Evelyne Noygues
الفرنسية
LAJME TE VONUARA
Në fshatin midis maleve, lajmi vjen një muaj me vonesë.
Gjate rrugës pafajësohet: ai që vdiq shkoi doemos në parajsë,
e një grusht shteti “është vullneti i zotit”.
Përroi mbyt vetminë me vetmi. Imagjinata është rrëshirë
që të mbron nga trupi. Përndryshe, pylli i rëndë i gështenjave dhe burrat e dehur,
gdhihen me shpatulla të ftohta ngjeshur pas murit.
Vajzat preferojnë martesat larg
për të lënë prapa, të paprekur,
bustin e pesëmbëdhjetëvjeçares.
Dhe përtej pesë fshatrave vijnë nuset,
nuset që do të lindin femijë- profetë
midis sanës dhe kashtës në plevicë. Ah, desha të them
vetëm njëri prej tyre do të jetë profet;
të tjerët do të praktikohen për të gjuajtur me gurë
(kjo është gjithashtu pjesë e profecisë).
Në një mesditë vjeshte si kjo,
ata do të dalin nga shkolla si një tufë e trazuar sorrash prej erës se gjakut,
per t’iu vënë pas makines- rrangallë të postës
deri në kthesë, kur ajo të zhbëhet në pluhur.
E pastaj do të shkojnë të vjedhin dardhët e egra në “oborrin e kurvës”
Askush nuk i ndalon. “Grua me dy burra… hak e ka!”
Midis dardhëve të egra në çantë- një roman,
me porosinë për t’u mbajtur mirë. Një “Ana Kareninë”
që do të lexohet me padurim duke filluar nga faqja e fundit,
e pastër dhe e fisnikëruar si një lajm i vonuar.
الإنتاج المسموع: Literaturwerkstatt Berlin, 2013
NOUVELLES TARDIVES
Au village encerclé de montagnes, les nouvelles arrivent avec un mois de retard.
En chemin on excuse le défunt : il va sûrement au paradis,
véritable coup d’État : « C’est la volonté de dieu ».
Le ruisseau noie la solitude par la solitude. L’imagination est la sève
qui te protège de ton corps. Sans quoi, la forêt de châtaigniers et les hommes ivres
se réveillent à l’aube le dos glacé.
Les jeunes filles préfèrent se marier au loin,
pour laisser derrière elles, intact,
le port superbe de leurs quinze ans.
De jeunes mariées viennent d’autres villages,
elles donnent naissance à des enfants prophètes,
dessus le foin et la paille de la grange. Ah, voulais-je dire
un seul d’entre eux sera prophète ;
les autres s’exerceront à lui jeter des pierres
(cela fait aussi partie de la prophétie).
A la mi-journée d’un automne comme celui-ci,
ils sortiront de l’école tels un vol de corbeaux troublés par l’odeur du sang,
pour accompagner la voiture bringuebalante du facteur
jusqu’au tournant, où elle disparaîtra dans un nuage de poussière.
Ensuite ils iront voler des poires sauvages dans « le jardin de la putain du village ».
Personne ne les arrête. « Une femme avec deux hommes… Bien fait ! »
Entre les poires sauvages dans le sac – un roman,
qu’il faut à tout prix protéger. Une « Anna Karenine »
qui sera lue avec impatience en commençant par la dernière page,
pure et sublimée comme une nouvelle tardive.