Bernez Tangi

البريتونية

Bernez Tangi

الفرنسية

ROD AN AVELIOÙ

Pegeit on chomet
dindan mantell ma siminal
o c’hortoz ar c’hentañ barrad follentez ?

Libistrañ a raen gant eoul frondus
korfoù ar gourenerezed
a-raok ar c’hrogad

Heuliañ a raen gant aon
skrijadenn o c’hroc’hen
dindan chouradenn ma daouarn nerzhus

Pegeit ? Ô pegeit
on chomet skornet
war kler mouk ha bouk ma soñjoù dizehan ?

Moulañ a raen oberennoù hudur
Poanioù ha plijadur
ar c’hig
war baper leuegen
Ha gwerzhañ ’nezho dre guzh
da vevelien ha mitizhien
an noblañsoù

Kegid er gegin
Marsoñjoù er marchosi

Pegeit on chomet
war kein an azen
ma eskern o storlokañ gant hej-dihej
e bavioù war an hent roc’hellek ?

Mignon an hudour
ne greden ket
      implij
    e wialenn

Dilezet ’ m eus ma studioù
evit mont da heul an oriadez
diwisket ganti he hiviz
Aet eo diwar wel
a-dreñv ar bodoù lann

Dalc’h a ran em fronelloù
c’hwezh kreñv he c’hreoñ foutouilhek

a zamguzhe
kalir
ar sap aour
a-us d’he loeroù gloan ruz

Pegeit on chomet
alvaonet dirak lomber al lestr
ma daoulagad ganin o parañ war an egor diziwezh ?


Edo ar c’hontron
em bouzelloù
o fifilañ
e lorgnez ma c’hig

Edo ar viskoulenn
o krignat
deil ma spered
hiviziken

Tostaat a raen
ouzh an EUR GLAS
gant ma c’horf brevet
gant sev disec’het ma lein-kein
ha ma c’hoantoù dislivet
gant kaouadoù diniver ar vuhez

Pegeit ? Ô pegeit
on chomet ’vel un teuz dirak an horolaj
divfeskenn sanket barzh plouz ar gador
o heuliañ ar momeder ?


Edon o valbouzat gerioù didalvez
O c’hlabousat gerioù diniver en aner

e kaoued ma c’hlopenn
harzoù ken strizh dezhañ

Beleg Meur an eneoù daonet
a zibunas pedenn an Anaon

Ha me ken diskredik
prest e oan da vezañ nouennet

Pegeit ? Pegeit ? Pegeit ?
Pegeit on chomet war ribl ar stêr
dispartiet ma divesker gant ar broenn hag ar raoskl ?


Garzhata a raen bronnoù
ar gleskered
dindan bannoù an heol faro

Gortoz a raen ur briñsez wenn
bleunioù
brodet war he brozh

Tamolodet war ma huñvreoù
e sebelien
ar pennduig hag ar c’ho

Pegeit ?
al leue ’ zo aet da darv
ar bugel en e oad-gour

Treiñ a ra an amzer gant ar milinoù-dour
An delienn a heuilh ar froud betek ti ar re varv

Bez’ eus tud c’hoazh o chom e Keraliou
kaset-digaset gant rod an avelioù
Ar blanedenn en-dro d’hec’h ahel
an noz an deiz ’ yelo diwar wel

© Bernez Tangi

LA ROSE DES VENTS

Combien de temps suis-je resté
sous le manteau de ma cheminée
en attendant la prochaine crise de folie ?

j’enduisais d’huile parfumée
le corps des lutteuses
avant le combat

je suivais apeuré
le frémissement de leur peau
sous la caresse de mes mains puissantes


Combien ? Oh combien de temps
suis-je resté gelé
sur la glace pourpre et molle de mes pensées sans fin ?

J’imprimais des œuvres licencieuses
les peines et le plaisir
de la chair
sur le velin


Et je les vendais sous le manteau
aux valets et aux servantes
de la noblesse
de la cigüe dans la cuisine
des réminiscences dans l’écurie


Combien de temps suis-je resté
sur le dos de l’âne
mes os claquant au hochement de ses pattes sur le chemin caillouteux ?

Ami du magicien
je n’osais pas
me servir
de sa baguette

J’ai délaissé mes études
pour poursuivre la libertine
elle a quitté sa chemise
elle a disparu
derrière un bosquet d’ajonc

Je garde dans mes narines
l’odeur forte de sa toison fournie
qui cachait à peine
le calice
de la sève d’or
au-dessus de ses bas de laine rouge


Combien de temps suis-je resté
hébété devant le hublot du navire
mes yeux fixant l’étendue infinie ?
les asticots
dans mes  boyaux
frétillaient
dans la charogne de ma chair

la chenille
rongeait
le feuillage de mon esprit
dorénavant

J’approchai
de L’HEURE BLEUE
avec mon corps démantelé
avec la sève déssechée de ma colonne vertébrale
et mes désirs délavés
par les ondées sans nombre de la vie


Combien ? Oh combien de temps
suis-je resté comme un fantôme devant l’horloge
les fesses enfoncées dans la paille de la chaise
suivant des yeux le balancier ?


je babillais des mots sans valeur
je bafouillais en vain des mots innombrables

dans la cage de mon crâne
aux limites si étroites

le Grand Prêtre des âmes damnées
prononça la prière des Trépassés

Et moi si incrédule
j’étais prêt pour l’extrême-onction


Combien ? Combien ? Combien ?
Combien de temps suis-je resté au bord de la rivière
les jambes séparées par les joncs et les roseaux ?

J’épiais les seins
des grenouilles
sous les rayons du soleil endimanché

J’attendais une princesse blanche
à la robe
brodée de fleurs

Recroquevillé sur mes rêves
j’enterrais
la mésange et la taupe


Combien de temps ?

le veau est devenu taureau
l’enfant a atteint l’âge d’homme

le temps tourne avec les moulins à eau
la feuille suit le torrent jusqu’à la maison des morts

Il y a encore du monde dans les maisons de Keraliou
Amenés-malmenés par la rose des vents
la planète autour de son axe
la nuit le jour disparaîtront

© Bernez Tangi