Jan H. Mysjkin 

Translator

On patauge dans la limaille que rouille à sang un soleil bas.
Entre les cornes du taureau, la femme divisée revient du rapt.
Laver les signes, les plis pris aux barrières, sueurs, poussières, traces ténues de la méfiance prête à rebondir.
Fourbir les bulbes, sauver des pluies acerbes les flèches, les dentelles.
Se réconcilier avant de mourir d'une tierce main, mercenaire impatiente à nos soldes, frères en froid. Renoncer à faire les comptes, qui a loué le premier cavalier, fourni la balance, la jument rouge, l'étalon noir.
[…]
Entre les lèvres métalliques, toutes-boîtes, la langue s'use à la râpe des réclames.
[…]
Serons-nous du voyage dès l'ouverture des frontières ou accueillerons-nous les assoiffés? Panserons-nous leurs plaies à l'arrachement des cils? L'ignorance rend envieux. Mirages amoncelés, la pluie la boue sur les contours fait chanceler les lumières.
A cheval sur la chanlatte, les pieds dans le courant glacé, on voit passer les chimères, les mousses égorgés, les agendas couverts de feuilles.
*
Le pays surgira du livre, de la carte, de la mémoire, nous sautera aux yeux, au cou, au visage. Diablotin à ressort ou patriarche sculpté, billet crasseux ou effigie maternelle, qui pourra le prévoir?
Quelle génération aura l'heur de rentrer, trouver le lieu sous le béton, brûler les broussailles, enneiger les fosses, poser la main sur la plus haute pierre?

In de armen is het warm.
Grote vogels vliegen zacht.

De wereld, zoals we die kennen,
heeft opgehouden te bestaan.

Er is een hoofd dat in mijn hand past,
een avond die ik rond u heb gebouwd
en als ik hem verlies,

dan sneeuwt de lente,
valt de schaduw van uw armen
op de wand die mij omsluit.

Vruchten zoeken monden.
Tijden lossen zich op.
Ik teken ogen van katten.

In de armen is het warm.
Grote vogels vliegen zacht.

De wereld, zoals we die kennen,
heeft opgehouden te bestaan.

Er is een hoofd dat in mijn hand past,
een avond die ik rond u heb gebouwd
en als ik hem verlies,

dan sneeuwt de lente,
valt de schaduw van uw armen
op de wand die mij omsluit.

Vruchten zoeken monden.
Tijden lossen zich op.
Ik teken ogen van katten.

Er zijn uren en een laan
met meisjes aan mijn armen
maar wie heeft zoveel bomen in zich?

Wij voelen kort en vloeibaar licht,
gaan gestaag over uw hand,
kijken hoe u in een lichaam bijt.

Zuig de lucht naar binnen,
gooi de vrucht in houten bakken.

Het is september.
Straks moet u naar school.

Er zijn uren en een laan
met meisjes aan mijn armen
maar wie heeft zoveel bomen in zich?

Wij voelen kort en vloeibaar licht,
gaan gestaag over uw hand,
kijken hoe u in een lichaam bijt.

Zuig de lucht naar binnen,
gooi de vrucht in houten bakken.

Het is september.
Straks moet u naar school.

De spitse heuvels zien eruit als cipressen
en voorzien een grote, lege ruimte van stekels,
boven en onder.

Een roestige bodem, niets dan stof en stenen.
De gieren verschijnen. Ik zie hun schaduw
lopen over de vulkaanbodem, overal waar mijn blik op rust.

Ik blijf niet langer dan één minuut,
want mijn tijd is geteld.

                                                            * * *

Vier of zes roeiers met blote bast
en kale kop
stralend in de zon.

Een volkje van geiten en afpellende kamelen,
schilferig en poedelnaakt,
wandelend over de gloeiende straatweg.

Een antieke auto op stoom, gebouwd
als een locomobiel, met een grote schoorsteen.

Ik neem plaats.

Het kabbalistische gekletter van ijzeren velgen
brengt de verrassing van een getemde leeuw.

                                                            * * *

Een muts van blauwe zijde met goudgalon, een zeegroen hemd waar
de mouwen van een roze bloes uitsteken en een wijde oranje pantalon
die tot op de voeten valt.

Onder de zon gingen de kleuren zo harmonisch samen dat je ervan
had kunnen huilen.

                                                            * * *

Zich op zijn zondags vertreden en vervelen.
De salon vullen.
De operazangeres toejuichen.
Blozen van plezier.
Een heel verleden verloochenen.
Eindigen met een eensgezinde hartsterking.

De Franse generaal, een ouwe lolbroek van joodse afkomst, heeft zich, zonder een spier te vertrekken, laten afschepen door een dame uit België die zo’n twintig keer per dag een stijve nek oploopt, doordat ze almaar zit te lonken naar een ploeg mecaniciens uit de Maagdeneilanden, die ondanks een hemd zonder losse boord en zwartgerookte pollen aan hun lijf voor het avondeten pronken met een roze perkaline stropdas vanwege de huwbare miss, dertig jaar, gezet en besnord, die om de haverklap in bulderend gelach uitbarst tegenover haar matrone van een moeder die twee keer zo oud, zo dik en zo besnord is, terwijl de Braziliaanse operazangeres, in een paar weken grijs geworden als gevolg van de hitte waardoor haar zwarte haarkleuring is uitgelopen, niet wist waar ze moest kijken toen ze, te laat om zich uit de voeten te maken, de consul van Nederland zag, een kantoorklerk die onophoudelijk links en rechts knikt en aan één stuk door zit te kronkelen alsof hij een paling te slikken had gekregen van de Engelse Messalina, die haar derde gemaal afwerkt en zich laat omringen door een groepje jongelui die met haar rondzwieren onder de lusteloze blik van een dame met giraffenhals en een strohoedje op haar hoofd genre matelot.

De zee was een roze, zachtpaars en parelgrijs glacis,
zonder de minste overrimpeling.

                                                           * * *

Ik dacht dat ik al eens vliegende vissen had gezien.
Ik heb me vergist. Ik zag er pas
vandaag : van zes uur ’s morgens tot zes uur ’s avonds
schoten ze vinwiekend voorbij.

Van ver zijn ze vlinders. Van
dichtbij zijn ze vogels.
Ze zien er nooit als vissen uit, behalve
wanneer ze opnieuw het water in duiken.

Ik zag ze – absoluut gelijk aan zwaluwen
bij een dreigende zomerbui – scheren
over kwallen als amethisten reuzenparels.

                                                             * * *

In de ondergaande zon zien ze eruit
als microscopisch kleine schaatsenrijders.

Aan de muildierdrijvers, aan de bewaker van de bungalow,
aan de offerschaal van het oord.

Aan de man die de eieren brengt voor de omelet,
aan diegene die ze verkoopt,
aan diegene die toekijkt wanneer ik ze eet.

Aan het schrijfgerief, aan het midden van een zin, aan de ideeën in voorraad.

Aan de dag die de sneeuw doet smelten,
aan de uiterste rand van het overhangende pad,
aan de kracht van de polsen.

Aan de gevaarlijke weg, aan de weg
die er opeens niet meer is,
aan de weg die zich omdraait en ons ‘tot ziens’ wenst.

Aan de vleiende bewoordingen, aan de namen van plaats en
           bestemmeling, aan het wit.

Aan het hol waar ik sliep,
aan de vrouw, lief en lachend en ondeugend en al,
aan de idolate gebaren.

Aan de nacht die inviel, aan de gidsen
die verdwenen, aan de afdrukken
van de muildierhoeven.

Aan de slimheid van de slang en de luiheid van de zevenslaper,
aan het midden van een zin,
aan het wit.

(De trein die vertrok om tien uur dertig
zette me af
om vijf uur ’s morgens.

Het perron vroeg me of ik wel ik was.
Ik antwoordde van ja
en gaf het mijn koffer te kruien.

Het nam hem met het grootste plezier van me aan.)

                                                         * * *

(Het was bijtend koud. Het hotel sliep
als een mormeldier.

Ik poedelde me af in een kokendhete kuip
en schreef daarna tot negen uur.

Van nu af aan zullen mijn dagen
geen uren te over hebben.)

                                                         * * *

(Naarmate ik meer zie, bieden de dingen
die ik nog moet zien
minder nieuws. Er zijn te veel bijzonderheden
die ik te goed ken opdat ze me nog zouden kunnen boeien
waar ik ze ook tegenkom.)

                                                         * * *

(De stad is helemaal roze van een lichtroze
waarop met kalk
decoratieve motieven of bloemen zijn getekend of vrouwen
of de brede Antwerpse leien.

De huizen zijn opgetrokken naar strikte gelijkenis met de Groentenmarkt.

Op elk uur van de dag wandelen lichten
twee aan twee in onmetelijke
groen-oranje-rode of kakelbonte sluiers
waardoor het lijkt alsof de stad altijd de vlag uitsteekt.)

                                                         * * *

(De passie voor het vegen, het begieten
en het lichtgas
houdt de stad op de been.

De kruispunten zijn bedekt met ontelbare
pauwen, geheiligd
omdat ze cobra’s verdelgen.

In het museum vol pretentieuze rommel
drukken Pinochet en Thatcher elkaar de hand, omgeven
door hun briljante staf.)

Na de dood reïncarneert de ziel in een dierenlichaam.

Ik zag een olifant met een houten been,
een stekelvarken met buikloop,
blinde apen, gekleed als godheden,
een lam konijn,
een papegaai zonder pluimen,
lepreuze apen met bloedende billen,
een hond die leed aan krankzinnigheid.

Ik vraag me af welk plezier de ziel daar is gaan zoeken.

Een achtarmige snelbinder zo aangespannen
dat het vanwege de haken en de spankracht
gevaarlijk is de ogen er dichter bij te houden
dan nodig om het te zien: dit is het beeld
dat u kan helpen in te komen in wat volgt.
Breng het niet in verbinding met uzelf.
Het zijn mijn kaken.
Mocht ik jonger zijn en leven in een ander tijdsgewricht,
ik had u niet geschreven. Ik had u aangeraden
uit de buurt te blijven, de spieren van uw buik
een uurlang te masseren of de beweging van de mond
als iets beperkts te zien. Ik had u links en rechts
gekust. Ik had u
op het hart gedrukt wiens adem naar bagage ruikt, te mijden.

(Bei Aquincum)

Wie vom Reisewagen gestreift eines fliehenden Siedlers
Lag auf der Römerstraße die tote Amsel, zerfetzt.

Einer, der immer dabei war, den nie was anging, der Wind
Hatte aus Flügelfedern ein schwarzes Segel gesetzt.

Daran erkanntest du sie, von fern, die beiseitegefegte,
Beim Einfall der Horde an die Erde geschmiegte Schwester.

Ob Daker und Hunnen, Mongolenpferde und Motorräder –
Schimpfend hatte sie abgelenkt von der Nähe der Nester.

Mehr war nicht drin. Sieht aus, als sei sie gleich hin gewesen.
Der miserablen Sängerin blieb nur sich querzulegen.

Damals im Staub grober Quader, heute auf nassem Asphalt.
Immer war Völkerwanderung, meistens Gefahr auf den Wegen.

(Campania)

Wie der Gekreuzigte lag dieser Frosch
Plattgewalzt auf dem heißen Asphalt
Der Landstraße. Offenen Mauls,

Bog sich zum Himmel, von Sonne gedörrt,
Was von fern einer Schuhsohle glich –
Ein Amphibium aus älterer Erdzeit,
Unter die Räder gekommen im Sprung.

Keine Auferstehung als in den Larven
Der Fliegen, die morgen schlüpfen werden.

Durch welche Öffnung entweicht der Traum?

(Auf Gotland)

Nur dies gab es auf lange Sicht hier, diesen Wellenfluß
Von Landschaft, fokussiert in einem Bussardauge, –
Die kahlen Hügel, einen Feldweg und am Rand
Die Hasenpfote im Gebüsch, vom Wind zerzaust
Ein abgenagtes Sprunggelenk, das in der Hand
So leicht wog wie ein Vogeljunges,
Das noch beweglich war, noch warm war und heraus
Sprang aus der Pfanne, blutig wie die Beute
Des Grauen Würgers auf dem Dorn der Eberesche, –
Ein kleiner Knöchel, winkend mit dem Fetzchen Fell.

Sah so der Rest von einem Hasen aus, nachdem
Der Schatten eines Flügels über ihn gekommen war,
Den Zickzacklauf ein Krallengriff, den flachen Atem
Gezielter Schnabelhieb beendet hatte? Unbequem
Muß dieser Tod gewesen sein, auf winterlicher Erde
Wehrlos verrenkt, die letzte Zuckung.
Was vom Gemetzel übrigblieb, hing in den Zweigen,
Die sich an nichts erinnern wie bestochne Zeugen.
Das Gras, längst wieder aufgerichtet, sorgt dafür,
Daß es auf lange Sicht nur dies gab hier, den Hasenfuß.

Augen des Ahorn sind in mir, und der Ohrenweide
Hasel, die Süße vom Holundermond sind-ist in
meinem Mund. Und auch die Stille der Stechginster-
nacht, Weißpappelnacht, geheime Nacht der Eibe.
Unter dem Blätterdach eines Schlehdorns sitzt ein
Erlenbusch und singt.

Dreh Dich, Rede, dreh Dich wieder, und fang uns die
Füchse amaranth, die kleinen, Amaranth-roten Füchse.
Die hinter dem Ahornlaub eines vorab~hängenden
Astes lugten, Rißblättern wie Granatblühtfarbe vom
Schlafapfel deiner Schläfe Rosend-wann

Ich zum Beispiel war schon Knabe, Mädchen, Pflanze, Vogel
und Flut-enttauchender Fisch. Ich war erhaben
wie eine Zeder redete und wie eine Zypresse Zahn-
ragt in Alleen, flammend von Efeu und Phlox. Ich
war als eine Palme Hand-handelte, und als eine Rose
Oleander, der Ölbaum auf dem Feld, Anger und
Lilien, die silbern, Libellen, sind. Ich verströmte das
Aroma der Herbeiche, Ahorn und Holunder, Strauch-
Zimt und Minze von Asphalt, Platanen, Myrizen die-

die Tamarinden von Halbhölzern, Rhododendrien die
Harz-Narden und Rebrohr Astern die Scharlachbeeren
Gallapfel und Geißfeig-Wespen, Seckelklee und Weber-
kardel Hagebuch, die Linden, Pappeln, Nadelblumen
Jade und Laubzierraten, Mistel-fach, um

(›eines Tages, vielleicht sehr bald schon‹)

spaltbreit dieses Land-in-sich zusehends zu sein.

Jede Nacht, wenn ich Einschlaf suche (und mein Herz
wacht), pocht ein Bild an mein Kauern, in dem Wand-
entlang erscheinte ein Geraum, und ich denke bei mir
Bewandtnisse aus, Zustände, worin ich, mit anderen
Worten, sein kann. Was soll ich tun? Ich bin gefangen
in der Vorstellung bloß, diese-die sacht-Sachen der
siebenden, Wörter in einem dieser Lufträume überrasch
vielleicht aufzuwarten, Umstände-halber und gemach
›Zirkumstanzen‹, nacktwändige, aber warm-umarmt

oder die wiegende Berührung einer Wange in der
Kuhle meiner Hand. Ich bin ich, und schlafe,
vielleicht nur halb. Spüre spannwand meine Haut,
zwischen den Buch-weiten Geschweigezweigen weich
und saum umrindet, aufs Wort, der Rede interieur,
»aufs Jahr«, auf einem warmen Stein im Waldschatten
vielleicht der bloßen Inzision; Teppichbaum von
Strauchbuchen und Eich-heilige Hecksteige, das
Waalwasser und die Rotbeeren Weißdorn-Schlieren,

Windbüsche und Schrillt-Grillen wie Goldgras nick-
licht mild, auf Wermut-Wegen am Salwannenhain
der langenden Weile. Sogar Früh-Äpfel, die auf die
Wiese fielen schon des fliegenden Sommers, mit den
Himmelfaden Web-Verstrebungen, das dürr-frische
Heurad der blassen Einwart von Traumgesichten, die
mich ins Leben ruften, Worte, die wissen, und die
meerhellen Lichtmilchblüten von leuchtender
Sprenke aufs Mal decolletierter Achseln, ~höhlen.
Ich umarme dich, trabant, kann die Zeichnung deiner
Brüste atmen, die wie Schwalben sind, wie Spatzen
Spechteln sind, und schnubbere entlang der Nehrungen,
von Meeren verzehrt, ans beißende Ohr Flora, äsend,
Namen, Zaudern-das, tobende, Überwiegen von
Gezeiten, Zeit werden, im Geraumen ungemach, Un-
rufe vom Gestade her der Rede, litoral
(und der Atem atmet: UND UND)            ich ufere nicht, ich
überliefere (aber nur, um ungrund im Stillen zu versilben)

Klatschmond sind die Ackerschnecken Halbwege,
das graue Heurad, zügiger als stillt der Sommer sich,
und schwirrt ins dunkle Licht.

Sichtweit eine Malfülle von Grasperlen, und der leblos
lebendige Glastsaum zu häufigen, fluren Tropfkissen
aus Nesselmoos.

Am Ahorn hängt die Schaukel klamm und zwirn,
das Grummet dampft von Duft  -satt.

Und Saatkrah

warten die Hornraben Heimchen windstill

und die Schlupfwespen und Teichfliegen entflohen,
Vorhangfenster, die ins Stubenfreie führen, diese
Sparren verschwundener Nachmittage

im Schober vom Gehöft und vielleicht, Barfüße
im Sichelgras, einfächern jetzt und schneisen die
Melissen der Holunderblüten Blatt-naß vom
Prasseln der Rhabarber, die Schwarzerde

der Luft-stillen Mohn-Lachen Spiegelwolken,
Schleiern und Silg-lilien, die Sand-blauen
Lilienarme
    regenschwer | Lilien, die gluten.