Nuala Ní Dhomhnaill

الأيرلندية

Mirko Bonné

الألمانية

An Obair

An móta is bábhún Normannach a chonac isteach thar chuirtín crann
is mé ag tiomáint thar bráid go tapaidh ar an mbóthar,
áit éigin faoin dtuath in aice le Cill Mhaighneann
i gCo. na Mí, a thugann an ainm don áit. Sin í An Obair.

É sin is an cara mná is ansa liom ar domhan ag fáil bháis go mall
in Ospidéal an Adelaide: an grianghraf thíos im’ phóca dúinn beirt inár mná óga
a tógadh lá Márta, an chéad lá earraigh i nGairdín na mBláth in Ankara
na Tuirce: sinn ag gáirí is gan tuairim againn ar cad a bhí romhainn:

aghaidh na mná Moslamaí ón Ailgéir a chonac le déanaí sa nuachtán
nuair a hinsíodh dí go rabhthas tar éis an scornach a ghearradh
ar ochtar leanbh óg dá clann: an file iomráiteach Seirbeach
a bhí ina cheannaire ar mhórchampa géibhinn; an stairí litríochta
a chaith a chuid ama saor lena chairde ag imirt caide le plaosc dhaonna:

m’fhear céile a chaith sé lá i gcóma is mé ag féachaint amach fuinneoga
an tseomra feithimh ar an solas ag dorchú amuigh ar an mbá
idir Dún Laoghaire is Beann Éadair, is ar theacht is imeacht na taoide:
trácht trom ar an mbóthar mar a raibh an saol Fódlach ag rith sall
is anall, ag plódú ar nós na nduilleog a bhí ag péacadh ar gach aon chrann:

– é seo go léir a thabhairt faoi ndeara is áit a dhéanamh dó id’ chroí gan pléascadh
é seo uile is an móta Normannach a chonac is mé ag gabháil na slí,
áit éigin faoin dtuath in aice le Cill Mhaighneann i gCo. na Mí –
An Obair. Sin í an obair. Sin í an obair nach éasca.

© Nuala Ni Dhmonaill
من: Féar Suaithinseach
Dublin: An Sagart Má Nuat , 1984

An Obair

Das Normannische Bollwerk, das ich sah durch einen Baumvorhang
während ich auf der Straße vorbeieilte
irgendwo auf dem Land bei Cill Mhaighneann
in der Grafschaft Mí, gibt dem Ort den Namen: An Obair, Die Arbeit.

Dies, und meine liebste Freundin auf der Welt, die langsam stirbt
im Adelaide-Krankenhaus; das Foto in meiner Tasche von uns zwei jungen Dingern,
aufgenommen an einem Märztag, dem ersten Frühlingstag im Botanischen Garten
von Ankara:  Wir lächeln und haben doch von der Zukunft keinen Schimmer;

das Gesicht der Muslimin aus Algerien, das ich letztens in der Zeitung sah,
kurz nachdem man ihr mitteilte, ihren acht kleinen Kindern
sei die Kehle durchtrennt worden; der bekannte serbische Dichter,
der Leiter eines Konzentrationslagers war; der Literaturhistoriker,
der in der Freizeit unter Freunden mit einem Menschenschädel Fußball spielte;

mein Mann, der sechs Tage lang im Koma lag, während ich vor dem Fenster
des Wartezimmers zusah, wie es draußen in der Bucht allmählich dunkel wurde
zwischen Dún Laoghaire und Beann Éadair, und wie die Gezeiten kamen und gingen;
dichter Verkehr in den Straßen, als wäre die ganze irische Welt unterwegs
von hier nach da in Scharen erschienen wie Knospen an einem Baum;

das alles mitanzusehen und im Herzen zu halten, ohne zu zerspringen,
das alles und das Normannische Bollwerk, an dem wir vorübergingen
irgendwo auf dem Land bei Cill Mhaighneann in der Grafschaft Mí –
An Obair.  Die Arbeit.  Und keine leichte ist sie.

Nachdichtung aus dem Irischen von Mirko Bonné, Juni 2004