Długo, bezużyteczna, jak trup w ziemi
spoczywałaś, lecz wreszcie ów dzień nastał,
że ocknęłaś się, ciężką od snu wznosząc
głowę, rozprostowując się – aż kręgi

pacierzowe zachrzęszczą – na kształt burzy
wielokształtnych błyskawic, i grom ryknął,
trwożąc rodzaj śmiertelny, i strop niebios
zadrżat, obłych kamieni ten świat rażąc

gradem, obracającym się w grad ostrych
w locie kropel, podłużnych na kształt ziaren,
co rozrosnąć pragnęłyby się czy to
w trawy gąszcz turkusowej, czy w gąszcz płowych

lasów, czy w latorośle i źdźbża innych
jestestw. – Bezużyteczna, jak trup długo
spoczywałaś więc w ziemi, lecz dziś nastał
dzień, którego czekałaś jak mąż prawy –

lepiej bowiem kamiennym spać snem, swoich
czasów hańbą wzgardziwszy, niż w mrok błędną
ścieżką biec po omacku, bez tchu kluczyć
po kanciastej powierzchni, by ze śmiechem,

potykając się, wołać: “To nic, wszystko
pięknie, wszystko w porządku!” – bo też z braku
prawdziwego imienia ma świat tobie
odpowiednie dać słowo: rzeczy – rzece.