font, Pollença (Mallorca), julio 2000

Traducción: Joan Margarit
Punk con Salterio, 4 Estaciones 2008

The shadow

الانجليزية | Anna Crowe

in memory of my sister, Rosy (2.11.1946-21.2.2004)

Since your death,
I’ve taken to visiting this room.
I like its emptiness, its modest triumphs,
the way sun pours through gauzy curtains
to lay a block of light on the bare floor.
Matter-of-fact. Unheroic. A stillness
big enough to hold a room we shared
as girls, on holiday at Talloires,
releasing a scent of beeswax,
a shimmer of lakewater,
and mountains looming like the future.

The muslin curtains billow
in sprigged folds like a nightdress,
and I picture you, who always dressed with care,
pausing to smooth your skirt
in front of the tall pier-glass.
Like death, it renders everything clear
within its narrow compass—
the striped sofa, the engraving whose gilt frame
catches the light like a strand of hair.
And these two chairs that turn their backs on each other
have ceased a lifetime’s conversation.
The sun highlights their uselessness
while touching a curved back
to warmth and colour.

Better to focus on that rough patch
the sun picks out on the opposite wall.
Is it a shadow, banal as death itself,
cast by the world outside on the balcony,
or did the decorator simply abandon his task?
I stare at it and take courage from that baldness,
from blemished plaster with a crack at its centre
like the confluence of two rivers; from this faithful
portrayal of things as they really are.

© Anna Crowe
from: Punk with Dulcimer
Peterloo, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

LA SOMBRA

الأسبانية

En memoria de mi hermana, Rosy, (2.11.1946-21.2.2004)

Desde que estás muerta
me he acostumbrado a visitar esta habitación.
Me gusta su vacío, sus triunfos modestos,
la manera como se derrama el sol por las cortinas de gasa
para colocar un bloque de luz en el suelo desnudo.
Normal. Sin pretensión alguna. Una quietud
suficientemente grande para contener una habitación
que compartimos cuando niñas, de vacaciones en Talloires.
Un cuarto que huele a cera de abejas,
un temblor de agua de lago
y montañas que se asoman como el futuro.

Las cortinas de muselina ondean en sus pliegues,
floreadas como un camisón de noche,
y te imagino a ti, que siempre te vestías con cuidado,
deteniéndote para arreglarte la falda
frente a este alto espejo entre ventanas.
Dentro de su estrecho alcance
todo se ve dos veces más claro,
el sofá rayado, y el grabado en cuyo marco dorado
reluce el sol como en una trenza de pelo.
Estas dos sillas que se han puesto de espaldas
han acabado la conversación de una vida entera.
El sol subraya como ya carecen de importancia
mientras toca un respaldo curvado
con calidez y color.

Mejor fijarse en ese áspero pedazo
que el sol pone de manifiesto en el muro de enfrente.
¿Es una sombra, sucediendo como sucede la muerte,
una parte del mundo exterior del balcón,
o simplemente es que el yesero abandonó su trabajo?
Lo miro bien y saco coraje de esta desnudez,
de este yeso manchado con una grieta en su centro
como la confluencia de dos ríos.
De este fiel retrato de las cosas, tal como son de verdad.

Traducción: Joan Margarit
Punk con Salterio, 4 Estaciones 2008

A Shepherd's Voice

الانجليزية | Anna Crowe

The river the clay was dug from
has vanished, so we must imagine

ducks squabbling
among the rushes, the flight

of cranes at sunset, night
erupting with bull-frog cries.

What's scratched into the clay
is a voice, a shepherd's, who declares

Here are 10 goats
Here are 10 sheep

His dry receipts remain
to tell us that barren desert

was pasture, watered, green;
and though his flocks have shrunk

to two baked bits of clay,
what's scratched there is

the shepherd's voice, calling
his beasts into our field of vision –

some lop-eared with rough brown coats,
others whose big horns coil like rope:

Here are 10 goats
Here are 10 sheep

coming to drink, bells clunking, sending up
bird-cries; the reeds confer, the water laps.

© Anna Crowe
from: VERSschmuggel reVERSible, Poesie aus Schottland und Deutschland
Heidelberg: Verlag Das Wunderhorn, 2014
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

Una veu de pastor

الكاتالوينية

El riu on van cavar l'argila
ja no hi és, així que haurem d'imaginar

els ànecs que es barrallen
entre els joncs, el vol

de grúes a sol ponent, la nit
que s'esclata amb crits de granota.

Allò que queda esgarritxada en l'argila
és una veu, la veu d'un pastor que declara

Aquí teniu 10 cabres
Aquí teniu 10 ovelles

Els seus rebuts secs romanen
per dir-nos que'l desert estèril

era pastura, regada, verda;
i encara que els seus ramats queden reduits

a aquestos dos trossos d'argila cuita,
allò qu'hi queda esgarritxada és

la veu del pastor, que crida
les seves bèsties cap al nostre camp visual –

les unes amb orelles baixes, de llana terrosa i tosca,
les altres amb cornes grans enrotllades com la corda:

Aquí teniu 10 cabres
Aquí teniu 10 ovelles

que venen a beure, tot fent tocar les seves esquelles, i fent alçar-se
crits d'ocells; els joncs conversen, l'aigua clapoteja.

Traducció: Joan Margarit

Mended fence, Barra

الانجليزية | Anna Crowe

Let no smalnesse retard thee; if thou beest not a Cedar to help towards a palace, if thou beest not Amber, Bezoar nor liquid gold, to restore princes; yet thou art a shrub to shelter a lambe, or to feed a bird; or a plantane to ease a child’s smart, or a grasse to cure a sick dog.
                       John Donne, Essays in Divinity


Darned like the heel of a sock, like boot-hose,
with baler’s twine instead of worsted, with rope
and string and twists of wire, the mended fence
reveals itself as a kind of random knitting.
Purely utilitarian, this link-work
has a beauty that’s all pro tem, ad hoc,
with textures suggestive of the wider picture,
differences: a study in tensions where
the braced immutability of the post,
split and splintered, poker-worked
by shadows of staple-ring and hook,
is relished no less than the angled span
of iron rails as flat as swords, pocked
and grizzled, and buttoned by rivets: and if a line
of galvanised steel opens its arms
like a horizon after rain, or if it receives
the downward skewering twist of wire
that feathers the light like a gannet,
it’s accidental; and there is still room
for twine and string, each with its proper weight
and implicated strength, to be roped-in.
Nylon twine radiates sun, fraying,
and ends of string are wanton tassels of frizz,
but this small net of knots and hitches, reefs
and grannies, deters the straying lamb and plays
cat’s cradle with the wind as it lingers or passes,
muttering (to a droned continuo
of shepherd’s thyme and turf and gorse, sheep’s dung,
sea-weed, diesel) snatches of things like

                          if thou beest not a Cedar
                                       and
no man is an island
                                   and
                                          make do and mend.

© Anna Crowe
from: Punk with Dulcimer
Peterloo, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

Cerca reparada, isla de Barra

الأسبانية

Que no te frene cualquier pequeñez. Si no eres un Cedro para construir un palacio, ni Ámbar, ni Bezoar, ni oro líquido para restaurar príncipes, en cambio eres un arbusto para abrigar a un cordero, o alimentar a un pájaro. O una romaza que alivie a un niño del escozor de una ortiga, o una hierba que cure a un perro enfermo.   
                      John Donne, Ensayos sobre el divino

Zurcida como el talón de un calcetín, como las medias de un pescador,
con bramante de empacadora en lugar de estambre,
con cuerda, cordel y torzales de alambre, la cerca reparada
es como una labor de punto hecha a la buena de Dios.
Puramente utilitario, este trabajo de unir
tiene una belleza que es enteramente provisional, ad hoc,
con texturas que evocan un mayor alcance,
diferencias: un estudio de tensiones donde
a la inmutabilidad reforzada de la estaca
—hendida y fragosa de astillas, con dibujos de atizador
que son las sombras del aro de la grapa y el gancho—
no se le valora menos que el tramo sesgado
de las barandas de hierro, lisas como espadas,
acribilladas y grises, abotonadas por roblones:
y si una línea de acero galvanizado abre sus brazos
como un horizonte después de caer la lluvia,
o si recibe la torsión descendente del alambre que hace de broca
y que empluma la luz como un alcatraz,
eso es accidental; y siempre queda sitio
para que la cuerda y el cordel, cada uno contribuyendo
con su propio peso y con su fuerza, sean enganchados.
El bramante de nilón, deshilachándose, irradia el sol,
y los cabos de cordel son borlas de marañas desenfrenadas,
pero esta pequeña red de hitos y nudos, de rizos y lazos corredizos,
detiene al cordero extraviado
y juega a la cuna con el viento mientras éste
tarda en llegar o pasa, murmurando (con un continuo zumbido
de serpol, césped, aulaga, estiércol de oveja,
algas, diesel) trocitos de cosas tal como

                                    si no eres un Cedro
                                              y
ninguno es una isla
                                     y
                                       conténtate y repara.

Traducción: Joan Margarit
Punk con Salterio, 4 Estaciones 2008

A Calendar of Hares

الانجليزية | Anna Crowe

for Valerie Gillies
 

1. At the raw end of winter
the mountain is half snow, half
dun grass. Only when snow
moves does it become a hare.

2. If you can catch a hare
and look into its eye,
you will see the whole world.

3. That day in March
watching two hares boxing
at the field’s edge, she felt
the child quicken.

4. It is certain Midas never saw a hare
or he would not have lusted after gold.

5. When the buzzard wheels
like a slow kite overhead
the hare pays out the string.

6. The man who tells you
he has thought of everything
has forgotten the hare.

7. The hare’s form, warm yet empty.
Stumbling upon it, he felt his heart
lurch and race beneath his ribs.

8. Beset by fears, she became
the hare who hears
the mowers’ voices growing louder.

9. Light as the moon’s path over the sea,
the run of the hare over the land.

10. The birchwood a dapple
of fallen gold: a carved hare
lies in a Pictish hoard.

11. Waking to the cry of a hare
she ran and found the child sleeping.

12. November stiffens
into December: hare and grass
have grown a thick coat of frost.

© Anna Crowe
from: Punk with Dulcimer
Peterloo, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

UN CALENDARIO DE LIEBRES

الأسبانية

para la poeta Valerie Gillies *


En el áspero final del invierno
la montaña es mitad nieve,
mitad hierba parda. Sólo cuando la nieve
se mueve surge una liebre. **

Si logras coger una liebre
y miras dentro de su ojo
verás el mundo entero.

Aquel día de marzo
viendo dos liebres boxeando
al borde del campo, sintió
al niño que empezó a moverse en su vientre.

El rey Midas jamás vio una liebre,
pues entonces nunca hubiese codiciado el oro.

Cuando el águila vuela
como una cometa en lo alto del cielo
la liebre va soltándole cuerda.

Quien te diga
que ha pensado en todo
ha olvidado la liebre.

El nido de la liebre, cálido pero vacío:
al tropezar con ello, él sintió que su corazón
aceleraba sus latidos bajo las costillas.

Acosada por el miedo, ella se convirtió
en la liebre que escucha las voces,
cada vez más fuertes, de los cosechadores.

Tan ligero como el sendero de la luna sobre el mar
es el curso de la liebre sobre la tierra.

El bosque de abedules moteado
de oro caído: una liebre tallada
está acostada en un tesoro de los Pictos.

Despertada por el grito de una liebre
ella corrió para encontrar al niño que dormía.

Noviembre se endurece
al entrar en diciembre: la liebre y la hierba
se han puesto un grueso abrigo de escarcha.

* Valerie Gillies: poeta escocesa contemporánea cuya obra celebra la naturaleza y la fauna de su país.

** La liebre montañesa de Escocia cambia de color. Durante el invierno es blanca, y cuando llega la primavera su pelo empieza a cambiar a un gris dorado. Así, alguien puede estar mirando hacia una montaña, “mitad nieve, mitad hierba parda” y estar viendo algunas liebres sin saberlo, hasta que “la nieve se mueve”, es decir, cuando la nieve "se transforma" en liebre.

Traducción: Joan Margarit
Punk con Salterio, 4 Estaciones 2008

Visiting the Home of the Brave

الانجليزية | Anna Crowe

1.ARAWAK TUNIC

Columbus took their gentleness
for cowardice, and ear-marked
them and their caciques for slaves.

A note on the wall tells us,
when they were weaving, they always left
a small, deliberate mistake,

as though they understood
how the heart, bent on perfection, ends
trapped in its own web.

Red/black chevrons stutter
their cardiograph
from sleeve to outstretched sleeve,

but somewhere, I tell myself,
will be the invisible blip, one
small, wrong

stitch through which
the weaver’s soul
may yet escape.

2.DAKOTA GHOST-SHIRT FROM WOUNDED KNEE

The Cheyenne and Dakota wove
raw muslin into shirts: these were
the shirts for the Ghost-Dance, which,

duly performed, conferred
invisibility on the wearer.
We still believe some form of words

or ritual will come between
us and another’s anger. Not seeing
that our invisibility’s what’s required,

nor that it will be some sudden
memory of past delight that pierces,
leaving this small scorched hole.

© Anna Crowe
from: Punk with Dulcimer
Peterloo, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

Visita a la casa dels herois

الأسبانية

I. TÚNICA ARAWAK

Colom prengué la seva docilitat
per covardia, i els senyalà
a ells i els seus cacis com a esclaus.

Un rètol a la paret ens diu
que quan teixien, hi deixaven sempre
un petit defecte intencionat,

com si entenguessin
que el cor, obsedit amb la perfecció, acaba
atrapat a la pròpia malla.

El zig-zag negre/roig quequeja
el seu cardiograma
de cap a cap de mànigues esteses,

però en un lloc o altre, em dic,
deurà sonar el pip invisible,
un petit error

el punt esguerrat per on
l’ànima del teixidor
pugui encara fugir.


 II. BRUSA RITUAL DAKOTA TROBADA A WOUNDED KNEE

Els cheyenne i els dakota teixien
bruses de mussolina crua: eren
per a la Dansa dels Esperits, que,

ben executada, conferia
invisibilitat a qui les duia.
Encara creiem que algun conjur

o ritual mediarà entre nosaltres
i la ira d’un altre. I no veiem
que el que ens cal és ser invisibles,

ni que serà algun sobtat
record d’un goig passat el que perfori
per deixar aquest foradet socarrimat.

Traducción: Joan Margarit
Punk con Salterio, 4 Estaciones 2008