Wladimir Tschepego
الألمانية
[Я стаміўся, я змарыўся,]
Я стаміўся, я змарыўся,
Я ўсю ноч раман пісаў.
Сіні золак запаліўся,
І аркестрык заіграў.
Дзеяслоўныя літаўры,
Меладыйныя грамы
З паэтычнае кавярні,
З рамантычнае карчмы.
Чатыры мандаліны
І скрыпачка адна,
Чароўныя хвіліны
Над келіхам віна.
Спявайце, мандаліны,
І, скрыпка, не змаўкай:
З вядомае прычыны
Адам пакінуў рай.
Я пісаў раман пра Лету
І напісанае рваў,
Выпадковаму сюжэту
Сваё сэрца давяраў.
Але гэтага сюжэта
Не ставала для жыцця,
І была каханка Лета –
Гераіняй забыцця.
Чатыры мандаліны
2
І скрыпачка адна,
Чароўныя хвіліны
Над келіхам віна.
Спявайце, мандаліны,
І, скрыпка, не змаўкай:
Прысутнасцю жанчыны
Тлумачыцца адчай.
Каніфольныя навіны,
Неспакойныя лады…
Ад капрызнае жанчыны
Столькі светлае бяды!
З пачуццёвае напасці,
Скрыпка, выведзі мяне…
Я – адзін, і гэта – шчасце,
Гэта – радасць удвайне.
Чатыры мандаліны
І скрыпачка адна,
Чароўныя хвіліны
Над келіхам віна.
Спявайце, мандаліны,
І, скрыпка, не змаўкай:
Калі я ў нечым вінны, --
Тады мяне карай.
7 лютага 2001
الإنتاج المسموع: Belarus PEN-Centre / Goethe-Institut Minsk
[Ich bin müde, ich bin matt,]
Ich bin müde, ich bin matt,
Ich schrieb die ganze Nacht an einem Roman.
Der blaue Morgen dämmerte,
Und ein Orchesterchen begann zu spielen.
Die Pauken der Verben,
Melodische Donner
Aus dem dichterischen Kaffeehaus,
Aus der romantischen Schenke.
Vier Mandolinen
Und eine Geige,
Berückende Augenblicke
Über einem Glas Wein.
Singt, Mandolinen,
Und du, Geige, verstumme nicht:
Aus bekanntem Grunde
Verließ Adam das Paradies.
Ich schrieb einen Roman über Lethe
Und hab‘das Geschriebene zerrissen,
Einem zufälligen Sujet
Hab‘ ich mein Herz anvertraut.
Aber dieses Sujet
Hat nicht gereicht fürs Leben,
Und die Geliebte Lethe war –
Die Heldin des Vergessens.
2
Vier Mandolinen
Und eine kleine Geige,
Berückende Augenblicke
Über einem Glas Wein.
Singt, Mandolinen,
Und du, Geige, verstumme nicht:
Durch die Anwesenheit einer Frau
Erklärt sich die Verzweiflung.
Kolophonische Neuheiten,
Unruhige Tonarten ...
Von der launischen Frau
So viel heller Kummer!
Aus der Plage des Gefühls
Führe, Geige, mich hinaus ...
Ich bin allein, und das ist ein Glück,
Das ist doppelte Freude.
Vier Mandolinen
Und eine kleine Geige,
Berückende Augenblicke
Über einem Glas Wein.
Singt, Mandolinen,
Und du, Geige, verstumme nicht:
Wenn ich an etwas schuld bin,
Dann bestrafe mich.
7. Februar 2001