Ali Abdollahi  (علی عبداللهی)

Translator

Immer noch sind Tiger in der Welt

Die unsere Träume überwachen

Träume sind tief wie Wälder

Die durch einen Tiger, der durch sie hindurchstreift, plötzlich schön werden

Ein Fluss fließt vorbei

Ein Tiger zieht vorbei

Ein Engel zieht vorbei

Wie bliebe die Welt so beschwiegen

Ohne all diese Schönheit

Wie das Bedauern, das hält

Weil das Gewissen fehlt

In der Welt.

Ich bin blind; Wo sind die Lichter, wo die Sterne?

Ich bin blind, wo sind die weißen Blüten der Akazien?

Ich sehe keinen Ausweg

In diesem tiefen Brunnen

Ich bin ein Geist in einem schwarzen Brunnenloch

Ich irre durch die Einöde

Ich bin ein Wüstendämon; schlafe nachts in einem leeren Brunnen

Die Tochter der Sterne leuchtet nicht

In der Kindheit meiner Träume, die es gar nicht gibt

Hier weht der übelriechende Atem von Gespenstern

Hier ist eine steinerne Hochburg von Hexern

Unreine Geister kommen

Treiben ihr Unwesen

Verbrennen die Ausläufer des Walds wie dicke Holzscheite

Verbreiten Rauch und tausend Finsternisse

In diesen Breiten

In dieser Gegend.

Ich war ein Herr der Leuchter

Ich ward ein Fürst der Finsternis!

Ich war Gebieter über die Augenblicke des Lichts

Geriet hinter hohe Mauern, Gefangner der Tore der Nacht!

Ergreift man einen König

Lässt man ihn vom Pferd absitzen

Nimmt ihm die Krone vom Kopf

Blendet ihn und

Bindet ihm die Hände hinterm Rücken

Hüllt sein Haupt in Schweigen, ich weiß!

Dann setzt man ihn fest hinter Gitter

So geht es mir getrennt von dir

Seit vielen Jahren!

Bis ich langsam zu den Zelten komme

Klappern ein paar Pfeile in meinem Köcher

Ich setze mich auf den grauen Filz

Setze mich neben uralte Zeichen

Da wo die Zeit vergeht

Verschleißt sie Mensch und Pferd in gleichem Maße

Berge legen sich in Falten an deiner Seite, du mongolische Gottheit

Kinder spielen auf deinem Schoß

Ein Hirsch kreist in deiner Schläfe

Und der geschwungene Hals des Rehs verwest wie die Schulter des Lamms

Deine Liebe tötet mich

Und hält mich wie das Blut der Stute am Leben

Der weiße Mond hat die Feile des Todes zerrieben.

Rauschen des Wassers! Du Rauschen des Wassers! O Rauschen des Wassers!

Und silberne Lust des Lichts in der Kehle des Mittags!

Mit den Spritzern des Wassers

Kehr ich zurück; ich dreh mich noch einmal im Kreis in diesem Leben der Lichter

Und erinnere mich an den Anfang des Selbst

Wie ein Tropfen fall ich herab

in einem Atemzug, in einer Welt, einer Erzählung

Und ich bin ein Schimmel oder Licht in einem Haustor

Ein weißer Blitz, der funkelt im Gebiss des Messers

Oder auf den Schuppen eines Fisches

Oder auch auf dem Weißblech eines Mikrowellenherdes!

Da - eine Femme fatale, sie betrachtet ihr Haar im Spiegel

Sie öffnet den Gästen die Tür

Wir treten ein, gehen hinein unter Hüten mit breiter Krempe

Wir haben einen Korb voll Kakifrüchten mitgebracht für unsere Gastgeberin

Oder ein Glas Mango-Chutney aus Bombay

Oder einen Knochensplitter aus einem pompösen Pharaonengrab!

Ich öffne einen Koffer voll gekrümmter Zeiten

Ich öffne mich in der Luft

Und der Himmel nimmt meine Gestalt an

Eine schweigende Wolke

Wird zum Zwiegespräch zwischen mir und der Erde

Ich tausche die Lettern meiner Gedichte aus

Und regne auf zerbröckelte Türme

Auf dass mein Gedichte

Nicht mehr nur Leid und von der Farbe eines Felsens seien

Welcher im Zwischenraum zwischen zwei Sehnsüchten herabfällt

Ich komme vom Turme des Traums

Ich fülle den Koffer mit Regen

Und expediere ihn zum Himmel.

Das Vergangene ist

In einem Bilde, das nicht ist.

Es war aus der Ferne gekommen

Verloren im Fenster

        Aus der Schönheit des Nichts.

Ein Traum war nicht mehr von Nöten

Es wohnte im nebligen Viertel des Seins

Da wo die Wehmut

Die Freude des Vagen besitzt

Und das Bild des Mondscheins

Den Traum der Erde durchquert.

Es war aus der Ferne gekommen

Ohne die Zeit zu haben

Sein eigenes Ende zu sehen

Aus einem Fenster

Aus dem es die Form seiner Gedanken erblickte

Das Leben ist ein Spiel

Das Spiel

Ein Zechgenosse der Freude

Erlischt die Freude des Spiels

Wirft der Spiegel dein Bild nicht zurück

Manchmal ein bisschen Dunkel

In einer Erinnerung die nicht mit dir verbunden ist

Sie lässt die Uhr unpassend erscheinen

Und in der Stimmung des Hauses

Bleibt ein Koffer

Der kein Hotel kennt

Ziehst du den Vorhang beiseite

Im Verlangen nach Luft

Siehst du ein Hemd im Spiegel

Das keinen Körper kennt

Streck deine Hand in meinen Traum hinab

Diesmal soll das Spiel

Mit deiner Hand beginnen

Einer Hand die im Spiegel zu sehen ist

Doch der Spiegel ist unsichtbar.

An dieser Haltestelle

Will ich bitterlich weinen

Will ich an die unzähligen Züge denken

Die die Kriegsgefangenen wegbrachten

An die unzähligen Züge

Mit jungen Soldaten hymnesingend

Und die unzähligen Züge

Die Gefallenen und ihre gepeinigten Glieder

Ich will an den Zug Tehran – Andimeschk denken

Der meine Mitschüler auf eine ferne Reise mitnahm

Und ihre Gebeine und Halsketten wiederbrachte

An dieser Haltestelle

Will ich bitterlich weinen

والدين ام  معمولا دفتر دعواهاي آرام  شان را

 باز مي كردند . من اغلب در چنين مواردي

با سه سگ ِايام كودكي ام به گردش مي رفتم .

آنها تمام چكامه هاي شباني را يكجا مي لاييدند .

خواهرم ، مادربزرگ-بازي مي كرد و گوش اش

سنگين مي شد . خود ِ مادر بزرگ گوش هاي

 تيزي داشت ، اما عملا انگار به دنياي والس ها

 سفر كرده بود . پدر بزرگ هميشه خودش

كتاب خاموش خودش بود . تو آن را يكجا از آلبوم ِ

عكس مي خواندي . عصرها سنگين بود وخفه ،

 مثل پرده هاي مليله كاري تزييني ِاتاق خوابي

 سبززغالي سبزبا حاشيه هاي طلايي :

هر مهماني كه مي رسيد ، اول انتخاب آنها را

 تحسين مي كرد ، بعد ليكوررا . مهماني ها

سفرهايي صلح آميز بودند . مردم در آنها مشق ِ

نيكوكاريِ و آزادي مي كردند . در اينجا

شاخ ِ شكارهاي روي ديوار ، نقش سركردگان كبير

را ايفا مي كردند . بعد از مدرسه ، هوشياري در حكم ِ

تصوير آزمايشي (برنامه دوم ) شروع مي شد ، همه جا

آرام مي شد وقتي خواهرم يكي از مرگ هاي پرلك وپيس اش

را مي مرد ، يا مادربزرگ گرامافون را روي تانگو

تند مي كرد . من ، درازاي صبركردنم ، از او

پول وشكلات مي گرفتم  . اوايل از آن ها بدم مي آمد

اما بعدها هم آنها براي من شيرين ترين

شاخه هاي شجره نامه خانوادگي شدند .

 آن ها زبان را فراري مي دادند .

نگاهي گذرا بر آب كافي است :

مارينت كلاسيك يا تانگو مارينو . نشان هاي شناوردريايي  ،

 موج ها را مثل افاعيل اوزان يامبيك نشانه مي گذارند.

~

از قرار معلوم هرچه مي گذرد

رنگ هاي دريا فريبنده تر مي شوند .

~

بر عكس ، آب كمي رقيق مي شود .

~

اشياء با هم  مسابقه گذاشته اند  . دو كاج ساحلي

بر سر ِ قوس زيباشناختي شان در جدال اند .

~

خيزاب هاي  نستوه ؛ فكر مي كني  اينجا

مردم تاوان گناه كبيره اي را مي پردازند .

~

باد فراز دريا را رنگ مي زند

مثل پدري پرزور .

~

همه چيز تاثيري شگرف دارد .

همچنان حواصيل ، كنار ساحل : به اميد صيدي الابختكي .

ظهر يكي از روزاي يه هفتهاس ، مث همه هفتهها

كه آدماي بيرون از اينجا، قرنو پشت سر ميذارن

خوابت، ميپيچه تو فضاي خونه اولت

تو گوشاي غرق سرو صدات.

تو تابستون، بازبازن پنجرهها

زبون قاطي پاتي زمونه تازه كه از راه ميرسه

تا كنج دنج اتاق خاموشت ميره

حالاست كه آينده، ميتونه بياد تو.

با هم اينجاييم، منتظر زمونهاي ديگه

تا من بهت بيام: يه پدر با پدر ديگه به هم بيان

تا اين خونه، تو رو بده از خودش بيرون.

تا طوري بشه كه انگاري اصلن نبودم..

من اينجام، تو بعد از ظهر يه روزي كه فقط مال منه.

خوب ميدونم، تو سرت يه روياس،ميشنومش.

يه چيزي، تو اتاقمون از همه دورهها آواز ميخونه.

نفس بكش، بازم نفس بكش باهام.

با هرآنچه از وجه اخباري به شرطي جابه جا مي شود

شب روي روز دراز مي كشد

و دستها يش  را از بالا  به تخت قلاب مي كند

نگفته ها مان در سفيدي پوست مي رويد

آنجا كه شريان-بندها  خون را بند مي آورند

دست غيب (اكس ماكينا) چراغ ماه روشن مي شود

ما غريبه با زبان صرف مي كنيم

موجزترين حروف الفبا را .

مه همه جا را در بر گرفته:

خانهها ، درختها و بوتهها را.

كودكي از ايوان فرياد ميزند:

" تنهايم من، تنهاي تنها توي اين دنيا!"

از دل مه ميآيد

اين آوا:

"من هم تنهام!"

در اين ميان

زمستان بود

درست و حسابي

مثل جغد

كه شب ها به خيابان

نزديك مي شود

خانه در حال جدايي

از حاشيه ي كشتزار

با مه صبحگاهي

و لوله هاي  توخالي

از گل سرخ

همه مان را به هم وصل مي كنند

و ما راه آب را

 مي شناسيم

آبي كه مي نوشيم

سرعت

و

شيب

از درياچه ي واقع در دره

تا

مغاك ِ دهان .

بالاي ميزها راه مي روند

درختان ، عطرها

بيمه هاي عمر .

زن ِ فروشنده لبخند مي زند ،

لب هايش عين لب هاي خواننده ها ست .

مرد جواني در گوش اش زمزمه مي كند :

براي ات نامه اي مي نويسم .

اما چه كسي هنوز هم

افسانه ي پست را باور مي كند ؟

همه ي نامه ها ساختگي اند !

كلمات مان ديري

در سفر با ما بودند

دوباره وقت مهماني ها مي رسد .

اما هر كه بيايد  ، مي ترسد

چون من در اتاق زير شيرواني ساكنم  ،

اينجا به تنگ – جايي ِ نشستنگاه ِ يك بالن است .

مي خواستم به  نهانجايي در بالاها كوچ كنم .

تنها گاوان ِ رها در مه

روح مرا آرام مي كنند.

چارنعل ، با سم هاي سبز ، آمد ،

روي قوز ِ يخ – رفت ،

هوا . و هوا ،

آن ديگري ، در زمين ، فرياد زد ، درگوشِ ِ

هوا ، هواي اولي  :

بهار !

معدنچيان بدل به بارهنگ

شدند . بوته ي گزنه ،

در سايه ي باغچه ي كهن

كسي باور نخواهد كرد كه اين

پدر من است .

در حالي كه در روزنامه هنوزهم

از اقسام دگرگوني چيزهايي مي خواني ،

چترها در اتوبوس ريشه مي زنند .

در سردابه ها برف مي بارد ،

مي شنوي از گوشه و كنار كه هرزبوته هم

مثل خرخاكي ها ، طالب عدالت است .

برو

رفتني غريب

بي آنكه چيزي را ترك گويي يا به دست آوري

از آستانه اي به آستانه اي

مي رويد جوانه اي از پيش مهيا

زير شيشه ي ساعت مچي

درختان ِ ساعات

روان از دلِ ِ هميشه-همان

با نفسي گرفته

زن ِ كنارِ ِ ريجه كنار مي آيد

با لباس هاي وصله پينه ي چروك ِ

زن همسايه ، كه ايده ي مجسم ِ

هذيان ِ خود اوست

برو

از اين سان

آويخته

درختان ِ افق .

يا

از سيارههاي دور ترسي به دل راه ندهيد!

يا

تئاتر شبانه كنار بركه روستا!

موش رو به ماه كرد و گفت

حالاست كه از ديدن من

سر تا پايت به لرز بيافتد

و توي آب

تف انداخت!

يا

لحظهاي غمگين در صحنهاي

با حركت آهسته

مردي لابهلاي درختان

راه ميرفت

سگش هم پشت سرش بود

درختان را-

انداختهاند!

حالا ديگر مرد هيچوقت

پا به آنجا نميگذارد

بهتر است سفر كردن در انديشهها، هوكوسايي

بر پشت، يا زير چراغي،

دويدن تا پاي"فوجي" و نگاه كردن به آن بالاها

به چكاد برف گرفتهاش،پوتين هاي بنددار خيس و سرد،

و والانِ ِ چروك.

چطور، ميپرسم ازخود، چطور ميشود

 دوردستي را كاويد با پاي خود. ميپرسم چطور

ميتوان از دور دستي خبر يافت ،با چشم هاي خود.

چگونه شوق دور دست ها با يكجا نشيني كنار ميآيد.

چگونه،پا و چشم،اشك و هوس.

نيازمند چهاي؟ درختي خانهاي براي آنكه

 اندازه بگيري چقدر بزرگ چقدر كوچك است زندگي

 درمقام  انساني چقدر بزرگ چقدر كوچك

وقتي به تاجش نظر ميدوزي خودت را گم ميكني

 در زيبايي سبز انبوه چقدر بزرگ چقدر كوچك

 با خود فكر ميكني چقدر كوتاه

زندگيات را مقايسه ميكني با زندگي درختها

نيازمند درختي هستي نيازمند خانهاي هستي

نه خانهاي براي خودت تنها فقط گوشه دنجي سقفي

كه بنشيني كه بيانديشي كه بخوابي كه رويا ببيني

كه بنويسي كه سكوت كني كه ببيني دوست را

ستارگان را علف را درخت را آسمان را.

1.

من، مجسمه ی گوته ی پاکوتاه خودمان،

جای تمام شان حرف 

می زنم که اینجا، جای وامانده، جای بافه ی نکبت، جای آنها 

که ساعتهای پایه دار توی پارک را

به همدیگر می زنند، داد درختها را درمی آورند، آن قدر طولانی

تا یک روزی از اعماق استخر

لاشه ی الویرای ناب بالا بیاید.

2.

این منم، تکه گُهی دورافکنده 

با پاچه های کوتاه سگ پلاستیکی ریزنقش( سنگِ نرم شده)، با 

خالکوبی بی رنگ و روی شاخ گوزنی بر سردر ِ کونم،

با کنیاک تئین-طعم

باور می کنم صد سال حرافی را، عریان از میان پارک دم گرفته به خاطر

شلغم زردهای دودی هلهله زن تا فلک، دراز کشیده بودم 

به پشت وقتی توی استخر 

پرتم کردند عینهو ترکه ی دوشاخه ای بی برگ.

3.

دماغ، پایین است، اما می خندم خسته وار، کلاه کپی ِ

 نیم-قاچ دارابی متظاهر می کندم، پُخی نیستم جز گلویی کف کرده، یک کُنده ی انتقام حسابی شقه شده، 

اینجا در همین ریشه ها از اعماق منفیِ پنج پامی فشارم و پاس می دارم این نیم پرگار رسوا را، از حفاظهای نشیب حافظه بالا می روم: وقتی سرپا نگه مان می داشتند (از زمینی به زمینی، چرا نخندم) آنهایی را 

که کیفناک، در جویدنی آرام آرام همانگونه هموارشان خواهم کرد.

4. 

از سرجنباندن بر سرم چرب و چیل خواهد ماند 

همچنانکه یک زمانی صافی قهوه چلانده ی مصرف شده 

یا، از تو می پرسم، نکند اتویی است (از آسمان سرخوش؟)

پس به من بگو، اینجا زنی رختشویم، که از هزاره ها

نگران است، از سلسله مراتب ها می ترسد، از راهنمای قراول ها، راهنمایان خانگی و ردهای زمهریر بی احساسی های مشابه که از پابرجایی وامی کَنَندَم

تا به کودکی رومی-کاتولیکی صادرم کنند.

5.

خب، حالا، با عرض پوزش، من خیال دارم از چیزی چشم بپوشم، نمی شود،

از خودم خواهش می کنم که بمان. می دانی که این انحراف مسیر اینجا، ( این تو، به تو، از تو و تو را) همان انحراف سال هفتاد چهار است

از آنجا که گروه فرهنگی، می شود این طوری بیانش کرد، از بی آوا شدگی رهاندمان،

از هموارشدگی، چون آنهای اینجا( آن همصداشدگانی، که هر یک تک به تک

 این اسم را روی خودشان گذاشته بودند) خیال داشتند اره مان کنند با اره سنگی تراشیده از پاره -سنگ، خاک سیاه قدیم و فلاکت کهنه بنشانندمان، وقتی دستیار اول، گام به گام (جای شکرش باقی است!) 

به کاندیدایی در حزب پذیرفت مان.

6.

مرده شور ببرد این دکه ی پیش خود قوز کرده ( مرده شور ببرد)

کلاهم را برمی دارم ( بالا را بنگر: سرپوش سر را) و آب پرخروش یک رگبار تند را وامی دارم از زیر حصار اصلی بگذرد.

استخر را در کیف پرونده ها می چپانم و می گذارمش توی طاقی زیرزمین تا کفرگویی و پرت پلا نثار زمین زمان کنند، نثار آنچه پیشتر بود، تمام آنچه بود، روزبازارِ خرت و پرت فروشی بود زیر چشم ایزدان هوا، و پیچیده در صفحات ادبی محلی ِ 

به گونه ی تراژیکی پاره پوره شده ی دیروز.

گیرنده این وسط خودِ من هستم من به نشانی خودم 

می نویسم هر مشاهده ی طبیعی را 

نمی دانم با این سیاق به تمام و کمال روشن می شود 

که مراد از مشاهده چیست ( طبیعت مثلاً موضوعی 

فرعی است.) و مسئله (در حال حاضر) به این بستگی دارد 

که من آنجا مردی را دیدم ( برای چند ثانیه) که 

کل دوهفته و نصفی توی لابی هتلی نشسته بود 

و فکرش از چمدان گمشده اش دور- نمی رفت

توی شیشه، برگه ی هلو، 

هنگام عزیمتش به اُ.  طبعاً خودش بود.

گناه به غایت از حد و اندازه

 برگذشته است.

ریخته توی جیب نیم-تنه ام سیلی نقدِ در دست،

جای حلوای نسیه. کاغذرنگی های جشن. زنده باد آزادی 

آزاد مثل متن. به سپیدی برف(می شود فاهمه، در جا) بر میدانگاهِ 

سنگفرش ِ فراهم از 

یکی- و از هزاران سنگ.

ساحل "تری یِست"

دیوارصخره ای و صخره ی ساحلی و

زمستان- 

کف-موج ِ گرم و

هیچ چیزی نمی ماند چنین پابرجا 

به سان آواهای اندیشیده و

آنکس که اگر فریاد برآورم 

سه شنبه-روز ِ اول ژانویه 

سال دوهزار و دوازده

پس آیا می شنودم 

و واکنشی نشان می دهد

از دلِ سلسله مراتبِ جهانگردان

به این رونوشت دشوار-

این هوای کاغذین- 

این تهی ِ پابرجا. 

روزِ اسفندی، روز پاییزی

شیشه خرده ها، در فرورفتگی ِ

سنگفرش برآماسیده ی خیابان، در میدان ونتسل

دلمه می کنند بازتاب نفس تهی ام را 

به شکل کارت پستال شکوه.

چیزی آونگ نمی ماند 

در سبد صید خرچنگ، جعبه ی گوی وار، اتفاق پَرتابیده ی

 نگاه(بریده بریده)، در توانم نیست

درنگ را نگه دارم.

از برج و باروها، هیچ نمی نویسم از نقطه ای 

در زمان، از پاساژ لوسرنا مثلاً

( توی سینما بوده، گریسته بوده)مردی

که خودش را جمع می بندند. 

سلام ِ زیاد، زیاد. 

دیرزمانی فکر می کردم لابد باید رمزها باز شده باشند،

اما برنامه، قدیمی است

فقط ابتدای آواها، تیک تیک دارند بر موج دریا

انگشت، مثل نشانه ای است، وقتی زبان لغو می شود 

چه بسا رمزِ مورس، توی گوشی

(قیاس کن با پایین عرشه، که خش خش کنان بر ابتدای آواها می افتند) 

اشتباهی به گوش نرسد، 

شاید داده های غامض، در لحظه، جاری نشوند

(گرومب بسته ای در ذهن که از حلق لوله، پایین پله ارسال می شود)

مثلاً تا حالا پیام دریافتنی بود، گویا نشانه به صدا در می آمد

در بی-خط و ربطی. 

اينجا جنگل است

آنجا درختانند

در آنها حلقههاييست

و اينجا ما هستيم

با تبر ضربه اي فرود مي آوري

و مينوشي  صمغ آن را

و حيوان محبوبات

ميمونيست در باغ وحش

كه تو ميتواني به ديدنش بروي

اما او نميتواند به ديدارت بيايد

هیچ وقت شده به یک میز فکر کنی؟
مثلا ًاینکه چه چیزی میز را تبدیل به میز می کند؟
چه چیزی آن را اینقدر میزی می کند، این قدر میزوار و میزگونه؟
نکند یک نیروی میزی ِ اسرارآمیز در کار است؟
و اصلا ًیک میز می میزد یا اینکه میزیده می شود؟
و میزبَس می شود وقتی میزیت اش تمام بشود؟
و توآنقدر سرت را با  میز گرم می کنی تا این که چرتت می گیرد
و یکهو میز از شیء بودن خودش رها می شود.
و تو از خودت می پرسی: « پس چطوری میز است؟»
و کلمه میز در گوش ات آوای غریبه ای پیدا می کند
و میز برایت می شود یک چیز تازه.
و تو پاک تعجب می کنی از اینکه با اطمینان کامل می دانی
که میز اصلا ًو ابدا ًهیچ "نامی ندارد".
برای همین در اتاقت یک چیز کاملا ً بی نام ،
گیج و گول و منگ همینطوری سرجای خودش هست.
چیزی آنقدر غریبه، ناآشنا و ناشناخته
ساکتِ ساکت، دست نیافتنی و نام نیافته،
و تقریبا ً نامرئی، اصلا ً چیزی نا به جا در آنجا...
وآنوقت، آنوقت یکهو با خودت
می گویی: «آها! این همون میزه دیگه!»
و دوباره دلخور می شوی و می گویی:
«خب، معلومه، همین میزه، مگه باید چیز دیگه ای
غیر از این باشه؟»

گام زدن تو از ميان فصل
با برگي
در دست
كه
ميگذارد رو كند  
به شكل فراخوانده يك قلب و برگردد باز
فقط بگذار همين طور ميان انگشتانت بچرخد:
ميدرخشد قرمز دانه سير.

اينجا مقابل هرآغاز پايان آن از پيش هست
كه ميل امتناع دارد  
تا به بيرون،به سمت زنجيره ي گلهايي بگريزد،
كه زبان را بند ميكنند.
به خودم مربوط است
كه او را نيز ترك كنم،
به خودم مربوط است
خودم را نيز به او بسپارم،
در زنجيره گلها.
بر آستانهاي
كه فكر ميكردم
آغازيست
با پايان.
و همه چيزي كه فواره ميزند
از شكافها
گسستها و قيفها،
از بالشها
ميپرد و پيروز ميشود.
همه آنچه شدنيست
بوته ي خودش را ميخواهد.

هنگام مرتب كردن انباري
جعبهاي از كليدهاي قديمي يافتم،
كليدهايي سنگين، با زبانهها و دندانههاي آشوري.
هركدام در روياي دري ديگر
در سدهِاي ديگر،
سده دوئلها و كالباسهاي چرب.
يكي از آنها به قلبي خسته از عشق ميخورد.
آنها البته ميتوانستند بيسمارك را ديده باشند
يا فونتانه يا دوشيزهاي در رماني
كه پايان خوشي نداشت.
از آنجا كه ديگر هيچ قفلي نميخواهدشان ، آنها را
با احتياط همانجاي اولش گذاشتم.
خانه، نفس آرامي كشيد.

از پنجره ، قطار را
ميبينم كه ميآيد
حشرهاي زنگاري
با چشمهاي وق زده.
چه سبك با خود ميكشد
تابوتها را از دل دره آفتابي!
بيست و يك، بيست و دو...
خالياند يا پر؟
اكنون قطار سفيركشان دود و بخار از خود بيرون ميدهد
كه به نرمي چون پيامي مبهم به سوي من ميآيد
صداي راديو را بلندتر ميكنم:
يك سوئيت ويولونسل، در پسزمينه
صداي نفسهاي بلند نوازنده را
به روشني ميتوان شنيد.

شهر پنجرههايش را چهارتاق ميگشايد
تا هيچ آوايي را فرو نگذارد.
ترانهاي سوار بر دوچرخه ميگذرد
و به هر خانهاي نتي ارزاني ميدارد.
دوستم بر كناره كانالي  كشتيرو خانه دارد
طراحي پلههاي خانه خوش نشيناش
كار مارگيري است
تحصيل كرده در مستعمرات:
وقتي با احتياط بر آن پا ميگذاري
آه و نالهاي بادامي شكل را ميشنوي .
هرازگاهي كشتي قديمي از ميان راهرو ميگذرد
و ناخدايش نبشتههايي را برهره  پنجره مينهد
رسالههاي قرون وسطايي
در باب روشنگري و جادو،
ونيز داستانهايي كاملاً طبيعي از زندگي .
اگر دوستم از پنجره به بيرون نگاه كند،
شهر دوچندان ميشود.
غروب كه ميشود، كلاسيكها از قفسهها بيرون ميآيند
و بنا ميكنند به كار كردن،
سگي با پنير و شراب از ايشان پذيرايي ميكند.
و شبها،فرشتهاي با وسواس بيمثالي راه ميان آب و درگاه خانه را
جارو ميكند، چنان كه گويي
يكي از چهار رودخانه منتهي به بهشت
را ميروبد.

مشت سنگي يونان را ديدم
در مديترانه و يك كشتي
كه آبي آب را از آن واميگرفت
در باريكههاي نوراني مدور و چرخان.
آن طرفتر به طرف شرق ،اشعار تركي
تلفظ ناپذير، كه موجها ،موزون تاباش ميداد.
ديدم كه چگونه آب
از نمك جدا ميشد ،بر ساحل توبه كار
ميان آن همه سنگهاي عبوس
حماسههايي شكل مييافت:
حكايت انگنارو نان
پخته از آفتاب.
آنجا،در آن پايين، زبان پا به خشكي نهاد
 واز آن پس
هر چيزي نامي يافت.
ميتوانستم اين را به وضوح ببينم.
واژگان چون فوجي پرنده     
بر زميني باير
برخود ميلرزيدند.
ما بايد خود را در جايمان محكم ميگرفتيم
كمر بندها را ميبستيم
با نفسي حبس در سينه
به سرزمين محبوب ستوده همگان رسيديم.

زماني برف آب خواهد شد
چون جويباري روان
كه در راه حفاظت شده خويش به دريا
رودهاي تيره  را روشن ميكند.
زماني ابرها بالا خواهند رفت
و باز خواهند كرد صحنه را براي چشمهاي خواهنده
زماني دوباره در هواي آزاد
خواهيم نشست
پشت ميزهاي تازه جلايافته
و خواهيم خواند كتابهايي را
كه در خواب زمستاني باز نهاده بوديم .
پس هر چه زودتر بازآ
زيرا از قرارمعلوم  
زماني دوباره برف خواهد باريد.

پيش از آنكه خانه را قفل و بند كنيم
ميبايد شراب را در ظرفشويي بريزيم
و روشنايي،اتاقها را ترك گويد.
هر كلامي كه در اين حال بر زبان جاري شود،
وظيفه تأييد دارد.
و كيسههاي زباله يادت نرود.
آينههاي مهربان
در هشتي با چهرهاي اندوهناك
سرخم ميكنند.
و كليد را در قفل بگذار!
در ساحل كشتي منتظر است
بر دماغهاش، سگ
با زبان آويزانش مگسها را دنبال ميكند.
از حالا به بعد پرستوها چمن را ميزنند.
عشق را هم فراموش مكن.
برفراز آب هم
تپهها را ميبينيم كه ميسوزند.

مشتري خودش خواست ميان بر بزنم
نه من . اولش يك جوجه تيغي عرض جاده را رد كرد،
بعد يك گله گاو، آنوقت يك آهو
كه انگار قصد جاخالي دادن نداشت كه نداشت.
يك گربه سياه باعث شد به بيراه بزنيم
تا لب مرز و جلوتر از آن هم،
به سمت شرق برويم.
آنوقت حضرت آقا هم بيرون آمد و توي جنگل غيبش زد.
لرزان و زخم وزيلي، زير يك درخت تمشك دراز كشيد
هم آنجا كه حدس ميزد عينكاش باشد.
ما با هم مأنوس شده بوديم.
دوتايي چندتايي قارچ پيدا كرديم و از زور گرسنگي
خام خام بلعيديم.
من باهاش غريبه ،اما خوش بودم
با وجود آنكه اصلاً درست و حسابي حرفم را نميفهميد.
موقع حركت،هر دومان از پنجره به بيرون عق زديم.
او با چهرهاي سفيد عينهو ماست،به من گفت؛
رنگشان پريده به نظر ميآمد.
و بعد دوباره به يك مرز ديگر رسيدند.
مرز آلمان نبود، و دوباره عقب گرد.
او توي فرودگاه حول و حوش ساعت 17
سوار تاكسيام شده بود.
بدون ساك و اثاث،
با پالتويي سبك و يك كتاب نازك زير بغل.
خلاصه سرتان را درد نياورم:
نزديكاي صبح بود كه به شهري رسيديم
اي! يك جورهايي خوشحال و سرحال
و در عين حال با هم حسابي عياق شده بوديم.
خداي من،چه زندگييي داشت آن بشر!
فقط [بدي قضيه اينجا بود كه] قصد نداشت كرايهاش را بپردازد.

ميان گلهاي سرخ، يك آسمان جل روئيده
با شكمي برآمده روي پاهاي نحيف
كه حلزونها دوستش ميدارند.
در نزديكياش هرز بوتهها احساس خوشي دارند.
باران كه ميبارد، دوستانش را با پيش بند تيرهاش
ميپوشاند
بعد از باران ، شاخكهايش را در ميآورد
و دنبال تماس با زنبورهاي گنده پشمالوست.
او بي ترديد تخته شستي(پالت) سبز را زياد ميكند،
بايد دوراش كنم؟
اگر هوا دارانش زياد شد
بايد خودم دست به كار شوم.
طبق معمول بايد به او مجال بدهم برويد
چون او هم ناسلامتي نامي لاتيني را
 با افتخار بر خود يدك ميكشد
گيرم كه اين نام با سرخگلها سر مويي هم نخواند.

تاريخ نقاشي را ميخواندم
از آغاز تا امروز.
تاريخ برههاي سفيد
پيش از آنكه پرتوي بر آنها بتابد.
تاريخ فرشتههاي كوچك پردار
و مرغزاري باكره
پر از گلهاي مينا.
تاريخ مصالح
و مقبوليت طلا.
تاريخ نرمبارترين اشكها
بر چهرههاي پريده رنگ.
تاريخ پيشانيهاي قوسدار.
و گونههاي تكيده
تاريخ آب و
چگونگي نقاشي آن.
تاريخ مكتبها
سبكها و ستيز بر سر حقيقت.
تاريخ جباريت،
پلشتي و سالوس،
تاريخ خيانتورزي و پيمانشكني،
سوگندهاي شكسته و طاغيان
و سلاخيهايي كه هرگز پايان نمييابد.
در پانوشتهايش نيز
تاريخ شرمساري را خواندم
تاريخ پيچيده تسلي خاطر.
بر روي هم، تاريخي زيبا
تاريخ نقاشي را ،
صدالبته نه فقط براي چشمها.
مولف در پسگفتارش
با روده درازي تمام
توضيح ميدهد
كه آنچه بايد ببينيم
فقط جلوه رنگهاست در شيوهها و
سفارشهاي گوناگون.
انگار فراموش كرده بود
سمي را كه با آنها در آميخته بود
سمي براي چشمها.

گاهي وقتها، كه هوا آفتابي ميشود در غرب،
به رودهاي درخشان پول مينگرم
كه كف كنان پا مينهند بر ساحل
بالا ميآيند و ساحل خشك را به زير آب ميبرند
.ديكتاتور ژاژخايي مايه انبساط خاطرم ميشود
كه خود را تاوان تئوري اجتماع
ميداند ، هنگامي كه اجازه مييابم خبرهايي را
كه از پايين ميرسد،باور كنم.
حالم خوب است.
گاهي وقتها خدا را ميبينم.
به نظر ميآيد خوب خستگي در كرده است.
ما به اتفاق هم از معضلات متافيزيكي حرف ميزنيم
البته با چاشني طنز و به طرز شگفتي
ورزيده و ديالتيكي.
تازگيها از من از چاپ مجموعه آثارم پرسيد
چون از قرار معلوم هيچ كجا نتوانسته بود
گيرش بياورد.
ميگويد ،البته نه اين كه بخواهم به آن باور بياورم،
ولي هر چه باشد، داشتناش ضرري هم ندارد.
نسخه دستنويسام را به او دادم،
آخرين چاپ آبي رنگ
به همراه تفسيرها و حواشي آن.
بايد بگويم، بسيار فرهيختهتر از آن چيزي است كه
فكر ميكردم ، اينكه الهيات حوصلهاش را سر ميبرد،
ساختار شكني را خرابكاري و باد در هاون كوبيدن ميداند،
روان تحليلگري را ياوه ميانگارد
و امكان ندارد بر زبان بياوردش.
پيش داوريهايش شگفتانگيزند.
مثلاً نيچه را به خاطر نظرات ديوانهوارش
ميبخشايد، برعكس يارا نميكند هگل را برنجاند.
او از سر شكسته نفسي و شرم
هيچوقت از پروژهاش حرفي نميزند.
اخيراً ، بعد از اينكه
نگاهي طولاني به زمين انداخت
گفت،
لطفاً ، لطفاً
هموارة خود را آماده نگه داريد.

پلهاي نامرئي كشيدن
از تو تا آدميان و اشياء
از هوا تا نفسهاي تو

با گلهايي سخن گفتن
كه دوستشان ميداري
در نفسخانه مأوا گزيدن
به عمر گلي- انساني.

با اين همه، شكوهمند
غبار تن
همين ميلاد نور
در مژه زدن
لبها
آري
ناگفتهها، بسيارند هنوز

من خود را
به خود استحاله كردهام
از لحظهاي به لحظهاي ديگر
  
پاره پاره كردهام
بر راه كلام
زبان مادري
مرا فراهم ميآورد
موزائيك انساني

                                     "ماد ر موطلائيام به خانه نيامد"
                                                                             پل سلان

به خانه نيامد
مادر
 دست نشسته
از مرگ
پسرش
با شير سياه
خوراكاش مي داد.
كه زندهاش ميداشت
همان كه سركشيد
در خون مركب
ميان سطرهاي
 مسكوت نهاده
" بي كلامي"
در فضاي تهي
درخشان است.

مادرم روزگاري آهو بود
با چشمهاي قهوهاي طلايي
ملاحتش
از زمان آهو بودنش در او مانده بود.

اينجا نيمي فرشته بود و نيمي آدم
وسطش هم مادر بود.
همين كه از او ميپرسيدم ميخواهد چه بشود،
ميگفت بلبل.

حالا او بلبل است
شب به شب صداياش را  ميشنوم
در باغ روياي بيدار خودم
آواز ميخواند از صهيون نياكان
آواز ميخواند از اتريش قديم
آواز ميخواند از كوهها و جنگلهاي بلوط بوكووينا
شب به شب
برايم لالايي ميخواند
بلبل من
در باغ روياي بيدارم.

هراسهايت را در هوا
پخش كن
زمانات بزودي سر ميرسد
بزودي آسمان ميرويد
زير علفها
و ميافتند روياهايت
در ناكجا
هنوز ميخك را بوييست
فاخته ميخواند
باز هم مجال عشقورزي داري
مجال نثاركردن واژهها
هنوز زندهاي
باش، هرآنچه هستي!
نثاركن، هرآنچه داري!

براي كريستيانه ووهلراب

اهرام را اتگار از راهنماي زيبايي شناسي
اقتباس كرده اند .
پيله وران سرگردان ، مفاهيم  غلبه  
بر زيبايي شان را عرضه مي دارند .
هيروگليف ِ رواقي گري ، به يقين  ،
اشتري ست . به ناگزير  كوته زماني بعد
تن به سوزنكوبي  ِ آفتاب با پرتو خورشيد مي دهي .
انتره را مي شود جاي خدايان ِ كهن ديگر
به خلايق قالب كرد .
ابوالهول تاحد ممكن
انگاره اي يكسر نادرست ايجاد مي كند.

براي ژ.س، ر.ه . و م. ر.
ما دوست مي داريم همين دستورزبان سرد و تقسيم شده را .
چرخش ِ تن – ظريفانه ي برف در هوا .
رقص ِ كامل ِ برف ِ نازك –تن در جو .
سرزمين نو ، پيش جعبه ي سفيد ِ چشم هامان .
كه ساده سازي پيرامون است .
ما دوست مي داريم  پنجه هاي بي صداي آغاز ِ
"برف مي نشيند" را .
ما دوست مي داريم  دستگاه هاي فشار پيچيده ي
هواي ويژه را .
پيچيد گي رخنه ناپذيرشان و
گويايي ِ ناهمساني مخصوص را .
ما دوست مي داريم آشوب ِ خود- ثبوت را .
و نمود ِ في نفسه ( در حكم ِ خاطره اي از اين نمود ) .
محتاطاطانه  دوست مي داريم  بمباران وسيع صلح طلبانه را .
و بعد از آن شالوده گرايي خزنده ي ِ
سنسكريت(نظم ) سفيد ، بر اشياء را.

اين روز خصلتي يخوار دارد .
چطورمي شود جزاين باشد: زمستان بر آن استوارست.
پاكت ابرها هنوز باز نشده اند .
با آنكه اين مرسوله بسيار به من مربوط مي شود ،با هواپيما
"Par Avion" .
آسمان جزء بخش ِ خاكستري ست .
صدايي تازه به نحوي از انحاء حاكم مي شود : نور رژيمي .
دست كم خورشيد حفظ ظاهر مي كند .
تبريزي ها بر كرانه ي افق ، بوته زاران ِ " ايروكزها "
گذرگاههاي پر درخت كماكان به آواهاي لبي مي رسند .
و نيز از برفبار نقطه نقطه اند .
آنچه تا حال افتاده ، انگاري  دامني پف كرده است .
چشم انداز چنان چشم اندازوار است كه ديري نبوده
ومن از آن كماكان چيزهايي مي دانم :
چند آبگير خود را درچشمديد ِ جنگل ها
نشان هاي شيشه اي افتخار جا  مي زنند .
اما گرمادانه هاي پرنده گان در فراز
خود را مي فريبند.

تن شستيم  فارغبال در شكل ِزماني ِ
(شكل زماني در دستورزبان) غوطه خوردن
تا اينكه تاثير شهرها از ميان رفت .
دست كم در ظاهرِ امر، سواحل را در شگفت زدگي مان
سد كرديم .و پيشنهاد هايي در خصوص دورواطراف شان .
گاهي وقتها به نظر مي آمد آفتاب  همه چيز است .
بعد از آن دوباره اشياء درحالات اسمي شان
خشن ترمي شدند . از اين كه بگذريم  به هر روي
اوقات مان ، بالاخره به نحوي مي گذشت .

فرستندهي امروز
روي كانال ِ باد تنظيم شده .
*   
در گندم زاران ، ساقههاي نيايش
قرب مي يابند .
 *   
در سرتاسر روستا ، گرده افشاني
رايگان و بي درد سر .
*   
شكوفه هاي گل نشده بي دريغ
عطرشان را خرج مي كنند .
*   
تندبادهاي پراكنده ، انبوه ِ بوته ها را
به سرودهايي پرشاخ و برگ بر مي انگيزند .
*   
در پاره اي گلهاي ناقوسي
پرپر مي زند جهد ِ كليساها .
*   
گربه ها تغييرنيافتهاند
به عاليجناب ، به دستياري پيرامون شان .
*   
پرندگان پرصدا همه جا را گرفته اند .آنان روز را
درحالت سكوت ""Silent Mode به پايان مي برند .
*   
نيمه شبان ، سرود محلي ِ قورباغهها
در كنار آبگير .

به ساليان فرو كرده بودي
نيش پشه هات را در تن عروسك ويتريني .

زيرا هيچ چيز نمي شود صرفا اتفاقي باشد و صدالبته
هر چيزي نظامي دارد ، يا به تعبير ِ غير ِ مكانيكي اش
خدايي ست در هركوله بار .

و طبق همين نظام ، لابد اطلس ِ نيش هات
ديري ست براي خود دنياي خاص غيرقابل انكاري ست.

كار از كار گذشته بود – يقينا تابستان بود
خورشيد ، فقط وفقط تقابل ها را مي شناخت
و هرجا رفته بود ، رفته بود ديگر .
از يكشنبه به وضوح خنك تر مي شود ، اما
هنوز نه – چه روشنايي بود
كه امتدادمان مي داد و سردرها را
قائم الزاويه مي كرد ، سايه هاي سنگين ِ
چيزي هندسي –
بسته ي كوچك نخ پيچ شده اي بود
حاصل جمع اين تابستان – تو اما صبر كن
جناب دكتر (گوتفريد ) بن همچنان مي روبد
سرخگل هاي چاق وچله را –

اندوه بركه اي ست ؛ مرد مي گويد .
من مي گويم : بله ، اندوه بركه اي ست .
چون اندوه از يورش ماهي ها سوراخ سوراخ است ،
در دره ي كم عمقي لميده وبوي كاهلي مي دهد .
و گناه هم  بركه اي ست ؛ مرد مي گويد .
من مي گويم : بله ، گناه بركه اي ست .
چون گناه در شكافي سرريز مي شود طوري كه
 وقتي بازويم را بالا مي كشم ،
تا گودي پهن زير بغل ام مي رسد .

دروغ بركه اي ست ؛ مرد مي گويد .
من مي گويم : بله ، دروغ هم درست به همان نحو، بركه اي ست .
چون در  شب هاي تابستان ، مي شود تمام شب  را
كنار ساحل به پيك نيك رفت
و هميشه ي خدا هم ، آنجا چيزي جا گذاشت .

زرد، با بیلی چنان عظیم
که جهان جا می گیرد در آن.
خدای تمام بولدوزرهای روی زمین است او.
بولدوزرها با هر تلق و تلوق در مفصل شان
به درگاه او دعا می کنند
کندن و کاویدن همسرایه وارشان، خشمی است
علیه مقدرات فنی شان، زوزه شان در همهمه  کارگاه
غرشی است، آوازی با لحن بالا
برای گوشهای الوهیت.
چنگک هاشان را دراز می کنند در ضرباهنگی یکسان
به سمت آسمان، تنها اگر آدمی خدا می بود،
می شد همین نواخت را از آن بالا دریابی،
آسمان یا بولدوزری به عظمت آسمان.
(شاید کودکان بدانند دردسر بولودزرها را
یا بخواهند خدایی باشند که
خدمتِ بیلها می کند.)
چشمها را باز می کنم، آسمان بیلی غول آسا است،
زرد، آویخته
از مفصل کائنات.

همین که مریم‌گلی می بینم، مریم‌گلی می اندیشم،
مخملین برگان سبزسیر، زوج وار و قرینه،
لب-شکوفه های تلخ و تند، یا هیچ نمی اندیشم
نه مریم‌گلی، نه گیاه، نه شمیم
چرا که پیش از اندیشیدن ناب، مریم‌گلی
پشت پنجره پیدا می شود، یا
تباه می گردد در ذهن، پس او برای من
وجود ندارد، برای خودش وجود دارد و خود نمی داند
چه نامیده می شود و هیچ نمی داند از وجودش
چه بسا که ابداً هیچ نداند.

تو می اندیشم هنگام که مریم‌گلی
نمی اندیشم، نمی اندیشم که
بادخورکها پینکی می زنند در بالاترین لایه های هوا
دمی که بیدار غنوده ایم پشت پنجره
من، تو می اندیشم، دمی که شمیم تند و تلخی
در وجود تو و من رخنه می کند،
که مریم گلی هیچ ازآن نمی داند
و بدین سان عدم توازنی وجودی
در پرتو پسینگاه شکل می بندد
چرا ما می دانیم، ما بس دقیق می دانیم
که تمام زمان، تنها فنجانی فروافتنده است از سمت آسمان یا
روغنی اثیری، یا ادوات تنهایی چه بسا

با اقتباس گفتاوردی از اولریکه درسنر

نگریستن از پنجره، اطمینان یافتن از اینکه وجود داری،
چرا که جهان، آن بیرون، وجود دارد.
در درون، کتابها هستند، شاید فکرِ کودکی که هرگز نداشتی،
رختخوابی باشد، ماشین تحریری.
تلفنی که زنگ بزند، بار دیگر جهان را اثبات کند،
آواها، پیامهای الکترونیکی. سپس آن بیرون، رفتن از دل شهر.
همان که ثابت نمی کند، اندرونی وجود دارد، پشت کرکره ها،
حتی شیرفروش، روزنامه فروش: درخشش یک امکان،
چین های لباس، اداهای روزمره، نجات اسم ها، دوچرخه سواری،
پادشاهان، درس های بیرون زدن، هر چیز سر جای خودش.


با اقتباس از فیلم "آه ای شاعر قلعه" در باره مانوئل باندئیرا، ساخته یوآکیم پدرو د آنداراده.

یکباره، آنجا در آن جایگاه
من از زندگی خویش به در آمدم،
 در آن جایگاه بود، اگر نیک بنگریم، هیچ نامیدنی ای نبود، 
هیچ سزاوار نامی، هیچ چیزی، 
هیچ نامی برای چیز.  

اگر به در کوفته بودم، چه بسا 
به درون رخصتم می دادند.
نیازمند همین روشنای پریده رنگ اسفندم من، 
می گویم، نیازمندم در نیمروزان شنبه، 
جرینگاجرینگ سوله های شیشه ای را بشنوم و همزمان بیاندیشم
که به هیچ نمی اندیشم، محتاجم به این که
کفش فقط کفش باشد یخچال یخچال 
و ساعت زنگدار آن بیرون 
که هر روز سر یک زمان بیب می زند
فقط ساعت زنگدارِ آن بیرون باشد 
که هر روز سر یک زمان بیب می زند.

همین سطر نویی که می آغازم 
شاید هرگز پایان نیابد، یا برخیزد
درست بسان سگی که فقط چون در باز است
بیرون می دود.

با اقتباس سطرهایی از رولف دیتر برینکمان 

هیچ دلیلی ندارد که همگی مشترکاً همینجا اتراق کنیم. 
حتی راست-گوشه ای در نشیب نیست، افق 
از پشتِ خطوط کوه به آسمان راه می کشد
در واقعیت اما روشنگاههایی در من باز می تابد، 
که دلیلی است بر اصالت روشنگاهها.

حتی پنجره ها در تن من که
نشیبی است، تا گرد شهر آرایه گیرد 
تپه، شکلی یابد که طبق منطق استعاری، تو خواهی بود،
هر کسی می شد در ما اتراق کند،
ما را با خیابانها، بستانها و کوره راهها پیوندی بود.(و آنهم با یک آ)

آه، و می شد رودخانه ای روان باشد میان شهر
با پلها و کشتی ها، فقط تنها به خاطر استعاره ها.
 و کنار ساحل، 
کودکان ایستاده باشند و دستک بزنند،

اما شهر دیگری است این که ما در آن پرسه می زدیم، 
اینجا نیز هیچ دلیلی نیست، نه حتی پرتو شکسته ای بر فراز آب،
که در واقعیت، داغهای لرزان را در من بازمی تاباند
یا تن ام که رودخانه ای است، برای خودت
چیزی بجوی که طبق منطق استعاری، 
تو خواهی شد ( چیزی با او؟) یا من
یا تو یا...

ما در باغ لوكزامبورك نشسته بوديم.
كافهاي بود ميان درختان شاه بلوط
ميزهايش روي سنگريزهها بود. باد ميآمد و

ماه اكتبر بود،در اكتبر، آفتاب بود.
مرد نميدانست كه  بايد زن را ميديد
در آن حال.غيبت مرد

حضور زن را ميخواست،زن
شاه بلوطها،ميز و سنگريزههاي زيرپا
را ميخواست. مرد نميدانست

كه بايد  زن را ببيند، اما مرد ميخواست
زن را با خود به خواب خودش ببرد
همچون بازگشت به دوستي ِ قديمي...

توقع شكافتن سقف فلك  هنگام  نوشتن

 با مداد   مي گويي

شباهت مي برد   به توقع اولين مردان

 كه بي اعتنا به  زيانهاي كار بر فراز آتلانتيك

چون سگان قلاده رها كرده  پي  صاحبان شان

بر نيمكره ي ديگربگردند اما به حتم  شبيه نيست

به آرامش باد  اينجا   براين كشتزار

كه سكوت معمول ما را در پي دارد .

سال در هم مي ريزد و زمين

 منجمد در اين ريزش  من به خاطر مي آورم

ابهام پيشگويي هاي وضع هوا را همين امروز صبح

و حس مي كنم  در دودستت  هنگامي كه  رها مي كني

انزواي محتوم  بادي را كه فقط

كلاهها را به اينجا مي آورد و احيانا چند كاغذ-پاره ي كهنه را .

وقت به خواب رفتن هم مي رسد،

فقط كمي دندان روي جگر بگذار،

من همه جامه هايي كه دارم به تن خواهم كرد،

همه شان را يكجا،

همه تنپوشها، پيراهنها

و كلفت ترين پالتوهاي خزم را به بر خواهم كرد

بسيار خواهم شد،

تنومند خواهم شد و

سنگين،

تو فكر خواهي كرد: يه زن و اين همه زلم زيمبو،

تا صبح كارت در خواهد آمد

تا پستانهايم را لخت كني و

ببيني نوكهاي كوچك كبودش،

مثل فضله پرستوهاست.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

درروزي آفتابي، در كلاس درس ،

اين اسم را ياد گرفتم .

پسينگاه بالهاي سياهش را ديدم

كه  از آسمان كنده مي شد و چون چتر نجاتي

 چرخان فرود مي آمد

 تا تن من و خواهركوچكم را درخود بپوشاند.

آه ، خواهركم تا به زير گردوبن حياط  

 آمد، مردد به اتاق خوابش رفت ،

و در منفار غرابي غول آسا گم شد .

بعد ها به غربت  در ويرانه هاي عمارتي كهنه

آنگاه كه من بر ديواره ي  دلم

ناگهان فوجي غرابان پران ديدم ،

چون نويد مرگ، چون برجهاي  سياه ابر ،

بناگاه به ياد خواهرم افتادم .

او با مردي ازدواج كرد ،

در تنها خيابان كوچك محل ،

در يك مغازه ي خرت و پرت فروشي .

(ساعت تشریح)

دانش‌آموزان

از من ناراحت نباشید

که کالبدم

اصلاً به درد آموزش نمی خورد.

و در عمرم

نه آنقدرها به آزادی و زندگی عشق ورزیده‌ام که

قفسه ی سینه‌ام را بترکاند،

و آزادی را به قلبم نثار کند

کوشیده‌ام از هر دنده‌ام

زنی بسازم.

تا وقتی زنده بودم

سرم از بسیاری پرسشهای زندگی

درهم می‌شکست.

پس،ازشقیقه‌ام چه می‌توانست

باقی مانده باشد.

(بازسرایی از روسی هاینتس کاهلو، از فارسی علی عبداللهی).

کویر

کویر، پیک‌بانوی قدریافته‌ی خورشید است

گنج‌خانه‌ی بازتابهای هوا

کهن‌رویای جسمانی‌شده‌ی کوهها

به تاب‌خوردن چون دریا

شبانگاهان ستارگان پیدا یکسر

شن‌دانه‌ای برمی‌گزینند

و آن‌دم که پرتوی به پرتو می‌سُرانندش

یکی می‌گوید: از آن من است این!

ستارگان ناپیدا در بلندای ناپیدا می‌گذرند برق‌ وار

و احضار می‌کنند ستارگان پیدارا:

جا باز کنید

ناسلامتی، ما نمی‌بینیم

و ما هم شن‌دانه‌ی خودمان را می‌خواهیم

به روز، تمام شن‌دانه‌ها را یک خورشید در آغوش‌می‌گیرد

فقط با کویر احساس همسانی می‌کند خورشید

نه البته با دریایی

که به خودی خود بسیار از آن خورده است

کویر از بهر فرزانگان

مکانی صرف نیست که بشود در آن

در باب چیزی غور کرد

بلکه جایگاه اندیشیدن به این‌ است

که اندیشیده‌ها را

چه ارزشی است.

(ترجمه از روسی به قلم شاعر و رودولف اشتیرن، از فارسی علی عبداللهی)

غرب وحشی

پهنه‌ای که در آن

صربها "تامو داله‌کو" را می‌خوانند

انگلیسی‌ها با تمام انگلستان به امریکا بادبان برگشاده می‌رانند

فرانسوی‌ها هر روز خدا در همسرایی، به باستیل هجوم می‌‌آرند

اسپانیایی‌ها می رقصند و انتقام غارت اروپا را می‌ستانند

آلمانی‌ها برگ مدارک را دسته‌بندی می‌کنند و بابت تندرستی‌شان می‌دوند

سوئیسی‌ها را هر یک، سوراخی است در پنیر

هلندی‌ها، سرشارامید چشم‌به راه هجوم دون‌ کیشوت‌اند

سوئدی‌ها به مهمانی دانمارکی‌ها می‌روند

ایتالیایی‌ها رقص یک پا برپا می‌کنند

لهستانی‌ها هنوز نباخته‌اند

ترکها در سکوت، بیزانس خودشان را از نو می‌سازند

مقدونی‌ها تا خود هند می‌روند

روسها نمی‌دانند کجای‌اند

کجا شرق است و کجا غرب

ولی خیال دارند همین اروپا باشند.

(ترجمه از روسی پتر اشتگر، از فارسی علی عبداللهی)

واپسین بذر کشتزار

بربالیده ست.

مساحی می کنند به آرنج

زمین را.

ضربه ی چاودارها،

می شکند تیرکها را

نرخ بهره و اسب

کمک-حال می شوند.

بر پرچین کلزاها

جست و خیز دارد بلبلی

آواز می خواند اره

در پَلَم ها.

برزگران سرگرمِ بیدزداییِ

از گاوآهنها.

جلوی آغل میش ها

می تراود چشمه سار جادو.

به هرجا که بنگرم من ِ تهیدست

فرجام، چشم دوخته ست به من.

می ایستم و در می یابم

هر که بتواند وامی گردد.

(1992)

فقط توي يخچال

برشي ليمو هست

هميشه كلمه اي بيگانه هست

و خداحافظي در هيچ چمداني جا نمي گيرد.

آن دو كه خيلي وقت پيش  مرده اند

آيا هم را نديده بودند؟

از روي كارت پستال رنگ و رو رفته

قرار ملاقات پنهاني شان را دانستم .

امروز صبح می گذشتم از دل جنگل پدری

باغ-گذر او بود آنجا. هیکلم شباهتی نمی برد به زور او

و به شیوه ی نگاهش به سبزه زار. نیز، به طرزِ غنچه کردن دهانش،

از پی فراغت از کار، (کار من البته وجین سطرهاست)

و لحظه ای بیکار نشستن اش بر نیمکتی، مثل بی عرضه ها.

سطرهایی که او به نجوا برمی داشت از اندرونه ی شعر،

دهه ها پیش فرو بلعیده بود؛ در آن حال اما

بر می آمدند پالوده از لایه های روحش.

در این بین، بسی می خوانم تا سردرآورم

از نوشته های برجاگذاشته اش تا بپردازم خیالهای نو

از پود کهن، تا ببافم جامه ای دگر چون شاعر لاتین.

عینهو پدر به خانه می روم، به سمت میز و صندلی.

و از نو بُرمی زنم کارتها را. چه سرخوشانه او

همان کنار آبگاه و لب شومینه، بنا می کرد به بازی.

من ِ خشمگین که انتظارم از همه طولانی ترست، به ندرت بابتش

پاداشی در خور نصیب می بردم. این آیا بیخی است

جا خوش کرده در پسر، یا که حسرتی، از جانب مادر؟

نمِ اشکش نگاهم را نرم می کند و عقب می فرستدم چندی به وادی کودکی

به ترانه ی آشپزخانه که تا فراسوی بلوطهای روستا، باز می آید

 جایی که جاخوش کرده بود دو گاهواره، که تاب می خوردند

 با ترانه ای آرام، و هر دو بی درنگ گم شدند.

بعد حرفهایی از سر خشم. من اسفنجی وارفته.

من تنه ای کج و کول، گوش ایستاده لای برگها.

بازوهایم ساقه ی نحیف و طبل شکم برآماسیده . باری.

امروز از دل جنگل پدری گذشتم. از آنجا که باغ-گذرش بود.

دهان غنچه کرده، نشستم و گوش فرادادم.

دنبال طبل های پرصدا

سلانه سلانه می روند گوساله ها

از تن خودشان است

پوست کشیده طبل ها.

     سلاخ داد می زند: چشمهاتان را سفت ببندید

      گوساله می خرامد: با گام هایی استوار و آرام.

      گوساله هایی که خون شان در مسلخ روان است

      در خیال  به صف پیش می روند با هم.

آنها دستهاشان را می برند بالا

نشان می دهند آن دیگران را

دستهاشان سخت خون آلود و

هم چنان خالی خالی است اما.

       سلاخ داد می زند: چشمهاتان را سفت ببندید

       گوساله می خرامد: با گامهایی استوار و آرام.

       گوساله هایی که خون شان در مسلخ روان است

       در خیال  به صف پیش می روند با هم.

 پیشاپیش شان صلیبی می برند آنان

نقش شده برآن پرچم های خونرنگ

که از خیر سر آن درفش ها

غرق  فلاکت اند  بیچارگان.

     سلاخ  داد می زند: چشم ها را سفت ببندید.

     گوساله گام می زند. با گام هایی استوار و آرام.

     گوساله هایی که خون شان را در مسلخ ریخته اند

     در خیال  به صف پیش  می روند با هم.

دوستانم پير شده اند

هومر اين همين حكايت را بعد از گيلاس دوم تعريف مي كند

از خدمت در ارتش شوروي در ناوگان درياي سياه

هم آنجا كه دنبال يك محموله راديواكتيو بودند.

كه چيزي نمانده بود جنگ در بگيرد

اما همه چيز به خير گذشت و او همه اش cherzez La famme را تكرار مي كند

دانته هم خوب است بدون آنكه بتواند تشخيص بدهد

كه مرده يا هنوز نمرده

همه را سر ميزش دعوت مي كند

با فحش هاي روسي

من هم چندان حال خوشتري از او ندارم

بعد از اينكه آلزايمر را در آغوش گرفتم

در حالت مستي در كوشش چيزهايي زمزمه مي كنم

از استخوانهاي خدا، خاكستر خدا

بعد بنا مي كنم با هلنا رقصيدن

هر اودسيه اي باشد زد و خورد راه مي اندازد

برگشت از اين دوزخ هركس براي خودش من فكر مي كردم

كه دوستان همه جاي يكي قرار مي گيرند

اما متأسفانه آنها در مقام شاعر هر كدام شان

روياي پسامرگ زندگي خودش را به ثبوت مي رساند.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

پس کوسه ماهی دندان دارد

و دندانهایش در پوزه اوست

و ماچت هم، چاقویی دارد

اما چاقو را احدی نمی بیند

و فلس های کوسه

 سرخ اند وقتی خون ریز می شوند

مِکِی مِسِر دستکش پوشیده

که نمی توان از آن پی به تبهکاری اش برد

کنار آب های سبز«تمز»

ناگهان مردمانی برخاک می افتند

نه طاعون آمده نه وبا

فقط می گویند: میکی می پلکد آن جا

در  یکشنبه روزی، صاف و زیبا

مرد مرده ای کنار ساحل درازبه دراز افتاده

و آدمی آن گوشه ها می پلکد

که اسمش را میکی مِسِر گذاشته اند.

شمول مَیِر اصلااً پیدایش نیست

و خیلی ثروتمندان دیگر

اما پولش دست مِکِی مِسِر است

حالا بیا و این را ثابت کن!

جنی تولر را پیدا کردند

با چاقویی توی سینه اش

و مِکِی مِسِر توی بندرگاه

راه می رود با خیال راحت

همین حالا آلفونس سَرباربَرکجاست؟

آیا یک وقتی  آفتابی می شود؟

چه کسی قاعدتاً همه چیز را می داند؟

مِکِی مِسِر، اصلاً نمی داند.

و آتش پُر زبانه ای در سوهو

هفت کودک و یک پیرمرد

مِکِی مِسِر وسط جمعیت وایستاده

 کسی از او چیزی نمی پرسد، او هم اصلاً هیچ نمی داند.

و بیوه زن کم سن و سالی

که عالم و آدم نامش را می دانند

از خواب بیدارشد ، دید بی سیرت شده

مِکِی به چه قیمت  این کار را کردی؟

1

به راستى، در دورانى ظلمانى به سر مىی برم!

كلام بى‏ آلايش، نشان بلاهت است و

پيشانىِ بى‏ چين، نشان بى‏ عارى.

آن كه مى‏ خندد، خبرِ هولناك را ، هنوز نشنيده است.

چه دورانى، كه سخن گفتن از درختان‏

كم و بيش جنايتى است‏

زيرا چنين سخن گفتنى‏

دم فرو بستن بر جنايت‏هاى بى‏شمار است!

آن‏كه آرام در خيابان راه مى‏ رود

آيا براى دوستانِ نيازمندش‏

ديگر دست يافتنى نيست؟

درست است: هنوزهم‏ هزينه‏ ى زندگي ام را در مى‏ آورم‏

ولى باور كنيد، این  تنها از سرِ تصادف است‏.

از آنچه  مى‏ كنم، هيچ مرا سزاوار اين نمى‏ كند

كه شكمم را سير كنم. به تصادف ايمن ام.  

 (اگر بخت به من پشت كند حسابم پاك است.)

مى‏ گويند: بخور و بياشام! خوشحال باش كه دارى!

اما چگونه مى‏ توانم بخورم و بياشامم‏

هنگامى كه آن‏چه مى‏ خورم، از دست گرسنه‏اى ربوده ‏ام‏

و تشنه ‏اى محتاج ليوان آب من است؟

با اين همه مى‏ خورم و مى‏ آشامم.

كاش فرزانه مى‏ بودم.

در كتاب‏هاى كهن آمده است كه فرزانگى چيست:

خود را از كشمكش‏ هاى جهان دورنگه داشتن و

پنج روزه عمر را عارى از بيم به سر آوردن‏

بهره نجستن از خشونت‏ ، بدى را با نيكى پاداش دادن‏

آرزوها را بر نياوردن و حتا فراموش كردن‏ شان‏

اين است فرزانگى.

اما اين همه ، از من يكى برنمى ‏آيد:

به راستى در دورانى تيره به سر مى ‏بَرَم!

2

در زمانه ی آشوب به شهرها پا نهادم‏

وقتى گرسنگى فرمان مى‏ راند

در زمانه ی شورش به ميان مردم آمدم‏ و به آن‏ها پيوستم.

چنين گذشت‏ ، پنج روزى كه بر زمين نصيبم بود.

خوراكم را درگرماگرم نبردها خوردم.

در ميان جانيان خفتم‏، عشق را خوار مى‏ داشتم و

بى‏ حوصله به طبيعت نگاه مى‏ كردم.

چنين گذشت، پنج روزه ی عمرم‏  در اين جهان.

در زمانه ی من، خيابان‏ها به مرداب مى ‏رسيد.

زبان، مرا به دژخيمان لو مى ‏داد.

توانم ناچيز بود، اما فقط اميد داشتم‏

كه حاكمان، البته بى من، مطمئن‏ تر بر مسند مى ‏نشستند.

پنج روزه ی عمرم در اين جهان‏ ، چنين گذشت.

توان‏ها ناچيز بود و هدف‏  بس دور و به وضوح در ديد

هر چند براى من به ندرت دست يافتنى مى‏ نمود.

چنين گذشت‏   پنج روزه ی عمرم در اين جهان.

3

اما شما، شمايى كه سر بر خواهيد آورد

از دل خيزابِ سهمگينى كه ما را به كامِ خود كشيد

هنگامى كه از ناتوانى‏ هاى‏ مان سخن گویيد

به ياد آوريد  روزگار تيره و تارى را كه خود از آن‏

جان به در برديد!

بدانيد ما بيش از آن كه كفش عوض كنيم‏

كشور عوض كرديم و از دلِ نبردهاى طبقاتى‏ گذشتيم،

مأيوس از اين كه جايى ستم فرمان مى‏ رانْد و

هيچ شورشى نبود.

در عين حال بر اين واقفيم كه حتا نفرت از دونْ مايگى‏

چهره را از ريخت مى‏ اندازد.

و نيز خشم بر بيدادگرى‏، صدا را خشن مى‏ كند.

اما افسوس ما كه مى‏ خواستيم‏ زمين را آماده‏ ى مهربانى كنيم

خود نتوانستيم با هم مهربان باشيم.

اما شما كه پس از ما مى ‏آييد

اگر بدان جا رسيديد كه  انسان، ياورِ انسان باشد

از ما به بزرگوارى ياد آريد .

بدون ويليام جيمز

اين اصلن عملي نخواهد بود

اون دراز مي كشه و

يك تخم مرغ رو سوراخ مي كنه

سر مي كشه اونو از پوستش

بچه ها مي گن  روباهه ،  

تخم مرغ  مي دزده.

شیر مادر، ارث پدری.

عطش ام به زندگانی و آگاهی از مردن.

کشش ام به زن، دلبستگی به کلام.

بذر اصالت و فروخشکیدن آرام اش.

ذوق زدگی و زغال نیمسوز.

عصیانی که مدام پا می فشارد بر قوانین.

پرچم بدشگون، میان دود سُربگون.

زرداب ها، فروبلعیده در هاضمه ی سورچران.

تندیسهای یک رخداد مثالی.

وجود ِهرگز سیری ناپذیر من.

خامه ی رو به ترشی، شهرت گریزپا.

گور، و مغفرت ِ بعد ِ آن.

(1986)

حیوانی که نیست. موجودی تاکسیدرمی شده، در قفسه ی تاریخ طبیعی. شبحِ کتبِ توصیفِ
رده ها، الواح راهنمای قاموسهای قدیمی: آنجا نشسته، چمباتمه زده پای درختچه ها، میان
خلنگ- بوته ها، زغال اخته و تمشکهایِ حواشیِ روشنِ صنوبرها، به تن فشرده، پرهای هلالیِ
قهوه ای استتارگرش را، صورت خاک های ماسه ای با مواد مغذی ناچیز، که ابداً از محیط
پیرامون تمایزپذیر نیست،- مگر اینکه خودش خود را لو بدهد. چه کسی خارج از ویترین ها،
او را به چهره دیده است؟ آیا کسی مرنوکشیدن، وزوز و جیرجیر و تندچرخیدن اش را شبها
شنیده؟ آیا کسی سر ابوالهول-گونه و چشمان شقیقه ای سیاه آقطی -وارش را به جا آورده،
که به او اجازه می دهند، بی که سر بچرخاند، به هر سو نظر دوزد؟ خردک تاهایِ ظریفِ
دورِ گردنش، جفت پنجه های به هم آمده، انگشت وسط بلندترِ مثال شانه برای موهای سیخ
سیخی، منقار بی حالتِ کُندش که از میان روزنهای بینی و آرواره ی بالا، بیرون می جهند، و
پشت آن، حنجره ی غول آسای به خمیازه گشوده؟ چه کسی یارا می کند بگوید که خارج از
تصور ما، بزدوشک اصلاً چی هست؟ )دوستدارانش به قیمت گزاف پی اش می گردند: پیِ
عکسی از او با دوربین مادون قرمز.( این همان تصویری است که اسطوره از آن منشاًء می
گیرد )اسطوره و نام، یکی هستند(: پروازِ اشباحِ شبانه بر مرغزارها و در اصطبلها، به زیر
پستان حیوان. سهم شیرش را برمی دارد، دزدِ هرگز نگرفته )زیرا هرگز به پستان بزی آویخته
ندیده اندش(. آیا این نشانِ رد گم کنِ بزدوشک است؟ بزدوشِ شبانه،جنِ کشتی نگهدار،
کشیشک، بچه دوش، بینیِ عینک، ساحره، مویه گر از فرطِ درد، پریچه ی ناز، شبزی دُم دراز.
مرگهای بزدوشک در بزرگراه؛ او هنگام بروز خطرِ زیرگرفتگی، بی صدا خودش را به جلو پَندَل
می دهد: معمای دنیای علم: حلقه ی گُه سفیدی، که جوجه هایش به یکسان دور و برِ لانه،
پخش و پَرا می کنند. به گاه کمبود دانه، خشک و چغر شده از سرما؛ تمهید خواب زمستانی.
کافی ست تصورِ آتشزنه ای تیزوار و بیضوی از آن داشته باشی، که هنگام آبتنی در دریاچه
ی “ملکنبورگ” به چنگش آورده ای. یک روز هم اتفاقی به آن چنگ می زنی، بی آنکه یادت
بیاید، از کجا آورده ایش. می چرخانی اش میان انگشتان،انحنای صافِ بال را: شیئی خوش-
دست. آهان، بزدوشک! سایه ی پرواز دور یک اقطی، کفایت می کند، تا بعد بقاپی اش هنگام
رد شدن با دوچرخه از کنار دریاچه ی “موریتس”، میان توسکاهای ناحیه ی”اشپکرهورتس”.
سایه ای که ترکت نمی کند. تا از غلاف اش بیرون بزند، شبانه، فراز چمنزاران، به جنبش
درآید، ایستاده و پرپرزنان در بلندای کم ارتفاعِ منطقه ای کوچک: سایه ای روی قاموسها خم
شده، پوست درختی پایین دستِ موجوداتِ تاکسیدرمی شده در قفسه. همین یک شاخ خشک
صنوبر، برای آسودن به کار بزدوشک می آمد، در تمام طول تابستان.

روز را تمام
به عقابان آن بالا
نگریسته ام، به کاجها

)مادربزرگم، که اگر زنده بود
الان نود و نه سالش می شد،
در بچگی، این درخت را کاشت

فقط لانه ای که حدس می زنی
در ستیغ جنوبی قله
از لای رنگ سبزسوزنی
از پایین می درخشد-

در تاج آن، عقاب مادر
می پاید، دیده برمی دوزد، می گشاید
دم اش را مثال بادبزنی

عقاب نر، آن نزدیکی
پریده روی شاخه ی بلوط
با پنجه های باز،
قورت می دهد
گنده موشی را
به عمق چینه دان

می پرد بالا، می چرخد
به دورِ کاجها

در لانه، جیک-جیک جوجه ها،
می جهد،
عاقبت، عاقبت
عقاب مادر، سمت لانه
غرغرکنان می اندازد

خود را روی لانه،
واگویه می کند به من و تو و

به هرکدام از آنان موکّداً:
برایت هیچ اتفاقی نمی افتد
برایت، هیچ اتفاقی، نمی افتد.

تو چشمانت را می بندی
آهسته، جهان
هیچ نیست، الاّ که باد
دوباره بازش می کنی
آهسته، اشیاء
روشن تر می شوند:
شن-
    دانه ها،
که از میان شان می گذرند
ارتشِ موران
در پایین دستِ چمنزارها
مه زده
کنار رودخانه
ساری، چرخ می زند
بر بالای صنوبرها
گم می شود از دید
هیچ چیز، مثال آنچه هست،
نمی ماند
میان دو لحظه
الاّ که باد!

قلمرو خود را، ساخته اند بر هوا؛
تند-چرخها، مقاومتها، باد-راهها،
اتفاق، و قانون مکانیک شاره ها
در عنصری نادیدنی، می گیرد گردِ دیگران را.

بیرون می خزند: از شکافها، از درزها، از روزنِ لچکی ها
مانند خرگوشی از کلاهِ جادوگر
ناگهان حاضر- بی که احدی ببیندشان،
درمی نوردند: جنگل، کویر و آلپ را

در چرخشی دوار، نوارهای موبیوس
جنبان همچو نقشه های پیش بینی وضع هوا
بر گوی زمین می چرخند: قاره ای
از کشش بالها، با کلاه قیرگون سیاه

و از یک چشم، که در آبی آسمان
از اولین و از آخرین پرتو خورشید
می بیند رویای خلسه ی چشم انداز را-
سینمایی بزرگ و بدون تاریکی،

با پشه هایی که چسِ فیل شان اند، و مگسها یا پیله هایی
که خوراک شان؛ در منقاری،
که وزوز می کند از گلوهای سوندوار دور،
که ، در جو می شکند پرصدا

و شنیدنی می سازد خش-خش غریب کائنات را،
در پسزمینه ی روزی،
که از نو به آن می دهند آسمانش را:
بادخورکها، خودِ رنگِ آبی اند؛

زردپیِ بالهایی، سبُک-پر، و کم و بیش بی وزن،
که می کشد کمانِ آسمان تابستانی را.

بر اساس صحنه ای از فیلم” باد ما را خواهد برد”

سنگ-پشت، برگشته روی لاکش
راه می رود در هوا، با هر چه توان که در پا،
بعد، دوباره قرار می گیرد روی زمین، در غبار
سرگین-غلتان، گوی پشکل اش را
می غلتاند؛ سیزیفی، میان خار و خُل،
فیلم، جا می گذارد اثری بزرگ بر زمین
از ردی که در قفایش می ماند بر جا.

بي شمارند معجزاتي كه مي نگريم شان
ماه و آذرخش هاي  رقصان
بر ماهي ها و جلبك ها نور مي افشانند
.بر ساحل ، پرندگان پرواز مي كنند و مي نشينند
گل- ماسه و شاخه ها را با خود مي برند.
هواي تازه
زندگي و مرگ
گرداگرد مان.

برگ مه آلود سبكي
دردناك دردناك
ميافتد در سرزمين سترون بر برف
ميافتد در سرزمين سترون بر برف
ويولون مدفون ميشود در آن

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

با مادر
مشتركاً
با مادر

به جهان زيرين غور ميكنم
به زير زمين
به سمت خيار شورها

مادر آب را هم ميزند
در بشكه
آب كپك پوشيده را

ميگويد
چه سرد است اين آب

سرد است آب
آب سرد است

آخر اين سرما از كجاست
كه چنين دست را فرو ميميراند
سرما

شايد از تاريكيست
از شب از خاك

از خاكست
شايد
كه زير آن به حتم
سرد تر خواهد بود                                                                ترجمه: علي عبداللهي

كمي از غروب خورشيد
زير ناخن انگشتها،
شايد فقط خون كهنه،
اندكي از خاطرات
و از نماز، لختي چند
تا شامگاه به سر رسد
چون پرستويي،
وارونه افتاده
بر آسمان

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

از تن چيز كمي ميماند
از چتر انحناي دستهاش
از قطاري كه از آن جا ماندهاي، باد.

بعضي وقتها كلمهها از پنجره ميافتند
يا توي كتابها باران ميبارد
بعد از آن چندين روز هيچ خبري نيست.
و هميشه موقع بيدار شدن اين سؤال
 كه چه بويي ميدهد خواب.

ما نزديكتر ميآييم و بر آب زلال
ميرانيم قايقهاي سبكمان را بيهيچ صدايي
و تنها مرغان دريايي كه از باد آشفتهاند،
پذيرايمان ميشوند در شور و هلهله آبيشان
و طنين فريادشان در گوشها ميماند
و من هماندم در باد دستت را لمس ميكنم.
اما قايق خالي در پي ديگري نميجست
زيرا كه ما تنها در آنها انعكاس مييابيم.
 
                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

مثل هميشه به هم ريخته ، ميايستيم
جلوي مغازه"ديروز براي فردا"*  در پاريس
خداحافظي مان پاياني ندارد
سپورها از كنارمان رد ميشوند
و پچپچه ميكنند
فقط كاش ميدانستند
كه ديروز يعني چه.

* Hier pour demain

از همه‌ي زندگي‌ام –
در يادم
فقط پاييزي است –
دمي كه  از ميان پنجره‌ي خيس از باران
نگاه مي‌كنم و مي‌بينم –
راهي روان به دوردست
بر راه –
مي‌يابم جاپايي عميق
در اين جاپا –
خانه‌اي مي‌سازم
در اين خانه-
مي‌كارم سرخس كودكي ام را
بر اين سرخس-
رؤياي شكوفه‌اي رخشان مي‌بينم
بر اين شكوفه –
قطره‌اي مي‌بينم
در قطره-
دوباره چهره‌ي قديمي را باز مي‌شناسم
در اين چهره –
مي‌شنوم صداي خودم را...

تو فراموش ميكني مرا فراموش ميكني مرا فراموش ميكني
براي همين نخواهي مرد تو اي يار براي فراموشي تو نخواهي مرد
تو را فراموش ميكنم تو را فراموش ميكنم فراموش ميكنم
 و نخواهم مرد اي يگانه تا حد امكان فقط براي همين نخواهم مرد

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

بالاي تپههاي شني
خاموش
جاري ميشود ماه
پس
در من
جاي خالي
بسياري ست
براي اين تصوير

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

1. آن نقش يا همه ي نقشها –
كه زماني بازي كرده اند و از يادها رفته  ،
محبوبترين شان  براي من ، نقش هاي اكنون اند،
و آنها كه در رؤيا دلخواهشانم...

2. آن سفر يا همه ي سفرها ،
شهرهاي ناشناس رودروي ،
خطوط راه آهن و راه ِابرها ،
آدمهايي ، كه به هر روي سفر مي كنند ،
ديدار و بدرود ، نامه ها ، مسافت ها ،
لحظات خوشبختي و عمر...

3. سكوت ، يا آنچه از همه ي سفرها مي ماند ،
از صداها ، چهره ها ، سروصداهاي روزمره ...
آنچه از برگه ي سفيد ِخالي آغاز مي شود –
آرامش ، خاطره ، چهره ...

سده ها خاموش اند شهرهاي خشكيده و كرخت
عطوفت ابدي عشق
نگاه از لابه لاي پنجره
گام ابدي بر درگاهها
كلامي كه از لبان نيمه باز ، دروغوار بيرون مي جهد

جاودان اند غرور و نكبت
باراني كه بر خاك  عطشناك آويخته مانده
و جاودان است  سرايدار هميشه  
كه هر بامداد كاهلانه پرسه مي زند
جارو به دست، همين دور و اطراف

او از تبار امپراتوري ديگري است.

شعري درباره هيچ
پرداخته از كلمات ناقص
بن بستي شكوفان.

                                                          
* Trois fois rien

ماماني همش
منو  پرهيز مي ده از تو

با تو اسب چوبي مو
توي قلعه هيميكنم
رد مي شم از حصارا

پاپا هم داره
كشتي ميگيره با مارا
كنار ساحل همين حالا.

روي كاسه ي سفيد دستشويي
عصاي سياهي
 انگار كسي ناگهان
رفتن  يادش رفته.

چه خواهم شد اگر واقعاً آني نشوم كه حال هستم آدميزادي
معلوم نيست با چه باوري كلهاي براي خود خدايي براي خود
زباني از وصله پينههاي زبان
ميشدم رانندۀ سفرهاي دور.
يك چيزي ميخوردم يك جوري فكر ميكردم
جايي كپه مرگم را ميگذاشتم و ميخوابيدم
هر جا با هر مادينهاي كه رسيد
از كنارم چشم انداز ميگذشت
برخوردم سخت نميگرفتم
در جويي يا چاله چولهاي پر از برفآب دستهاي چرب و چيليام را ميشستم
فمنيست نبودم
مدافع پدرسالار چند زني ميبودم
حتي اگر شده فقط براي يك شب
چهار چرخ ماشينم را فقط ميخواندم.
هيچ رويايي نميداشتم
هيچ گسست سطح زيرين هوشياري
چس نالههاي روشنفكري در باب معناي هستي سر نميدادم
به هيچكس هيچ بدهي نميداشتم
هيچكس وامدارم نبود تخته گاز از دل زندگي ميراندم
با «تراك» تمام اروپا را ميگشتم.
و شما همهتان ميتوانستيد جايي ببينيدم
يكبار هم كه شده.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

اين همونيه كه ليمو رو از تو چاييت صيد ميكنه.
اين همونيه كه پايههاي ميزتو ميجوه
اين همونيه كه جاي كليداي برقو عوض ميكنه،
اون دو رو برا ميپلكه و با انگشتاش بشكن ميزنه.

اون بچهها تو مياندازه رو نوك سقف اتاق
اون صبحها ساعت چهار به دوستات زنگ ميزنه
اون بطريارو پرت ميكنه به ديوار و
توي سينگ ظرفشويي ميشاشه .

اون يه ملحد مادر زاديه ، اون لعنت و نفرين خداست
اون بازجوي  تو و انتقام شيرينته
اون با زنت ميخوابه تو بغلش آروم و راحته مثل يه شيرخواره

اون ميآد و ميره هر طور كه عشقش ميكشه
اون از روي قصد نميگه ساعت چنده
اون غش غش بهت ميخنده
تا سرحد بيهوشي هم ميخنده

اون ليمو رو تو شكر ميزنه و ميمكه
راس تو چشات نگاه ميكنه و ميگه:
«يه روز كلكتو ميكنم»
نيگات ميكنه بر و بر سرشو تكون ميده و پوزخند ميزنه.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

يك كشو براي قاصدكهاي خشك شده
يك صفحه تحرير گرامافون
براي زبان ِ شيار ِ صفحه ها
يك كشو براي گامهاي گم شده.
يك اشكاف مخفي براي اولين برف.

كنار مارتين
از سراشيبي باغ گل رز
ديدم سندل هام
گرم بودن از شاش
هيچ دلم نميخواس
گل بچينم ديگه

باد                 آكندۀ
      ظلمانيترين
      سكوت

ترجمه: علي عبداللهي

من ماده گاوي هستم كه اسمش شعر است،
كَمَكي شير ميدهم،
معموليست با 5/2 درصد چربي،
گاهي وقتها
تا سه درصد هم ميرسد البته،
مفتخرم كه با مدرنترين تكنولوژي
روي شيرم كار ميكنند
و در «تتراپكهاي» كاغذي
به دست مصرفكنندگان پر افاده ميرسد،
مبتلا ميشوم به همه نوع بيماريي كه
هر زنده-جاني با آن بيگانه نيست،
و در كتابهاي آموزشي دامپزشكي
با نهايت دقت توصيفشان كردهاند
در چراگاهي خوب ميچرم
(كار دسته جمعي با صفاست،
از سد و بندهاي زباني خبري نيست)
از ترمز كردن و تكنيك باغ وحش ميترسم
من البته طور ديگري هم ميتوانم مفيد باشم-
اگر زمهرير از راه برسد،
اگر نفس راحتي بكشم
پابرهنه از كپههاي خودم بالا ميروم،
و تو خواهي ديد: چه گرمايي!
بالا ميرود شير
از كف پا تا خود فرق سرم.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

از اجاق ميروبم خاكستر را
پارههاي شرحه شرحه افتاده برهم را،

در آن – كاملاً ناگهان –
ميخي خوني

قرنهاست كه رنجت گرمم ميدارد

سرد

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

خالي و عميقست
سرزمين امپراتوري. سرد و سنگين،
مدام كوچكتر ميشود.
تنگ جا و در شرف درهم شكستنست
امپراتوري.
آدم دوست دارد بگويد،
از آنِ
هيچكس نيست.
- - - - - - - -
- - - - - - - -
حتي ما.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

تو دو راه داري راه فرزانه و جنگاور.
راه اولي ، تو را به باتلاقهاي بي راه
تقريباً به گمراهه ميبرد،
نويد حقيقت دادن، يعني نزاع و كشمكش دائمي
با خدايان
وقتي موضوعي به تو مربوط باشد،
روشن نيست چه كسي شيوهاش را بر ميگزيند.
فرزانه مرد آيا سوداگر نيست؟
گاهي وقتها فقط آدم سوداگر و كاسب
با نامِ يا به جايِ فرزانه مرد خيلي روشن انتخاب ميكند.
اين راه به كجا رهنمونت ميشود.
من خود نميدانم.

راه جنگاور در باغهاي پاكدامني واقعست
در امتداد يقين.
راه او راه خواستن است نه راه معرفت.
اينجا روح آلوده نميشود.
دست به انتخاب هم نميزند.
اين راه به كجا ميرسد.
اين را هم نميدانم.
هر دوي آنها آنطرف قبرستان گم ميشوند.
آنچه ميماند، همواره راه مرد سوداگر است
همان راهي كه ما [من و تو] ميرويم.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

زني دوان به سمت اتوبوس
اتوبوسي كه در هر جا توقف كوتاهي دارد.
زن شتابان:
بغچه دستش با تكان تكانهايش او را به اين طرف و آن طرف ميكشاند
سادهلوح، عين ماده گاوي كه
تسمه بر گُردهاش فشار آورده،
موها پريشان، از چاك پيراهنش پستانش بيرون زده
پاهايش از سياهرگهاي پرخون كج
لبها ترس خورده: چقدر ديگر ميايستد
اتوبوس، آيا دير خواهد رسيد به سر سفرهاي
كه بر آن آرنج نهادهاند و منتظرش هستند.
اتوبوسِ در رفته
بقچهاش را از دستش زمين مياندازد.
و ناگهان نگاه غريبهاي را حس ميكند
خجالت ميكشد، زل ميزند به سري بر افراشته به سمتي،
بر فراز ياس درختي، كبودي درخشندۀ دروغيناش، انتظار ميكشد.
جمع شده
تصوير ناجي رهايي.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

تكرار كن برايم كلمات شنيده را
مثل باد مثل باد
عينهو يك سنگ

در آلونكهاي محقر نان شامگاهي
برف
و خرده چوبهاي ريزان
دستمالي نخي و
آكاردئوني لال

دندانهاش برق ميزنند در تاريكي
ميلرزد به رعشه تن كشيده در تاريكي
تنها خواب جدامان ميكند
تنها برف
دور هم جمعمان ميكند

تكرار كن برايم كلمات لالايي
عينهو باد عينهو باد
عينهو يك سنگ
عينهو سنگي شعلهور
اي مادر

مهرۀ ساكت صدف
نگاهي بيهمتا
لبخندي دردانه
عينهو باد عينهو باد
عينهو آهنگي سنگي و دور
كه حامي ماست.                                        ترجمه: علي عبداللهي

تموم امشب
اكسيده شدهاي
كنار من

بهم واكنش نشون دادي
منم زنگ زدم
تو ميگي
رنگ طلايي
من ليس ميزنم  
گردن تو رو
مزهي بادنما مي دي تو .

حالا ديگر  زنجيره هاي كهربا
آنقدرها بزرگ نيستند

پيوسته كوچكتر مي شوند
خانه هاي ان  كوچه ها كه
زماني از آنها به سمت دريا مي دويديم

و زنان
ديگر آنقدرها پير نيستند
در كنار ساحل ...

آنها از هيچ چيز خبر نداشتند
چنين كه مي گويند انگار  تا ابد
آفتاب توده اي كاهلوارست و
پرندگان رنگارنگ برمي خيزند
 پرتوها را  مي پاشند  با سينه شان  
و حال حتي به ياد نمي آوردند
كه چيزي ديده يا دست كم سايه را حس كرده اند
مي گويند ناب بود رؤياها و ترانه ها

و نگاههاي پارساوار مي لغزيد به فراز آسمان
از لبها به  انگشتان  مي رفت
و همه يكجا انبوه مي شد تنگ هم
سه زنده جان و يك دوجين  مرده.

مرد نشست با برونشهاي صابون زده
روي صندلي آرايشگاه
و صداي راديو UKM روي موج MHz 91.4
متأسفانه توي ماشين اصلاح آب رخنه كرد
و روي لپهايش چنان برق 220 ولت را
حس كرد كه آب دهانش جوش آمد
بعدها قسم و آيه ميخورد كه با دو گوش خودش
شنيده كه گوينده راديو واتيكان ميگفت:
«شنوندگان عزيز شما صداي خدا را ميشنيديد!»

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

کبوتران لب هایمان نمرده اند
  بوسه هایمان مرده اند
کبوتران فراموشی باز خواهند گشت
هراسم را در دوردست
 جا می گذارم زیر گذشته ها
که بسوزد  آرام
 چون خورشید...

پيش تو، آن "  نمي دانم كه ام " من.
آينه ها  خدعه مي كنند و دروغ است  صداي خودم .
ابداً خود من نيست آنكه
مي فريبدم، تهي از هر محتوايي .
مشتاق ايمني اوقات تنواره ام ، دستي مانوس ،
سرزمين مادري- پدري عشق ،
هستي يي بي زمان ،
و كمي بخت از رنج نابم.

وقتی آب پا پس می کشد وستاره های دریایی برساحل می مانند
بی مزاحمت نمک واکسیداسیون وآفتاب
غبطه می خوری به کودکانی که باپاشنه های فرورفته
در ماسه انگشت درتن صدف ها فرومی برند
وبه اطمینان توام با خشونت شان که پاک غافلگیرت می کند .
*
باچشمان شسته اکنون مردمکان تیزتری داری
هنگامی که خیزاب بلند به دریا پس می کشد
توچیزی کم داری
چند سالی را
پاره پاره ، خرد چون پشت تمبری
سفید چون گوشت اختاپوسی که مرغان دریایی با خود آورده اند
هم آنگاه ، دردی درپیوند گسسته و عقیم  با سرت درتو می دود.
*
رگه های لزج روغن، امواج را می پوشانند
وبه حواشی کف ها می روند ،به گذشته ها
به  زمانی
که در آن آهسته و آشفته از پله های وداع  
پایین رفتی تا اینجا ، کنار همین ساحل .
هنوزمی توانی شنا کنی اما دیگر
نمی توانی آزاد روی پا هایت بیاستی .
*
می دانم از ستاره ی دریایی در شگفتی
با توانایی در همزمان زشت وپشت نما بودن اش .
ومی دانم که تو همزمان فریاد زنان مشتاق چیزی هستی
که من درجایی دیگر می جویم اش
بدان امید که بازش یابم .

الآن است که باران ببارد، رختها را به داخل خانه بیاور!
گیره ها، برریجه تکان می خورند.
سایه ی ابری سنگ را سیاه می کند
بامها سرشار اندیشه اند.

آنها با آجر و پلمه سنگ می اندیشند
با اجاق های آهکی و دودهای عمل آمده.
چشمم به کلامهای فروریزنده گوش می سپارد
آه، حکمت خاموشی بته های آتش گرفته!

در من هق هقی بنا می کند به سربرآوردن.
سایه های دربه در سنگ عوض می کنند و
تند بادی پیراهن های مواج و آویخته را می برد.
همین الآن باران خواهد بارید. رختها را به درون خانه بیاور!

قار و قور كنان پديدار شدند از دل باد
پيش آمدند
            از دروازههاي پر زير و زار مرگ
گذشتند
و
- خداوندا –
بدون آنكه كسي حتي بو ببرد همچنان قار و قور ميكنند.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

شير خريدن براي همه‌ي زنان نپال
دشمنان را در خيال در آغوش گرفتن ، از دور آرزوي آرامش كردن
( زيرا نه دوستاني هست و نه دشمناني -  تنها معلم )

آرزوها را مثل آب دهان،  قطره قطره روي كُندُر  ذوب كردن
دعا كردن ، بي تمناي چيزي براي خود ، نه تمناي تندرستي براي پدر و مادر
نه براي كوژپشت ِ معبد همآنجا ، نه تمناي سعادت  نه خواهش خرده ناني

مثل پرنده هايي كه ديروز را نوك مي زنند ، و امروز را فراموش مي كنند
همه ي اتاق‌ها را بستن  ، درون دل را چهارتاق گشودن ،
پذيرا شدن همه‌ي تمنا نكرده ها ،غيره منتظره ها ، غريبه ها

عروس همه ي مردها شدن  ، و همه‌ي گرسنگان و شوربختان
دوست داشتن مرگ،اشك نريختن هنگامي كه نزديكترين همسايه ات مي ميرد،

به ياد آوردن اين كه همه چيز همواره نخستين و آخرين لحظه است
چنان كه كودكي به ياد مي آورد ، نياموختن بيدار شدن ،
انتظار نكشيدن،  براي باز شدن همه‌ي بندها –

تا ما ديگر به گونه‌ي آدمي زاده نشويم ،
و دوباره به هيئت باد ، قطره ها
و دريا در آييم .

ميدانم چرا ميآيي اي مادر
با اين همه باز هم
شبها در را باز ميگذارد
چراغ را روشن ميكند كه ميپوشد
پوزۀ زمختِ
خيلي نزديك را.

با اين همه جادۀ روستايي همانيست
كه تو فقط بر آن
ميرفتي و ميرفتي
حتي پيش از خروسخوان
كه سرما  ريزه
به پايت
ميپاشيد

ميدانم كه انگشتان دردناكِ
با شكوه شايسته خدمتگزاري تواند اينها
كه تختخوابها را مرتب ميكنند
پيراهنها را دكمه ميزنند
و بعد از آن بر هرۀ پنجره ميكوبند

براي همين من هم منتظر ميشوم
از كنار جاده رد ميشويم و كود ميدهيم
با كلماتمان سكوت را
  
«پس چرا، پس چرا اينطوري فرزندم؟
چه به سرت شليك كردهاند؟»

«من خودمم، مامان.»                                                               ترجمه: علي عبداللهي

الف. بيدار ميشود و آواز ميخواند. در كوير مشرف بر سقف اتاق،
نسيمي افسون زده نيست. هنوز هم دشوار است گفتن از جادو.
 دوباره تيزويكراست ميرود يا پشت نخل هاست. نخلها وشايد
 روباهي و چندتايي گربه خاكستري رنگ وهمه چيز به قرارگذشته.
اينجا اثري از پنجههاي متحرك نيست. ترانه ي خوابينيست
 كه مرا از ديدرس خارج كند،من چشمهايم را ميدهم.
الف. مي تواند آن پايين زير پتوي قرمز تيره بماند و
 منتظر شنيدن چيزي باشد: آنجا ، آن طرف ، راهآهن است
همچنان كه روي ريلها ميغلتد و ميرود
چه كسي روي ريلها غلتان ميرود، چه كسي چنين در تقلاست،
ناگهان آنجا چه جور راهآهنيست كه بادي برنميانگيزد و
 گفتناش مشكل است و پرسه ميزند و ميچرخد
 اين دورو اطراف و در نخلها ميرسد به آخر خطش.

آرام آرام ميرسيدم
تخمير شده از تمشكهاي دستچين نه از انگور
از ملك موروثي امروز
از باغهايي كه روزگاري
اسب «تامرلان» خاك آن را كود داد
چفت پنجره سرد نگاهم داشتهاند
از زندگي بسي چيزها ديدهام
ياد گرفتهام كه رنگم را تغيير بدهم حتي شبها
اَحَدي نميتوانست بگويد چيزي اتفاق افتاد
پدرم به ندرت همم ميزد با دردهايم
وقت كافي داشتم تا در افشرۀ خود تخمير شوم
گاهي وقتها تا چشمها را ترش ميكردم
در آن صورت ديگر نميرسيدم
هنوز هم قُل ميزنم حباب بزرگي از هوا
بالاي سطحم ميجهد
بيم آن دارم زيادي ترش و سركه شوم
آنوقت در روز باده گساري قيامت
چه خواهم گفت وقتي ديونيزوس بيايد و بپرسد اصلاً كي هستم من.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي

او يگانه اثر خودش بود- و اصلاً خسته نميشد ازاين كه
 ددمنشانه با درشتترين عبارات در گوش نفهمها
پچپچ اش كند.ابدا چيزي نمينوشت.
اما خوب ميدانست كه هر زمانهاي پيامبر خودش را دارد.
و فقط هنر، داوري بجا را برزبان ميآورد.

اثرش هرگزخسته وملولش نميكرد. زيرا براين يقين بود كه:
جهان غرق در پلشتيست.
اما به خاطر پلشتي معمول نبود كه قلبش يخ زد و فسرد:
 دليلش، باري ، در ازميان رفتن دنياها بود؛
و اين كه واقعيت ، پلشتي راستين است.
در او صرفا همين دليل ، كودكي بود بر اين باور كه:
هنر، راه است. اما هنر قادر به هيچ كاري نبود.
و او همچنان ادامه داد به اين كه آثار خودش باشد.

چشم به راه خواهم ماند –

تا اشكهايم چون قطره هاي رسيده
از درختها بياويزند

چشم به راه تو مي مانم
زير ماه سفيد

غازها مي‌كوچند
 بر شولاي شب   مانده

زنان ريزنقش پير و فرتوت به كوهها
مي‌روند تا بميرند-----

من هم خواهم رفت
و باز خواهم گشت

كاجي صد ساله بر سر راهت
شبح زني كه دوستش مي‌داشته‌اي .

جنگل فراسوی اندیشه ها
قطره های باران برآن
و پاییزی که بی رنگ شان می کند

آه، اَدا کردن پیچک های تمشک
زمزمه کردن شان در گوش ات
تمشک های سرخی که بر خزه ها فرو می افتند.

گوش ات، نمی فهمدشان.
دهانم، ادای شان نمی کند
کلمات از فروافتادن، بازشان نمی دارد

دست در دست در میان اندیشه هایی که
به اندیشه نمی آیند،
در بیشه یی که نقش پا گم می شود
و ماه، چشم می گشاید
زرد و ابدی.

سالهاست كنسرتها لغو شده اند
بند به بند
زيرا سرها يك چشم اند

گمراهي در فركانس هاي خطرناك
هنوز نشاءت مي گيرد
از آواز مرغان دريايي و سمورها
كه غيرقابل تميزاند
و درتاريكناهاي دنج  زنان ندار
منتظرت هستند با لبخند يورش وارشان

روزنا مه ي شهر خبر مي دهد از
خوشحالي كودكان صورت- گربه اي
كه  طالع سعدت را مي بينند

آن ها  نت به نت مژده ي وصلتي مدرن
ميان تو  و شب مي دهند همچنان كه
اسباب بازي پلاستيكي شان را  
مي شكنند با دست چپ و
بعد سيگار دود مي كنند
چه خطرناك مي نمايد اين منظره .

اما آنها روراست اند
وتو دستت را از آنها
 پس مي گيري .

چه کسی بی تسلای درختان میل زیستن دارد؟

خوب است که آن ها هم از مردن سهمی دارند!
همچنان که زمان پرترنم، از زیر رنگین کمان پل می گذرد
هلوها، به بار می نشینند، آلوها رنگ می گیرند.

تردیدم را، با پرنده مهاجر در میان خواهم گذاشت
او آرام سهمش را از جاودانگی می سنجد
مسیر پروازش در برگ ها
همچون خط مبهمی به دید خواهد آمد
و جنبش بالهایش، به میوه ها رنگ خواهد زد

پس صبوری کن
بزودی نوشته  پرنده کشف خواهد شد
و زیر زبانت مزه پول را حس می کنی!

غبار سيمان ميكند منخرينها را.غبارميپوشاند همه آنچه را
كه به سبب بيجنبشيشان فضايي يافتهاند: خيابانها، ميدانها.

دكولتههاي جسورانه، گونهها و كتابها.

غبار در خود ميگيرد سروها، تنديسها، منارهها،
قصرها. پرميكند دست گدا را،
ميفشرد لولههاي آب شهري را،
غبار، ميبرد چشم را به آن طرف نور.

همه جا غبار.غبار بر جورابهاي ابريشمي، درقهوه،
 درمژهها . برزبان، غبار با همه چيز در ميآميزد:
 بارنگها ،با باران،با هوشياري.

غبار خفه ميكند اجاقها را ،
خفه ميشود ريه شورلتهاي قراضه از آن.
خفه ميشود ناقوسها، غبار
خفه ميكند زمان را .درغبار ميخشكند
درياها، رودها.
صداها، ميخشكد  شهر.غبار
در كفشها پخش ميشود، در كلام، در انديشهها.
غبار از سوراخ گوش فرو ميرود و
 ادامه ميدهد به رفتن تا دم مرگ.

براي اينكه زمان بتواند جايي پناه گيرد،
معماران ، خداوند ،  پردهها و فضاهايي ميآفرينند؛
آن ها ازآسمان و خانهها و نقطه ديدها
بر ميدوند.

پرسپكتيوها[سايه روشنها] از اينجا بوجود ميآيند.
اما آنها هم از بالاي فضا چيزي نميبينند، تنها او، انسان،
در مقام بخشي از آن، از آنان فرمان ميبرد.
آنچه ژرفاست در تصوير، خود را در سطح مينمايد.

و آنگاه اگر چيزي نقش زنيم ، دست بالا
دقت نظر به دست آورده ايم تا شيئي واقعي را.
هر دفتر كار يا رستوراني نيز ارباب رجوع را
به چراغ سمت راست ميراند.

اين چيزي ناشناخته نيست. فقط شايد ايراد از
چراغ باشد، كه صرفاً
از آنچه ما ميخواهيم برآن پرتو افكنيم  ،چشم ميپوشد.
باقي همه در سايه آن قرار ميگيرد.

همه جا انگشت اشاره هس
همه جا انگشت اشاره هس

قادرمتعال و شاخه ي سر سبز
قادرمتعال و شاخه ي  سر سبز

بيا پشت ميز
بيا پشت ميز

زنده باد ماهي
زنده باد ماهي

دود سفيد
دود سفيد

تو هم تو اين فكري
تو هم تو اين فكري

كه عوض مي شه
كه عوض مي شه

هر چي كه دركاره
هر چي كه دركاره

همه جا انگشت اشاره هس
همه جا انگشت اشاره هس

قادرمتعال و شاخهي سرسبز
قادرمتعال و شاخهي سرسبز

بيا پشت ميز
بيا پشت ميز

زنده باد ماهي .
زنده باد ماهي

پس بگذار
 دست سرنوشت خود را

بر دستِ
   سرنوشت من

آدم با کله خودش سر می کند.
اما همین کله هم اصلاً برایش کافی نیست.
تو دست کم سعی کن شپشی
روی کله ات جا خوش کند.
چون آدم برای این پنج روزه ی زندگی
آنطور که باید زیرک نیست.
او عمراً پی به این همه دوز و کلک
نمی برد که نمی برد.

بله، فقط طرحی درانداز!
 اگر نه ؛ دست کم بهوش باش!
چون همین که می آیی نقشه دومی
طرح کنی، می بینی دوتایی با هم
به هزار من سریش جور در نمی آیند!
چون برای این پنج روزه ی زندگی
آدمی آنقدرها که می باید بد نیست.
صد البته که همت بلندش
خود حرکتی زیبا و قشنگ است.

بله، فقط دنبال خوشبختی بدو!
اما خیلی سگ دو نزن
چون هر که رامی بینی دنبال خوشبختی می دود.
خوشبختی هم پشت سرسلانه سلانه می پوید.
چون برای این پنج روزه ی زندگی
آدمی آنطور که باید کم توقع نیست.
برای همین، تمام جد و جهدهایش
خود فریبی است و بس.

آدمی اصلاً و ابداً خوب نیست
برای همین تو سرش بکوب!
تو سرش که کوبیدی
آن وقت شاید آدم بشود.
چون برای این پنج روزه ی زندگی
آدمی آنطور که باید خوب نیست
برای همین با خیال راحت
بکوب تو سرش!

مثل شاهين ها به آنجا پر زده ايم ،
نگاه ها عميق دوخته  به پايين، به سنگستان ،
كه كلورادو ، پرتگاهش  را از دل آن كشيده است :
آنان چنين آرام به دل خاك نفوذ كرده اند.
هزاره هاي بيشمار  تا
يادمان خود ساختهي قدرتي ، شكل يافته
كه ما در دسترس او نيستيم.
و از اينروست كه نام درست و درماني ندارد.

برگك ِ
        تنها
            نيز مي‌افتد


در پاييز
          به آرامي
                      -------

روزي كه يادم رفت بيدار شوم
در خيابان هايي پرسه مي زد كه نامشان عوض شده بود
به غريبهها سلام ميكرد،" فقط برا ديدن"*
قايم ميكرد كودكاني  كه اسمشان را
مادران از ايوانها بيرون ميانداختند
سعي ميكرد نگهبانها را بخنداند
و عصرها موهاي افتاده
بركف سالن آرايش را ميشمرد.

* Juste pour voir

پشت پيشخان روبروي در
عكس قاب گرفته ي بازيكنان تيم فوتبال :
قهرمانهاي خنده رويي كه ملتفت ميخ هاي
 زنگاربسته ي پشت پيراهن هاشان نيستند .