Silke Scheuermann

الألمانية

Sara Mohammadi Ardehali

الفارسية

Die Lampe

Ich öffne die Tür einen Spalt breit:
immer noch der Flur mit der altmodischen
Leuchte. Früher spukte es hier. Wenn ich heute
die Treppe hochgehe, weiß ich nie, was das Zimmer
für mich bereit hält. Wird der Raum ausgeräumt sein,
kalt und kahl? Ist er zur Abstellkammer geworden für
eine Kollektion Madonnen? Wie alt ist er eigentlich,
inzwischen, der Raum meiner Kindheit? Er ist
der Raum meines Lebens geworden, hat sich
so oft verändert.  Doch jedes Mal erkennen wir uns wieder.

Phosphoreszierender Staub im Dunkel. Die Rücken der Bücher sammeln
den Schmutz. Worte kaum lesbar, der Schnitt vergoldet, die Buchstaben
auch. Das war lange bevor ich zu lesen begann, wir lagen
im Wasser wie Narzissen. Der See war vom Haus gerade noch weit entfernt
genug, als dass wir uns unbemerkt im Arm halten konnten.  Danach
flüchtete ich in das Zimmer. Die Tür fiel zu. Ich wollte die Rücken
der Wörterbücher streicheln, doch man hatte sie
eilig weggebracht. Wohin? Ich stand da, allein
mit den Wänden. Und dachte an dich, allein mit den Steinen.
Sterne zwischen uns, ein Lichthell wie es dem
 Flur nicht einmal anzudeuten gelingt. Ich
musste schon wieder hinaus aus dem Raum,
dich zu suchen. Ich gehe. Immer wieder. Er bleibt.

© Silke Scheuermann
الإنتاج المسموع: Haus für Poesie, 2016

چراغ

در را کمی باز می کنم
راهرو با همان نور گذشته روشن است
قدیم ها این جا ارواح در رفت و آمد بودند
حالا پل هها را که بالا م یروم هیچ نم یدانم چه چیزی در اتاق منتظر من است
اتاق خالی خواهد بود؟
سرد و عریان؟
انبار تمثا لهای مریم مقدس شده است؟
زمان چگونه بر او گذشته؟ اتاق کودکی هایم

آن جا که درش نفس می کشم هنوز
بارها و بارها دگرگون شده است
و هر بار همدیگر را باز م یشناسیم
گرد و غبار فسفرین میان تاریکی ها

کتاب ها در خاک فرو رفته اند
کلمات به سختی خوانده م یشوند
عطف کتاب و سطرها چرکین شده


مدت ها پیش از آن که خواندن بدانم
چون نرگس ها در آب بودیم

دریاچه دور بود دور از خانه آ نجا که توانستیم ناخواسته هم را در بر بگیریم
پس از همآغوشی به اتاق پناه آوردیم در بسته شد

می خواستم بر تن لغ تنامه ها دست بکشم
اما آن ها با شتاب کجا رفتند؟
ایستادم همان جا تنها با دیوارها
تنها با سنگ ها
ستارگانِ میانِ ما راهرو را روشن نمی کردند
دوباره از اتاق بیرون زدم
به جستجوی تو
همچنان خواهم رفت
و اتاق به جا خواهد ماند

Translation: Sara Mohammadi Ardehali
A result of the project 'VERSschmuggel, persian/german' Haus für Poesie Berlin, 2016