Luljeta Lleshanaku

الألبانية

Evelyne Noygues

الفرنسية

MISTERI I LUTJEVE

Në familjen time
lutjet bëheshin fshehtas
me zë të ulët, me një hundë të skuqur nën jorgan,
gati mërmëritje,
me një psherëtimë në fillim dhe fund
të hollë, e të pastër si një garzë.

Përreth shtëpisë,
kishte vetëm një palë shkallë për t’u ngjitur
ato të drunjtat, të mbështetura gjithë vitin pas murit,
për riparimin e tjegullave në gusht para shirave.
Në vend të engjëjve,
hipnin e zbritnin burra
që vuanin nga shiatiku.

Ata luteshin duke u shikuar sy më sy me Të,
si në një marrëveshje kryezotësh
duke kërkuar nje shtyrje afati.

“Zot, me jep forcë!” e asgjë më shumë,
se ishin pasardhësit e Esaut,
të bekuar, me të vetmen gjë që mbeti prej Jakobit,
– shpatën.

Në shtëpinë time
lutja ishte një dobësi,
që nuk përflitej kurrë,
si të bërit dashuri.
Dhe njësoj si të bërit dashuri
pasohej nga nata e frikshme e trupit.

© Luljeta Lleshanaku
من: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
الإنتاج المسموع: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

LE MYSTÈRE DES PRIÈRES

Dans ma famille
on priait en cachette
à voix basse, le nez rougi sous l’édredon,
dans un murmure,
avec un soupir au début et un autre à la fin,
léger et pur comme un voile.
 
A l’extérieur de la maison,
il n’y avait qu’une échelle en bois,
de celles appuyées toute l’année à un mur,
pour réparer les tuiles en août avant les pluies.
A la place des anges,
y montaient et en descendaient
des hommes qui souffraient de lumbago.
 
Ils priaient en Le regardant dans les yeux,
comme au terme d’un accord entre souverains
cherchant un sursis.
 
« Mon Dieu, donne-moi la force ! » et rien de plus,
car, bénis, ils descendaient d’Isaïe,
n’ayant hérité de Jacob,
sinon son épée.
 
A la maison
prier était une faiblesse,
dont on ne parlait jamais,
comme de faire l’amour.
Et ce passage à l’acte était suivi
la nuit, d'une obscure angoisse physique.

Traduit de l’albanais par Evelyne Noygues © 2020