Inessa Kurjan
البيلوروسية
MEJE
To isto polno luno gledava… obzorja
daleč, predaleč drug od drugega. Med nama
se pno gorovja. Mehka mahovnata skorja
zarašča najine stopinje. Čisto sama
si prečkala vse meje in prišla na tuje,
v domovino mojih rok. Nevarno sam
se plazim mimo varuhov mejá: potujem
na severozahod, kjer me je bridko sram
škripanja duše sredi gladkih, strašnih sten.
Stojim pred njimi, temni moški z jugovzhoda,
sumljivega imena, drhteč, gol kot plen.
Ne morem pobegniti. Meja je usoda.
Zdaj veš: čeprav prestopiš mejo, je ne zbrišeš.
Še višja bo krojila tvoj korak, kot dvom.
Zemljevid ni privid. Zato govôri tiše.
Onstran vseh mejá so tvoje ustnice moj dom.
(Alba, 1999)
من: Alba
Ljubljana : Mladinska knjiga, 1999
الإنتاج المسموع: Študentska založba
МЕЖЫ
Хоць і адну мы бачым поўню – далягляды
нас разьдзяляюць, раздаляюць. Паміж намі
узлазяць горы. І расьце ў сьлядах кудлаты,
пухнаты мох. Аднойчы мы пяройдзем самі
усе разьмежжы. Гэтак ты прыйшла ў чужыну,
краіну рук маіх. А я, праз сорам, страх,
пост прамінуў памежны ў зручную часіну,
каб на паўночны захад скіраваць свой шлях.
Між гладкіх, страшных сьцен дрыжыць мая душа.
Мне сорамна свайго паўднёвага загару.
І больш няма куды ўцякаць. Мой лёс – мяжа.
Маё імя – сумнеў. Я голы, як ахвяра.
Дык ведай: межаў не сатрэш, хоць перакрочыш.
Вышэйшая мяжа аблудны скрэсьліць сьлед.
А мапа не прывід. Кажы цішэй у ночы.
Я дома ў тваіх вуснах, абышоўшы сьвет.