Maryja Martysievich

البيلوروسية

Boris Chersonskij

الروسية

BARBARA RADZIWIL'S LIVEJOURNAL (4)

Мы жылі, як ніколі ня сьмелі:
ўставалі а шостай ці сёмай,
йшлі ў касьцёл раніцою нядзелі,
а вечар бавілі дома;
на паўднёвым гаўбцы
з маленечкай косткі расьцілі
дрэва цытрыну,
мы чыталі пра дзіва Ян-Цзы,
і хацелі ў далёкую Чыну;
мы гулялі ў дзіцячыя гульні –
хаваліся ў нішы й чакалі знаёмыя крокі...

А яшчэ мы зрабілі літоўскія візы
і езьдзілі
ў Вільню і Трокі.

Мы сачылі, як траўны прастор
нараджаецца з марцаўскай слоты,
абжывалі мурог і чабор,
але болей любілі балоты –
заблукаць і на хісткім лужку
абдымацца і думаць, што ўсё,
і маліць пра агеньчык у цемры,
і цешыцца хутарскім зыкам...

А яшчэ мы ляцелі 200 па трасе
і бачылі ўсход
над Балтыкам.

Мы хадзілі у горад, у крамы,
глядзець на заморскіх тканінаў сувоі,
мы любілі ля Слуцкае брамы
зь дзядкамі
зацяцца пра Польшчу зь Літвою,
альбо крыкнуць на рынку імя
і загадваць, хто азавецца...

А яшчэ мы слухалі ў цішы завулкаў,
як б’ецца
маленькае сэрца.

Мы былі між людзей – і адны,
бы стары францыскан
па-за кляштарным мурам;
бацькаў парк залацеў дзень пры дні
халадзеў
і брыняў верасьнёвым глямурам,
вецер з захаду нёс напамін
пра сьвякруху,
вачэй ейных сьлізкія стронгі,
сукенкі Versace і піцу...

А яшчэ мы складалі ў піўніцу
шэзлёнгі,
каб ехаць
на зіму ў сталіцу.

Нясьвіж, лета 1550 г.

© Maryja Martysievich
الإنتاج المسموع: PEN - Centre Belarus

BARBARA RADZIWIL'S LIVEJOURNAL (4)

Мы жили так, как раньше и не мечтали.

К утренней мессе ходили по воскресеньям.

Вставали в шесть или в семь. А вечера коротали

дома за чтеньем.


Балкон выходил на юг. Там пробивалось к свету

лимонное деревце в старом вазоне.

Там мы читали о дивной Янцзы, и секреты

Поднебесной нам открывались на этом балконе.


И еще мы играли на детской площадке.

прятались в подворотне, знакомых шаги поджидая,

оформили визу литовскую, чтобы краткий

уикэнд проводить, по улицам Вильны шагая.


А весной наблюдали, как трава повсеместно

из непролазной грязи растет, замышляя что-то

вроде поляны – трава-мурава, чебрец, но, честно

говоря, мы больше любили болото.


Заблудиться, обнявшись, на зыбкой почве

во тьме, вот-вот конец, но не знаешь срока,

молишь Бога послать огонек полночный,

и радуешься, услышав гомон хуторян издалёка.


И еще мы летели по трассе со скоростью двести,

над Балтикой видели краски рассветного небосклона,

в городе каждую лавку облазили вместе,

смотрели на пестрые ткани, скатанные в рулоны.


И еще любили спорить с друзьями своими,

толковать о Литве и Польше – где Слуцкие, помнишь, ворота.

Или на площади выкрикнуть чье-то имя

просто так, а вдруг отзовется кто-то?


Как старик-францисканец, покинувший монастырские стены,

мы были одни в толпе, не видя идущих рядом.

А отцовский парк золотел и рдел попеременно,

украшаясь сентябрьским нарядом.


Ветер веял-напоминал о свекрови, ее похожих

на форель осклизлых глазах, платьях Версаче, пицце,

мы складывали в кладовую шезлонги, о, до чего ж их

жаль! Но зиму мы проводили в столице.

Перевёл с белорусского Борис Херсонский
Интернет-журнал TextOnly, вып. 29 (2’09)
http://www.textonly.ru/mood/?issue=29&article=29946(отрывки из интернет дневника barbara_r)