Ton Naaijkens
الهولندية
Svalbard Paem
Tael 1
Svalbard Paem übergibt sich in den tauenden Gang von Svalbard,
an dessen Ende die drei Tresore mit den Saaten sind, zeigt,
was in seinem Magen ist: klimawandelresistentes metallisches Sorghum,
Stücke von Okra-Gravur in einer Wolke aus brodelndem
Messing unter dem Mandat des Global Crop Diversity
Trusts. Und Coke Light. Svalbard Paem ist dein, oder mein,
Leben, das sich in Generationen wiederholt, unter der Haube
*aus Linnen*, da, wo auch Svalbard Paems nassgeschwitztes
Haar ist, übergibt sich ins sich umwendende Krebsgesicht
und auf die sommersprossigen Schultern von Cis-Cary Fowler,
das ist einer der Initiator*innen, der, apriorisch,
30 cm direkt vor Paems Nase
den Gang runtergeht, mit seinem lockigen Haar, mit seinem Haar,
und nettchen labert. Bei einer Führung. Mit einer Ledertasche.
Und wie ein helles Tattoo, von dem ich glaub’, dass es auf seiner Wange
hin- und herwandert und sich „lichtend“ vertieft, erblickt Svalbard Paem
das große Kreuz, das ist das vertikal durchgestrichene Kreuzsymbol,
von dem sein Gesicht mit Licht fast durchlöchert ist wie ein
Moscheeraum. Svalbard Paem übergibt sich direkt
in sein Gesicht. Aber Cis-Cary Fowler merkt es nicht, ist
Augmented Reality von Paem, wird auf sein’ „Netzhaut“ im
Gegenlicht angezeigt mit Schilfgras, egal
wohin und an wen es sich wendet.
Svalbard Paem ist, empirisch, im Südtiroler Archäologiemuseum
in Bozen, das Erbrochene fällt warm
in die eingeknüllten eingesternten Augenhöhlen
von Ötzi – Erste Samenbank für mtDNA mit Arm-Chiffre –, fällt
in seinen Mund, an dem die Weltbevölkerung wächst,
mit seinen schwarzen Herzen pulsierend in der trockenen Armmuskulatur,
da Fowler seine kleine Führung auf dem
Ersten Zufälligen Saatguttresor fortsetzt, „its
stomach content yellowish to brownish colored and mushy
with some bigger pieces of grain and meat,“ namentlich Kleie oder
Brot vom Einkorn, Gerste, Adlerfarn, Pollen
von Kiefernartigen und Hopfenbuchen, getrocknetes oder
geräuchertes Fleisch vom wilden Alpensteinbock
Capra Ibex, organs like the spleen, liver or brain from red
deer was also Teil seines Mahls, die Eier
des Peitschenwurms. Gehirn breitet sich wuschig wuschig
aus an seinem, vom Klimawandel frei-gelegten Mund. Immer mehr
Paeme stehn an seinem Käfig, wippen mit breiter Hose
in der Hocke. Sein Sperma, weiß im Schnee der italienischen
Alpen. Svalbard Paem übergibt sich heftig in eine Felswand. Svalbard
Paem übergibt sich in ein Gesicht. Svalbard Paem
übergibt sich in einen Wasserfilm, wo unten,
in zusammenlaufenden Kanten, alles Wäss’rige im Dunkel
zusammenfloss.
In eine Ledertasche, die
dein Leben war.
Tael 2
Die Schwimmende Schildkröte
das Trinkgefäß aus Knochen,
schwimmt auf dem Rücken
vor Svalbard Paem,
mit ihrer Einbauküche,
in ihrer Ledertasche,
und ihr Bauchpanzer wird aufgeschnitten,
-gesägt und gestemmt, die
Platte abgehoben, das Hohlgefäß,
dunkel wie eine Kirche, wird
zum vollen Menü der Organe,
mit zwölf schwarzen Herzen,
rotierendem Natostern,
Sonnensystemen-Modellen aus Messing,
die Schildkröte strampelt und schwimmt, und
da C. Fowler sich auf ihr umdreht und
mit seinen Fäustlingen da hindeutet,
wird sie leergeschaufelt mit Schaufeln, den
offenen Bauch gen purpurnen Himmel.
Svalbard Paem trinkt aus der offenen Schale,
wie wenn eine Zunge im Glas wedelt, es
ausleckt. Aber das Blut läuft nicht in seinen
Körper, sondern bildet eine Blutwolke
im flachen Tropenwasser unter der *linnenen*
Spitzenhaube, im Wirkungsbereich der
Sea Turtle Conservancy (STC) und ihrer
Schutzanstrengungen. Sie erbricht sich, aber da ist nichts.
Insofern taucht hier eine zweite Idee auf, die Idee
von Storage in Praxis.
Die in deinem Leben als Bäuer*in bei deinem
vertäfelten Gesicht gespeicherten Sorten
der vorindustriellen Landwirtschaft
fließen aus den vier Taelern von Svalbard
Paem in die Konstellation von Saatguttresoren, das
geometrische Raumschiff under der linnenen
Spitzenhaube des Mars Science Lab (MSL), nämlich
(1) die punktförmigen Nationentresore im
rötlichen Erdenstaub which contain
the seeds of individual countries,
wie Syrien oder Afghanistan,
darüber
(2) die 11 internationalen Saatgutbibliotheken, sogenannte
CGIAR centers founded by some sixty countries
and organizations, managed by the Consultative
Group on International Agricultural Research,
which store specific crops, und
eompor, mit taubengroßen Eiern gefüllte Schale,
die Schwimmende Schildkröte,
(3) der Svalbard Saatentresor.
Dieser Übergang der gespeicherten Agro-Biodiversität von
Lebenswirklichkeit
in pure Möglichkeit
ist
Das Große Kreuz
|
X
|
von
Svalbard Paem,
der volatilste Durchgangspunkt der Ernährungssicherheit
unserer heutigen Bevölkerung von 11,2 Mrd.
Gedichtchen:
sie bemerken das, in ihre Netz-Haut gebrannte,
Kreuz und gehen darauf zu
wie auf einen Tannenbaum,
laufen in ihn rein
wie in einen riesigen stacheligen Strohstern
einen Licht-Raum-Modulator von
Moholy-Nagy.
Tael 3
Wie hast du dieses Gedicht gefunden?
Was hat dich hierher geführt?
Wie hast du es, lebend, gefunden
in der roten Wüste?
Zwischen gelegten Schildkröteneiern?
In einem Gelege schwarzer Schildkrötenherzen?
Under der Haube, da, wo auch
die ausgeatmete warme
Luft des gesprochenen …
und der Geruch eines Apfels
Cis-Heiko Strunk, dieses Gedicht
muss auf lyrikline.org, sonst
muss ich es andauernd sprechen. *Thanks*
lyrikline.org ist DOBES, das VolkswagenStiftunggeförderte
Documentation of Endangered Languages
Project bei meinem durchnässten Haar.
Die Saaten der Wörter Sorghum, Okra,
Einkorn und Gerste, Hopfenbuchen, Tannenbaum etc.
verschwinden ja mit den sterbenden
Sprachen, in denen sie gelagert sind. Am
Ende bleibt dann nur das „Deutsche“ übrig – wenn
das hier immer nur in Deiner Gegenwart
gelesen werden kann ;-) –, in dessen tauendem Gang
im Haus für Poesie
ein SUPERZERFLEDDERTES, MIT
GUMMI ZUSAMMENGEHALTENES ODER -GEBUNDENES
BUCH / BRAUNES BLATTKONVOLUT / EIN
BUCH WIE EIN GLÄNZENDER BABY-ÖTZI
auf der Schwelle liegt, in dem ich meine
Wiki Searches nach „Grimm’sches Wörterbuch“
ausgedruckt habe, und die Etymologie der
Foodbegriffe darin, ohne die mein Beitrag f
ür KOOK.MONO,
„Svalbard Paem“,
ganz weiß und leer
geblieben wär.
lyrikline.org ist der Quell, aus dem dein Leben geflossen ist,
oder der Same, aus dem es gesprossen ist,
das ist der eine Prozess, der ihm sozusagen vorhergeht,
bei dem sich eine Kugel bildet mit ungesehener Höhlenmalerei,
das ist der Prozess, bei dem sich der Mars-Rover
bootet, bevor er angeschaltet wird und sich wahrnimmt,
der eine Prozess, den er dann überhaupt nur beobachten kann, der
auf seiner Retina eintätowiert ist – so würde man das vielleicht sagen –.
Es geht um die Sprache, aber es geht um das Leben,
und insofern um, irgendwie so, den intimsten Punkt
des Anthropischen Prinzips, sozusagen, und wenn irgendwie,
sozusagen, die Etymologie von einem Wort – wie „geboren“
zum Beispiel –, ‘ne andere wäre, dann wäre man nicht
geboren worden.
Und wenn die Etymologie irgendwelcher Foodstuffs oder so
eine andere wäre, dann wäre man nicht
geboren worden, dann hätte es quasi kein Paem gegeben,
hätte es in dem Sinne, äh, gewissermaßen auch nichts zu essen gegeben,
es wäre eine vollkommen andere Geschichte gewesen.
Und ich denke das ist irgendwie die, die Dimension, Etymologie ist
Geschichte,
einfach, und wenn deine Existenz sozusagen
textualistisch ist, wie das in gewissem Sinne hier behauptet wird –
Paem ist dein Leben –, äh,
dann ist eben diese Textgeschichte, diese Etymologie, die Dimension,
in den sich – in der das extramentale Apriori spielt, und
eben insbesondere – sagt man dann quasi – in den
Etymologien, jetzt in dem Fall,
der Foodbegriffe.
lyrikline.org ist der Quell, aus dem dein Leben geflossen ist,
das Licht in Ötzis Magen,
wenn Svalbard Paem durch
seine Bauchdecke stößt, das Licht,
das durch Cis-Cary Fowlers Kreuz auf seiner Stirn
und Wange leuchtet,
wenn er seine Führung betreffend sein Lebenswerk gibt in diesem
Gedicht,
abrufbar auf www.lyrikline.org und zuletzt abgerufen am
21/06/4.541.736.978
– das ist der Tag,
an dem ich gehen darf –.
Tael 4
Die Nachfolger*innen von Heiko Strunk (Projektleiter*in)
und Juliane Otto (Internationale Kommunikation),
Mira Lina Simon (Presse), Michael Mechner
(Audioproduktion), Kevin Nagel (Audioproduktion)
von lyrikline.org beim Haus für Poesie
und die Nachfolger*innen (R.I.P. Fowler, der immer noch
an dieser Stelle entlanggeht) des Leitungsteams
im Bonner Crop Trust, der Svalbard managed,
also
Marie Hager (Executive Director) und Bernhard
Stocker (Executive Assistant) aus dem Executive Office,
Timothy Andrew Fisher (Chair of the
Executive Board), Charlotte Lusty
(Head of Programs, Genebank Platform
Coordinator), HRH, the Prince of Wales (der Patron) …
und all die anderen –
gründen eine Kita,
gehen an den Strand, an dem Die Schwimmende Schildkröte
ihre Eier vergräbt.
Dort ist das Loch im Sand, wo sie
ihre Eier vergräbt.
Dort reinigt sie ihr Gefieder,
atmet Luft sich
in den Magen
(Sprechen ist Essen).
Dort ist die Grabestelle
in Cis-Cary Fowlers
Gesicht,
neben dem Kreuz,
an der vertäfelten Wunde.
Dort ist der Ort, an dem der Mars-Rover
Curiosity stehen geblieben ist
und an dem meine Neugier an ein Ende
gekommen ist,
an einem Ball mit ungesehener Höhlenmalerei.
Dort aber schlüpfst du
und zeigst mir ungefragt
den Inhalt deines „Magens“
– er ist noch weiß
und leer –,
da sich Svalbard Paem,
dein Leben,
– Dir –
übergibt.
|
X
|
|
X
|
من: Orchidee und Technofossil. Gedichte
Berlin: Kookbooks, 2019
الإنتاج المسموع: Haus für Poesie, 2019
Svalbard Paem
Dael 1
Svalbard Paem geeft over in de dooiende gang van Svalbard
aan het eind waarvan de drie kluizen met de zaden staan, laat
zien wat in zijn maag zit: klimaatveranderingsresistent metalliek sorghum,
stukken okra-gravure in een wolk van gistende
messing onder het mandaat van de Global Crop Diversity
Trust. En Coke Light. Svalbard Paem is jouw, of mijn,
leven dat zich in generaties herhaalt, onder de kap
*van lijnwaad*, daar waar ook Svalbard Paems
nat gezwete haar zit, geeft over in het zich omwendende
kankergezicht en op de bezomersproete schouders van Cis-Cary Fowler,
dat is een van de initiatoren m/v die, a-priorisch,
30 cm pal voor de neus van Paem
de gang afloopt, met zijn krullerige haar, met zijn haar,
en nettekes zwamt. Bij een rondleiding. Met een leren tas.
En als een lichtgevende tattoo, die geloof ik op zijn wang
op en af gaat en zich ‘schijnend’ verdiept, ontwaart Svalbard Paem
het grote kruis, dat is dat verticaal doorgestreepte kruissymbool
waarvan zijn gezicht met licht zogezegd doorzeefd is als een
moskeezaal. Svalbard Paem geeft recht
in zijn gezicht over. Maar Cis-Cary Fowler merkt het niet, is
Augmented Reality van Paem, wordt op z’n ‘netvlies’ in
tegenlicht aangeduid met rietgras, maakt niet uit
waarheen en tot wie het zich wendt.
Svalbard Paem is, empirisch, in het Zuid-Tiroler Archeologiemuseum
in Bozen, het braaksel valt warm
in de opgefrommelde, ingesterde oogholten
van Ötzi – Eerste Zaadbank voor mtDNA met arm-code –, valt
in zijn mond waaraan de wereldbevolking groeit,
met zijn zwarte hart pulserend in de droge armmusculatuur
nu Fowler zijn kleine rondleiding op de
Eerste Toevallige Zaaigoedkluis voortzet, ‘its
stomach content yellowish to brownish colored and mushy
with some bigger pieces of grain and meat,’ met name zemelen of
brood van eenkoren, gerst, arendsvaren, pollen
van sparachtigen en hopbeuken, gedroogd of
gerookt vlees van de wilde alpensteenbok
capra ibex, organs like the spleen, liver or brain from red
deer was dus deel van zijn maaltijd, de eieren
van de zweepworm. Brein breidt zich tja tja tja
uit aan zijn, door de klimaatverandering vrij-gelegde mond. Steeds meer
Paemen staan bij zijn kooi, wippen met brede broek
op hun hurken. Zijn sperma, wit in de sneeuw van de Italiaanse
Alpen. Svalbard Paem geeft heftig over op een rotswand. Svalbard
Paem geeft over in een gezicht. Svalbard Paem
geeft over in een waterfilm waar beneden,
in samenlopende boorden, al het waterige in het donker
samenvloeide.
In een leren tas die
jouw leven was.
Dael 2
De Zwemmende Schildpad
dat drinkvat van been,
zwemt op z’n rug
voor Svalbard Paem,
met z’n inbouwkeuken,
in z’n leren tas,
en z’n buikschild wordt opengesneden,
-gezaagd en gehakt, de
plaat opgetild, het holle vat,
donker als een kerk, wordt
het volle menu der organen,
met twaalf zwarte harten,
roterende Natoster,
messing modellen van zonnestelsels,
de schildpad trappelt en zwemt, en
omdat C.C. Fowler er bovenop staat, zich omdraait
en er met zijn wanten op wijst,
wordt-ie leeggeschept met scheppen, de
open buik richting purperen hemel.
Svalbard Paem drinkt uit de open schaal
alsof er een tong in het glas kwispelt, het
uitlikt. Maar het bloed stroomt niet in zijn
lijf, maar vormt een bloedwolk
in het platte tropenwater onder de kanten
kap van *lijnwaad*, onder het ressort van de
Sea Turtle Conservancy (STC) en haar
beschermende inspanningen. Hij braakt, maar er komt niks.
Wat dat betreft duikt hier nog een idee op, het idee
van storage in de praktijk.
Die in jouw leven als boer m/v bij je
gelambriseerde gezicht opgeslagen soorten
van de voorindustriële landbouw
stromen uit de vier daelen van Svalbard
Paem in de constellatie van zaaigoedkluizen, het
geometrische ruimteschip onder de kanten kap
van lijnzaad van het Mars Science La (MSL), namelijk
(1) de puntvormige landenkluizen in het
rossige aardstof which contain
the seeds of individual countries
als Syrië of Afghanistan,
erboven
(2) de 11 internationale zaaigoedbibliotheken, zogenaamde
CGIAR centers founded by some sixty countries
and organizations, managed by the Consultative
Group on International Agricultural Research,
which store specific crops, en
duh’rop, met duivengrote eieren gevulde schaal,
de Zwemmende Schildpad,
(3) de Svalbard Zaadkluis.
Deze overgang van de opgeslagen agro-biodiversiteit van levenswerkelijkheid
in pure mogelijkheid
is
Het Grote Kruis
|
X
|
van
Svalbard Paem,
het volatielste doorgangspunt van voedselzekerheid
onder de huidige bevolking van 11,2 miljard
gediggies:
ze merken het, in hun netvlies gebrande,
kruis op en gaan erop af
als naar een kerstboom,
lopen er tegenop
als tegen een reusachtige stekelster van stro
een Licht-Ruimte Modulator van
Moholy-Nagy.
Dael 3
Hoe heb je dit gedicht gevonden?
Wat heeft je hierheen gebracht?
Hoe heb je het, levend, gevonden
in de rode woestijn?
Tussen gelegde schildpadeieren?
In een nest van zwarte schildpadharten?
Onder de kap, daar waar ook
de uitgeademde warme
lucht van de gesproken…
en de geur van een appel
Cis-Heiko Strunk, dit gedicht
moet op lyrikline.org, anders
moet ik het voortdurend voorlezen. *Thanks*
lyrikline.org is DOBES, het door de Volkwagenstichting
gesubsidieerde Documentation of Endangered Languages
Project bij mijn door en door natte haar.
Het zaad van de woorden sorghum, okra,
eenkoren en gerst, hopbeuken, kerstboom etc.
verdwijnen gewoon met de stervende
talen waarin ze zijn opgeslagen. Uiteindelijk
blijft dan alleen het ‘Deutsch’ over, – als
dat hier altijd alleen in jouw aanwezigheid
kan worden gelezen ;-) – in de dooiende gang ervan
in het Haus für Poesie
een SUPERVERFOMFAAID, MET
EEN ELASTIEKJE BIJ ELKAAR GEHOUDEN OF GEBONDEN
BOEK / BUNDEL BRUINE BLAADJES / EEN
BOEK ALS EEN GLANZENDE BABY-ÖTZI
op de drempel ligt waarin ik mijn
Wiki Searches naar het ‘Grimm’sche Wörterbuch’
geprint heb, en de etymologie van de
foodtermen erin waarzonder mijn bijdrage v
oor KOOK.MONO,
‘Svalbad Paem’,
helemaal wit en leeg
gebleven zou zijn.
lyrikline.org is de bron waaruit jouw leven voortgekomen is
of het zaad waaruit het ontsproten is,
dat is het ene proces, dat er zeg maar aan voorafgaat,
waarbij zich een bol vormt met ongeziene grotschilderingen,
dat is het proces waarbij de Mars-Rover zichzelf
opstart voor hij ingeschakeld wordt en zich waarneemt,
dat ene proces dat hij dan überhaupt kan zien, dat
op zijn retina getatoeëerd is – zo kun je dat misschien zeggen.
Het gaat om de taal maar dus ook om het leven,
en in zoverre om, plusminus dus, de intiemste plek
van het Antropische Principe, zeg maar, en wanneer dus,
zeg maar, de etymologie van een woord – ‘geboren’
bijvoorbeeld –, anders in elkaar zat, dan zou je niet
geboren zijn.
En als de etymologie van het een of andere foodstuff of zo
anders in elkaar stak, dan zou je niet
geboren zijn, dat was er als het ware geen Paem geweest,
was er in dat opzicht, eh, in zekere zin ook niets te eten geweest,
het zou een volkomen andere geschiedenis zijn geweest.
En ik denk dat is op de een of andere manier de, de dimensie, etymologie is
geschiedenis,
simpel als wat, en als je bestaan zeg maar
textualistisch is, zoals dat hier min of meer beweerd wordt –
Paem is jouw leven –, eh,
dan is dus deze tekstgeschiedenis, deze etymologie, de dimensie
waartoe – waarin het extramentale a priori speelt, en
dus in het bijzonder – zeg je dan als het ware – in de
etymologieën, nu in dit geval,
van de foodbegrippen.
lyrikline.org is de bron waaruit je leven opwelde,
het licht in Ötzi’s maag
als Svalbard Paem door
zijn buikwand stoot, het licht
dat door Cis-Cary Fowlers kruis op zijn voorhoofd
en wang oplicht
als hij zijn rondleiding over zijn levenswerk geeft in dit
gedicht,
oproepbaar op www.lyrikline.org en het laatst opgeroepen op
21/06/4.541.736.978
– dat is de dag
dat ik gaan mag –.
Dael 4
De opvolgers m/v van Heiko Strunk (projectleider m/v)
en Juliane Otto (internationale communicatie),
Mira Lina Simon (pers), Michael Mechner
(audioproductie), Kevin Nagel (audioproductie)
van lyrikline.org bij het Haus für Poesie
en de opvolgers m/v (R.I.P. Fowler, die hier
nog steeds rondloopt) van het team
in de Bonner Crop Trust leidt, dat Svalbard managet,
dus
Marie Hager (executive director) en Berhard
Stocker (executive assistant) uit het executive office,
Timothy Andrew Fisher (chair of the
executive board), Charlotte Lusty,
(head of programs, genebank platform
coordinator), HRH, the Prince of Wales (beschermheer)…
en al die anderen –
richten een crèche op,
gaan naar het strand waar De Zwemmende Schildpad
haar eieren begraaft.
Daar is het gat in het zand waar ze
haar eieren begraaft.
Daar maakt ze haar pluimage schoon,
ademt lucht zich
in haar maag
(spreken is eten).
Daar is de grafplaats
in Cis-Cary Fowlers
gezicht,
naast het kruis,
bij het gelambriseerde gezicht.
Daar is de plek waar de Mars-Rover
Curiosity is blijven staan
en waar mijn nieuwsgierigheid aan zijn eind
gekomen is,
aan een bal met ongeziene rotsschilderingen.
Maar daar kom jij uit je ei
en toont me ongevraagd
de inhoud van je ‘maag’
– die is nog wit
en leeg –,
omdat Svalbard Paem,
jouw leven, zich
– aan jou –
overgeeft.
|
X
|
|
X
|