Μια ολόκληρη ζωή

σαν ντροπή

πίσω απ’ τις μεγαλύτερες τις αδελφές σας,

την Aγάπη

και την Eλευθερία,

σας έκρυβα.

Μια ολόκληρη ζωή χτυπούσα τα μεγάλα τα τύμπανα,

για να μην ακούει κανένας τις κραυγές σας.

Τώρα είστε ελεύθερες,

μικρές μου σκοτούρες,

φτώχεια

μοναξιά.

Μπορείτε να βγείτε βούκινο

τώρα

που τα μάτια και τ’ αφτιά έχουνε μπουχτίσει

και οι κραυγές σας,

σαν τον ήχο ενός νομίσματος που ’πεσε μες στην αγορά των χαλκουργείων, θα χαθούνε.