Daiva Čepauskaitė

اللتوانية

Cornelius Hell

الألمانية

Noriu pasakyti

Noriu pasakyti – myliu,
bet gėda,
dar apsijuoksiu,
todėl sakau – nekenčiu.
Noriu pasakyti – nekenčiu,
bet neturiu priešų,
todėl sakau – į sveikatą.
Noriu pasakyti – labas,
bet galiu pasakyti per garsiai,
todėl apsimetu nepastebėjęs.
Noriu pasakyti – sudie,
bet bijau, kad sugrįšiu,
todėl nieko nesakau.
Noriu nieko nesakyti,
bet bus per tylu,
todėl sakau – lyja.
Noriu pasakyti – šalta,
bet gali neišgirsti,
todėl šilčiau apsirengiu.
Noriu pasakyti – eisiu,
bet šalia nieko nėra,
todėl paprasčiausiai einu.
Noriu pasakyti – žvirblis,
bet gal ne taip supras,
todėl sakau – akmuo.
Noriu pasakyti – skauda,
bet jau sakiau,
todėl sukandu dantis.
Noriu pasakyti – smarvė,
bet negražu,
todėl nekvėpuoju.
Noriu pasakyti – velniop,
bet ir taip aišku,
todėl sakau – sriubos nori?
Noriu pasakyti – kodėl,
bet į kvailus klausimus
niekas neatsakinėja,
todėl sakau – nieko, nieko.
Noriu pasakyti – gražu,
bet dėl skonio nesiginčijama,
todėl sakau – vakar.
Noriu pasakyti, bet nesakau,
nes negaliu, o kai galiu – nenoriu.
Noriu pasakyti – noriu,
bet norai ne visada pildosi,
todėl sakau – karamelė
arba šiaip kvailystė.
Noriu pasakyti – taigi,
bet tokiais atvejais nieko nesakoma,
todėl sakau – geras oras.
Noriu pasakyti – be reikalo,
bet be reikalo, šiaip sau
juk nešnekėsi.

© Daiva Čepauskaitė
من: nereikia tikriausiai būtina
Vilnius : Lithuanian Writers’ Union Publishers , 2004
الإنتاج المسموع: 2005 Books from Lithuania

Ich will sagen

Ich will sagen „ich liebe dich“,
doch ich schäme mich,
ich könnte mich lächerlich machen,
also sag ich „ich halt dich nicht aus“.
Ich will sagen „ich halt dich nicht aus“,
doch ich hab keine Feinde,
also sag ich „zum Wohl“.
Ich will sagen,„hallo“
doch kann sein, ich sag es zu laut,
also tu ich, als hätt’ ich keinen gesehen.
Ich will sagen „mit Gott“
doch ich fürchte, ich kehre zurück,
also sage ich nichts.
Ich will gar nichts sagen,
doch das wird zu leise sein,
also sag ich „es regnet“.
Ich will sagen „mich friert“,
doch kann sein, es wird nicht gehört,
also zieh ich mich wärmer an.
Ich will sagen „ich gehe“,
doch keiner ist da,
also gehe ich einfach.
Ich will sagen „Sperling“,
doch vielleicht versteht man es falsch,
also sage ich „Stein“.
Ich will sagen „es schmerzt“,
doch ich hab es ja schon gesagt,
also beiß ich die Zähne zusammen.
Ich will sagen „Gestank“,
doch das ist nicht schön,
also atme ich nicht.
Ich will sagen „zum Teufel“,
doch das ist  auch so schon klar,
also sag ich „du willst eine Suppe?“
Ich will sagen „warum“,
doch auf dumme Fragen
antwortet niemand,
also sage ich „nichts es ist nichts“.
Ich will sagen „so schön“,
doch kann man über Geschmack nicht streiten,
also sage ich „gestern“.
Ich will etwas sagen, doch sag ich es nicht,
denn ich kann nicht, und kann ich, will ich es nicht.
Ich will sagen „ich will“,
doch Wünsche erfülln sich nicht immer,
also sage ich „Karamelle“
oder sonst eine Dummheit.
Ich will sagen „nun denn“,
doch in solchen Fällen darf man nichts sagen,
also sage ich „schönes Wetter“.
Ich will sagen „umsonst“,
doch umsonst, nur so
spricht man doch nicht.

Aus dem Litauischen von Cornelius Hell