Bernard Dewulf

الهولندية

Ramona Lofton, Sapphire

الانجليزية

Voor Isolde

Wij hadden gedronken. De beker ineens.
Zodat in de daghaast van lichamen
onze lichamen blonken. Wij hadden
de wereld verloren, de wereld ons,
en hielden een hemelbed aan
waarin de stad wegtikken kon.
Het reed met ons rond, deed met ons
wat wij moesten. Dan gaven wij namen
en namen die in de mond.
Zo vond men ons

niet. De ochtend verdraagt geen sage,
zijn licht is zijn zwaard. De trein nam
ons terug, wiegend naar ons bestaan.
Daar lost iemand in blanke handen ons op,
daar heeft een huis ons bewaard.
Wij drinken er, drinken op ons geluk
en lachen blazend het vuur uit
van verjaardagstaarten. Wij gaan dus
niet dood. Gewond van binnen
kussen wij de dag en de mens.
De spiegel die te scheren wil beginnen.

© Bernard Dewulf
من: unveröffentlichtem Manuskript
الإنتاج المسموع: 2001 M. Mechner, literaturWERKstatt berlin

For Isolde

We had drunk. The whole cup at once.
So that in the everyday rush of bodies
our bodies shone. We had
lost the world, the world had lost us,
and we stopped a canopied bed
in which the city could tick away.
It drove around with us, did with us
what we had to do. Then we started giving
names and used them.
So people could not find

us. Daybreak does not tolerate legends,
its light is its sword. The train took
us back, rocking us back to our existence.
There, we are dissolved by someone with white hands,
there, a house keeps us.
We drink, we drink to our happiness there
and we smile while blowing out the candles on the birthday cakes.
don’t die. Wounded inside, we kiss the day.
The mirror who wants me to shave.




English version by Sapphire/Ramona Lofton



© 2001 by Sapphire/Ramona Lofton

printed by permission of the author