We staren naar dezelfde volle maan… De horizon
ver weg, veel te ver weg, de een van de ander. Tussen ons
verheffen zich de bergen. Een zachte laag mos
overdekt onze voetsporen. Helemaal alleen

oversteeg je al deze grenzen en kwam je naar een vreemd land,
het vaderland van mijn handen. Voortvarend alleen
duik ik achter de rug van de grensbewakers: ik reis
naar het noordwesten, waar ik me bitter schaam

over het knarsen van de ziel tussen de gladde verschrikkelijke stenen.
Ik sta voor de muur, de donkere jongeman van het Zuidoosten,
die een bedenkelijke naam draagt, trillend, een naakte oorlogsbuit.

En nu weet je het: hoewel je de grens overgaat, breek je haar niet.
Ze groeit en meet je stap, als de twijfel.
Een kaart is geen schijn. Spreek dus zachter.
Over alle grenzen heen is de mond mijn huis.