Tugrul Tanyol

التركية

Nicola Verderame

الايطالية

ATLIKARINCAYI DUYDUM

Atlıkarıncayı duydum, boynumdan içeri
Bir su gibi süzülen havayı.
Ben eksik bir şeyim, kendini kendinle tamamlayan
Bir mermi belki,
Bir gün size de çarparım.

Ben geometrik biçimlerin ve matematik
Denklemlerin anlam veremediği bir şeyim
Boynumdan içeri süzülen su gibi bir şey
Boynumdaki ıslaklık duygusunu yanıltan.

Ateş yalnızca ağacın kabuğunu yakar
İçinde dolaşan ırmakları kim kurutabilir?
Atlıkarıncayı duydum, o zamanlar çocuktum
Ve ateşle su arasındaki oyun
Annemin saçlarına uzanan elleri gibiydi babamın.

Sonra ben bir şeylerden oldum, bir şey gibi
Havanın ince zarını delen bir şey
Islak uçuşu gibi martının uzakta bir şekli çizerken
Kayıp giden bir şey gibi hayatımızdan.

Atlıkarıncayı duydum, üzerinde hiçliğin örtüsü vardı
Bir ağaç haykırıyordu bir yerlerde bir el demir bir kapıyı dövüyordu
Çiçek açıyordu hava, bana bir şeyler oluyordu, soluyordum
Sararan yaprağı mevsimsiz rüzgâr gibi kovalıyordum.

Ben kuru bir imbikten damıtılan su
Ağacın damarlarında yaşıyorum
Ben havaya fırlatılan taş
Ben unutmanın sarı öpücüğü
Ben cebi gazoz kapaklarıyla dolu atlıkarıncaya binmenin heyecanı
Size sesleniyorum:
Tepenin ardında hayat var!

Çıkın evlerinizin ve oturma odalarınızın bezgin karanlığından
Bir ağaç bulun ve en ince dalından
Bir zıpkın yapın
Saplayın zalimlerin kalbine!

Atlıkarıncayı duydum, gülüyordu
Ağacın içindeki ırmak gibi gülüyordu.
Ben eksik bir şeyim, eksikten bir fazla
Bir mermi belki
Bir gün nasılsa
Kendimi sizinle tamamlarım.

© Tugrul Tanyol
الإنتاج المسموع: EDISAM / T.Tanyol 2004

Ho sentito il carosello

Ho sentito il carosello e l'aria scivolare
Lungo il collo come goccia d'acqua.
Sono cosa incompiuta, e mi completo di te.
Un proiettile forse
Diretto anche a voi, prima o poi.

Sono cosa a cui forme geometriche
Equazioni matematiche non sanno dare senso
Cosa che confonde il senso umido
Per una goccia che scende lungo il collo.

Il fuoco brucia appena la corteccia.
Chi può seccare il fiume nell'albero?
Ho sentito il carosello, ero bambino allora
E il gioco dell'acqua e del fuoco
Era lo stesso di mio padre
Con le mani nei capelli di mia madre.

Quindi sono divenuto cosa da qualcosa,
Cosa che fora l'aria sottile
E disegna una forma lontano,
Come volo umido di gabbiano
Cosa che scivola via dalla vita.

Ho sentito il carosello, foderato con niente
Un albero urlava in qualche posto, una mano batteva sulla porta di ferro
L'aria fioriva, io ero strano, e sfiorivo,
O inseguivo foglie gialle come un vento intempestivo.

Sono acqua distillata dall'alambicco asciutto
E vivo nelle vene dell'albero,
Sono pietra lanciata in aria
O un pallido bacio della dimenticanza
Brivido del salire in giostra con tappi di gassosa nelle tasche
Dico a voi:
C'è vita oltre la collina!

Venite fuori dalle case tetre e dai salotti
Trovate un albero e del ramo più sottile
Fate un arpione
Per affondarlo nel cuore del tiranno!

Ho sentito il carosello, rideva
Come il fiume dentro l'albero rideva
Sono cosa incompiuta, o più ancora
Un proiettile forse
Ma in qualche modo un giorno
Mi completerò di voi.

Traduzione: Nicola Verderame