Kiedy Jacasser umiera, wynurza się z głębi do światła, jak w dzieciństwie z pomostu w błotnistą wodę, muskając piasek, znów na powierzchnię, w stronę okrążającego niebieską kulę satelity. Sięga po najbliższy kwazar, łapie gołymi rękami meteoryt lub dwa, jak w dzieciństwie wyciąga okonie spośród płotek, mądre cytaty z łatwych książek, łuski cudzysłowu bezwstydnie usuwa. Wśród gwiazd Jacasser jest wiatrem i nareszcie znów z tatą, dwie czyste dusze. Obierają kierunek na Alfa Centauri, okrążają raje i piekła monoteistów, wierni jedynie literaturze naukowej, do żeglujących powoli przez galaktyki potężnych statków, przez których okna Jacasser zagląda do środka, jak w dzieciństwie do sypialni rodziców przez szparę w drzwiach, widok zapada w pamięć, nic innego już nie ma.