Liesbeth Huijer
الهولندية
året 1877
slik ein tørr sommar det blei
høyet voks ikkje, no kjem hausten
med sprengkulde og utan snø, folk dett
på hålka, slår seg helselause, i februar 1877
snør det endeleg, snør og snør oppå meter med
tele, i fire veker laver det ned, dag og natt, mars
kjem og går på same vis, første april har me nesten
ein meter, aldri har me sett så mykje snø her, så nær
sjøen, så blir det ikkje vår, så blir det ikkje såing, ikkje
før i slutten av mai, først langt uti juni kjem dyra ut av
vinterbåsane og i heimehagen, der går dei og svelt, og
fleire av dei beste må me slakte, kornlagera må me
tømme, tre dagar i veka må nils på markeskog
bjørnen har lagt seg over meg i full tyngd
føtene mine ligg her berre, og hendene
mine, alt visnar, blir tynt og skjørt
som det siste haustlauvet
من: SIGD. Dikt
Oslo: Tiden Norsk Forlag, 2016
الإنتاج المسموع: Haus für Poesie, 2019
HET JAAR 1877
wat een droge zomer werd het
het hooi groeide niet, nu komt de herfst
met barre kou en zonder sneeuw, mensen
glijden uit op het ijs, vallen lelijk, in februari 1877
sneeuwt het eindelijk, het sneeuwt en sneeuwt bovenop
meters bevroren grond, vier weken daalt het neer, dag en
nacht, in maart is het hetzelfde liedje, op 1 april ligt er bijna
een meter, nog nooit hebben we hier zoveel sneeuw gezien, zo
dicht bij de zee, de lente laat op zich wachten, pas eind mei
kan er gezaaid worden, pas ver in juni kunnen de dieren hun
winterstal uit en de wei in, daar lopen ze honger te lijden en
we moeten een paar van de beste slachten, de graanvoorraad
gaat erdoorheen, drie dagen per week moet nils naar de
bosweiden, de beer is met zijn volle gewicht op me gaan
liggen, mijn voeten liggen daar maar en mijn handen
alles verlept, wordt dun en broos zoals het
laatste herfstloof
Uit: Sikkel, Azul Press, Maastricht / Amsterdam, 2018