Ikkje veit eg, frå kven eg har
augo – frå dei lallande stjernene
eller frå ljåbladet. Eg er enkel
som eit halmstrå knekt av vinden,
tom som eit sneglehus, med minne om liv som var før.
Tyngda av kingelvev mot kroppen, den
tette, lyse tråden, daganes breie terskel.
Mi stille er stilla av den heimlege gata
om kvelden – som i den blasse gatelykta,
den ungen trassig held fast på er månen.