Ana Ciurans 
Translator

on Lyrikline: 2 poems translated

from: الجاليكية to: الايطالية

Original

Translation

HISTORIA DA TRANSFORMACIÓN

الجاليكية | Yolanda Castaño

Foi primeiro un trastorno
unha lesiva abstinencia de nena eramos pobres e non tiña nin aquilo
raquítica de min depauperada antes de eu amargor carente unha
parábola de complexos unha síndrome unha pantasma
(Aciago a partes iguais botalo en falla ou lamentalo)
Arrecife de sombra que rompe os meus colares.
Foi primeiro unha branquia evasiva que
non me quixo facer feliz tocándome co seu sopro
son a cara máis común do patio do colexio
a faciana eslamiada que nada en nada sementa
telo ou non o tes renuncia afaite traga iso
corvos toldando nubes unha condena de frío eterno
unha paciente galerna unha privada privación
(nena de colexio de monxas que fun saen todas
anoréxicas ou lesbianas a
letra entra con sangue nos cóbados nas cabezas nas
conciencias ou nas conas).
Pechei os ollos e desexei con todas as miñas forzas
lograr dunha vez por todas converterme na que era.

Pero a beleza corrompe. A beleza corrompe.
Arrecife de sombra que gasta os meus colares.
Vence a madrugada e a gorxa contén un presaxio.
Pobre parviña!, obsesionácheste con cubrir con aspas en vez de
co seu contido.
Foi un lento e vertixinoso agromar de flores en inverno
Os ríos saltaban cara atrás e resolvíanse en fervenzas rosas
borboletas e caracois nacéronme nos cabelos
O sorriso dos meus peitos deu combustible aos aeroplanos
A beleza corrompe
A beleza corrompe
A tersura do meu ventre escoltaba á primavera
desbordaron as buguinas nas miñas mans tan miúdas
o meu afago máis alto beliscou o meu ventrículo
e xa non souben qué facer con tanta luz en tanta sombra.

Dixéronme: “a túa propia arma será o teu propio castigo”
cuspíronme na cara as miñas propias virtudes neste
clube non admiten a rapazas cos beizos pintados de vermello
un maremoto sucio unha usura de perversión que
non pode ter que ver coa miña máscara de pestanas os
ratos subiron ao meu cuarto enluxaron os caixóns da roupa branca
litros de ferralla alcatrán axexo ás agachadas litros
de control litros de difamadores quilos de suspicacias levantadas
só coa tensión do arco das miñas cellas deberían maniatarte
adxudicarte unha estampa gris e borrarte os trazos con ácido
¿renunciar a ser eu para ser unha escritora?
demonizaron o esguío e lanzal do meu pescozo e o
xeito en que me nace o cabelo na parte baixa da caluga neste
clube non admiten a rapazas tan ben adobiadas
Desconfiamos do estío
A beleza corrompe.
Mira ben se che compensa todo isto.

© Yolanda Castaño
from: Profundidade de campo
Espiral Maior: La Coruña, 2007
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

STORIA DELLA TRASFORMAZIONE

الايطالية

Dapprima fu una turba
una lesiva astinenza da bambina eravamo poveri e non avevo neanche quella
rachitica di me derubata prima di io amarezza carente una
parabola di complessi una sindrome un fantasma
(Infelice a parti uguali sentire la mancanza o dispiacersene)
Scogliera d’ombra che rompe le mie collane.
Dapprima fu una branchia evasiva che
non volle rendermi felice sfiorandomi col suo soffio
sono la faccia più comune della ricreazione a scuola
il volto più banale che niente in niente semina
ce l’hai o non ce l’hai rinuncia abituati butta giù il boccone
corvi coprendo nubi una condanna di freddo eterno
un paziente vento di galerna una privata carenza
(bambina di collegio di suore che fui vengono tutte
anoressiche o lesbiche la
lezione te la conficano a sangue nei gomiti nelle teste nelle
coscienze o nelle fiche).
Chiusi gli occhi e iniziai a desiderare con tutte le mie forze
di riuscire a diventare una volta per tutte quella che ero.

Ma la bellezza corrompe. La bellezza corrompe.
Scogliera d’ombra che logora le mie collane.
Vince l’alba e la gola rinchiude un presagio.
Povera stupida!, ti ossessionasti a coprire con croci anziché
con il loro contenuto.
Fu un lento e vertiginoso germogliare di fiori in inverno
I fiumi saltavano indietro e si risolvevano in cateratte rosa
micce e lumache mi nacquero tra i capelli
Il sorriso del mio seno fu combustibile per gli aeroplani
La bellezza corrompe
La bellezza corrompe
La levigatezza del mio ventre proteggeva la primavera
debordarono le conchiglie nelle mie mani così piccole
il mio più grande complimento pizzicò il mio ventricolo
e non seppi più che fare con tanta luce in così tanta ombra.

Mi dissero: “la tua arma sarà il tuo castigo”
mi sputarono in faccia tutte le mie virtù in questo
club non ammettiamo ragazze con le labbra dal rossetto rosso
un maremoto sporco un’usura di perversione che
non può avere a che fare con il mio mascara per le ciglia i
topi salirono nella mia stanza sporcarono i cassetti di biancheria
litri di ferraglia catrame in agguato di nascosto litri
di controllo litri di diffamatori chili di sospetti sollevati
solo con la tensione dell’arco i miei sopraccigli dovrebbero imbavagliarti
assegnarti una fotoincisione grigia e cancellarti i tratti con l’acido
rinunciare a essere me per essere una scrittrice?
demonizzarono la gentilezza e la lunghezza del mio collo e il
modo in cui nasce la chioma nel basso della mia nuca in questo
club non ammettiamo ragazze che girano così ben sistemate
Diffidiamo dell’estate
La bellezza corrompe.
Valuta bene se ti ripaga tutto questo.

Traduzione di Ana Ciurans

MAZÁS DO XARDÍN DE TOLSTOI

الجاليكية | Yolanda Castaño

Eu,
que bordeei en automóbil as beiras do Neretva,
que rebañei en bicicleta as rúas húmidas de Copenhague.
Eu que medín cos meus brazos os buratos de Saraxevo,
que atravesei ao volante a fronteira de Eslovenia
e sobrevoei en avioneta a ría de Betanzos.
Eu que collín un ferry que arribase ás costas de Irlanda,
e á illa de Ometepe no Lago Cocibolca;
eu que non esquecerei aquela tenda en Budapest,
nin os campos de algodón na provincia de Tesalia,
nin unha noite nun hotel aos 17 anos en Niza.
A miña memoria vai mollar os pés á praia de Jurmala en Letonia
e na sexta avenida síntense coma na casa.
Eu,
que houben morrer unha vez viaxando nun taxi en Lima,
que atravesei o amarelo dos campos brillantes de Pakruojis
e crucei aquela mesma rúa que Margarett Mitchell en Atlanta.
Os meus pasos pisaron as areas rosadas de Elafonisi,
cruzaron unha esquina en Brooklyn, a ponte Carlos, Lavalle.
Eu que atravesei deserto para ir ata Essaouira,
que me deslicei en tirolina dende os cumios do Mombacho,
que non esquecerei a noite que durmín na rúa en Amsterdam,
nin o Mosteiro de Ostrog, nin as pedras de Meteora.
Eu que pronunciei un nome no medio dunha praza en Gante
que unha vez suquei o Bósforo vestida de promesas,
que nunca volvín ser a mesma despóis daquela tarde en Auschwitz.
Eu,
que conducín cara o leste até preto de Podgorica,
que percorrín en motoneve o glaciar de Vatnajökull,
eu que nunca me sentín tan soa coma na rue de Sant Denis,
que xamáis probarei uvas coma as uvas de Corinto.
Eu, que un día recollín
   mazás do xardín de Tolstoi,
quero voltar a casa:
o recanto
que prefiro
da Coruña

xusto en ti.

© Yolanda Castaño
from: Varios autores - A Coruña á luz das letras
Iñás-Oleiros: Ed. Editorial Trifolium, 2008
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

MELE DAL GIARDINO DI TOLSTOI

الايطالية

Io,
che ho costeggiato in macchina le rive del Neretva,
che ho percorso in bicicletta le strade umide di Copenaghen.
Che ho misurato con le mie braccia le crepe di Sarajevo,
che ho attraversato, al volante, la frontiera di Slovenia
e ho sorvolato in aereo la ría de Betanzos.
Io che ho salpato su un ferry che approdava sulle coste d’Irlanda,
e all’isola di Ometepe nel Lago Cocibolca;
io che non dimenticherò mai quella tenda a Budapest,
né i campi di cotone della provincia di Tessaglia,
né una notte in albergo a 17 anni a Nizza.
La mia memoria si bagna i piedi nella spiaggia di Jurmala in Lettonia
e nella sesta strada si sente come a casa.
Io,
che ho rischiato di morire una volta viaggiando in taxi a Lima,
che ho solcato il giallo luccicante dei campi di Pakruojis
e ho attraversato la stessa strada di Margarett Mitchell a Atlanta.
I miei passi hanno calpestato le rosse sabbie di Elafonisi,
hanno attraversato un angolo di Brooklyn, il ponte Carlos, Lavalle.
Io che ho attraversato il deserto per arrivare a Essaouira,
e mi calai su un cavo dalle cime del Mombacho,
che non dimenticherò mai la notte che dormii per strada ad Amsterdam,
né il Monastero di Ostrog, né i sassi di Meteora.
Io che pronunciai un nome in una piazza a Gante,
che solcai una volta il Bosforo indossando promesse,
che non sono stata più la stessa dopo quel pomeriggio ad Auschwitz.
Io,
che ho guidato a est vicino a Podgorica,
che ho percorso in motoslitta il ghiacciaio di Vatnajökull,
io che non mi sono mai sentita così sola come in rue Sant Denis,
che non assaggerò mai un’uva come l’uva di Corinto.
Io, che un giorno colsi
mele dal giardino di Tolstoi,
voglio tornare a casa:
il nascondiglio
che preferisco
di A Coruña

proprio in te.

Traduzione di Ana Ciurans