Aki Salmela

الفنلندية

Edyta Jurkiewicz

البولندية

Kala

Tämä on herkullinen kala, mutta hyvin ruma, ja siksi se muistuttaa elämää kun se makaa keittiön teräspöydällä niin lopullisesti omasta ympäristöstään riisuttuna. Sen silmissä on vielä meren kirkas kosteus, syvä käänteinen taivas joka vielä voisi kelvata meille mysteeriksi.
                  Jos painat korvasi lähelle voit kuulla meren kuiskaavan sen suurien suomujen alta, ja voit miltei erottaa vaimean viestin joka sen mukana on noussut meren painostavasta syvyydestä. Kaikki syvät vedet ovat pimeitä, se voisi kuiskata, jos se olisi osallinen tästä kielestä, mutta koska se ei ole, se tyytyy vain huokaamaan. Ja miten keveästi meri huokaa kuolleen kalan suomuissa, kuin vilpitön suru siitä ettei elämä ymmärrä itseään kaikissa osallisissaan. Ja miten keveästi meri kuiskaa kuolleen kalan suomuissa kuin nereidi meille tuntematonta nautintoa. Ja miten keveästi meri kuiskaa kuolleen kalan suomuissa kuin aallot jotka tuovat ja vievät ajattelua, ja kaikkia meitä jotka olemme sille alisteisia. 
                  Ja mitä kaikkea vielä meri kuiskaisi kuolleen kalan suomuista, ellei tämä kala olisi illallinen sinulle joka kärsimättömänä odotat katetussa pöydässäsi, katsellen merta joka nälkäisenä liikehtii kuun puoleensavetävässä valossa.

© Aki Salmela
من: Leikitään kotia
Tammi, Helsinki, 2005
الإنتاج المسموع: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

Ryba

Oto pyszna ryba, chociaż naprawdę brzydka, dlatego przypomina życie, kiedy tak leży na kuchennym blacie ze stali ostatecznie odarta ze swego środowiska. W oczach ma jeszcze rześką wilgoć morza, głębokie odbite niebo, które mogłoby wystarczyć nam za misterium.
                          Jeżeli zbliżysz do niej ucho możesz usłyszeć szum morza spod wielkich łusek i niemal odebrać cichą wiadomość, która razem z rybą powstała z przygniatających głębin morza. Wszystkie głębokie wody są ciemne, mogłaby szepnąć, gdyby uczestniczyła w tym języku, a tak, wystarczy jej tylko westchnienie. A jak lekko morze wzdycha w łuskach martwej ryby, brzmi jak szczery smutek, że życie nie rozumie samego siebie we wszystkich swoich składnikach. A jak lekko morze szepcze w łuskach martwej ryby, niczym nereida, która daje nieznaną nam radość. A jak lekko morze szepcze w łuskach martwej ryby niczym fale, które przynoszą i zabierają myśl i wszystkich nas, którzy jesteśmy jej podlegli.
                          I co jeszcze mogłoby wyszeptać morze z łusek martwej ryby, gdyby nie była ona kolacją dla ciebie, który siedzisz zniecierpliwiony przy nakrytym stole i patrzysz, jak wygłodniałe morze kołysze się w ponętnym świetle księżyca.

Przekład: Edyta Jurkiewicz