Tamar Gelashvili 

Translator

Wiał wiatr i porywał kobietę.
Kobieta leciała i mężczyzna ją gonił.
Mężczyzna biegł i za nim podążali przyjaciele.
Szli przyjaciele i stał browar.
Stał browar i piwo się ważyło.
Piwo się ważyło i piwowar się starzał.
Piwowar się starzał i włosy wypadały.
Włosy wypadały i bomby wypadały z nieba.
Bomby wypadały z nieba i domy się burzyły.
Domy się burzyły i nowy browar się budował.
Nowy browar się budował i nowi przyjaciele szli.
Nowi przyjaciele szli i nowy mężczyzna biegł.
Nowy mężczyzna biegł i nowa kobieta frunęła.
Nowa kobieta frunęła i stary wiatr wiał.
Stary wiatr wiał i młyny wiatrowe się obracały.
Młyny wiatrowe się obracały i Don Kichot się rodził.
Don Kichot się rodził i umierał Cervantes.
Umierał Cervantes i umierał także Szekspir.
Był 23 kwietnia 1616 roku i
Literatura pogrążała się w żałobie a Bóg się śmiał.
Bóg się śmiał i czasem śmiał się też człowiek.
Człowiek się śmiał i pił piwo.
Właściwie to odwrotnie: najpierw pił piwo, następnie się śmiał.
A potem płakał.
Na koniec stawał na nogi i chwiejąc się gonił kobietę.
Kobieta uciekała i goniła ogon wiatru.
Pędził wiatr i starał się dosięgnąć promyk światła.
Mężczyzna stał i obserwował tę zabawę w berka.
Mężczyzna czasem był fizykiem,
czasem poetą,
czasem pijakiem.
Mężczyzna często wchodził do browaru i
zanim piwo się zważyło i piwowar się zestarzał,
pił piwo i rozprawiał z przyjaciółmi,
A Bóg się śmiał,
Bóg się śmiał...

i wiatr wiał...

Poleciał i przyznano mu rację:
pochwalili, pobłogosławili, ugięli w ramionach.
Poleciał po raz drugi i ponownie przyznano mu rację:
powitali, dali chleb, wodę i
grzebień do czesania piór.
Poleciał po raz trzeci i tym razem również przyznano mu rację:
znieśli to, pogodzili się.
Poleciał po raz czwarty i oskarżono go o błąd:
nazwano go głupim plagiatorem anioła.
I tak poleciał po raz piąty –
strzelili,
zabili.

Nad ranem zaczynają pracować korektorzy miasta i styliści.
Podcinają trawę,
malują fasady budynków,
naprawiają zerwane kable.
Wers za wersem podążają ulicami,
obserwują doświadczonym okiem:
ten pies tu nie pasuje, usuńmy,
między tymi drzewami przydałby się kiosk,
na końcu, gdzie kończy się ulica,
należy ustawić kosz na śmieci i koniecznie powinniśmy
przenieść się na kolejną ulicę.
Tam należy porównać supermarket z pierwowzorem,
cytat z amerykańskiego życia,
którego dopiero co miasto sobie zatwierdziło.
Krótko mówiąc, pracy jest co niemiara,
lecz oni też nie są tchórzliwi.
Każdego poranka odwieczną pracowitością
wsadzają nos w zakurzoną księgę i
zajmują się swoją nieskończoną pracą:
wsadzają z powrotem wypadnięte kamienie z bruku,
zmieniają sztandary zgodnie z wymogami kalendarza świąt,
wieszają znaki drogowe,
pod koniec dnia skorygowane i
stylistycznie poprawione miasto
przekazują do druku Redaktorowi Nocy.