Behçet Necatigil

So oft fällt es von vielen
Die Passanten sehen es nicht
Ich bücke mich und nehme es
Eine verwelkte Rose wird es beim Berühren.

Vielleicht in einer der Grossstädte
Auf und ab an übervölkerten Haltestellen
Vielleicht in einem fernen Ort der Heimat
In einem Café – oder Hotelwinkel
Immer, wohin er in dieser Abendzeit geht
Steckt er die Hände in die Hosentaschen
Durch Zigaretten, Papiere
Rutscht es leise
Ich bücke mich und nehme, es wird niemand
Eine verwelkte Rose wird es beim Berühren.

Oder in der abgewischten Lippenfarbe
Eines einsamen Mädchens
Wieder an der Schwelle der müden Nacht
Wenn sie ihren Kopf auf das Kissen legt.

Und mitten am Tag macht sich mancher an mich heran
Meistens in Herbstmonaten und wenn es regnet
Senkt sich vielleicht eine Wolke in jeder Wolke der Betrübnis
Ich greife zu und nehme, es wird niemand
Eine verwelkte Rose wird es beim Berühren.

In den Händen, Lippen, öden Schriften
Im Netz, für die Abende aufgestellt, verfängt es sich
Schnauft wie ein verwundetes Tier
Wird betäubt, fliehen möchte es
Wege oder Erinnerungen entlang.

Ich hole, hole es, es schläft nicht die ganze Nacht
Rührt sich im Dunkeln, immer wenn ich es berühre
Eine verwelkte Rose wird es beim Berühren.

Many like her end up here
Yet no passer-by cares
I bend down and pick her up
She becomes a pale rose when I touch

Wandering in one of those big cities
Among the crowd at bus stops
Or in a far-off corner of the country,
In a café or in a hotel
Wherever she goes at these late hours
She hides her hands in her pockets
Flowing slowly among the
Cigarettes and papers
I bend down and pick her up, she becomes no one
But a pale rose when I touch

Or in the wiped off lipstick
Of a lonesome girl
As she rests her head on the pillows
On the edge of the weary night

Sometimes even in the middle of the day she sidles up
Mostly in fall you know when a cloud descends
and it rains, in that cloud of sorrow
I reach out and pick her up, she becomes no one
But a pale rose when I touch

In hands, between the lips, in wild scripts
She is caught by the night nets
panting like a wounded animal
smothered, wanting to flee
Through the roads through memories

Again and again I bring her back, all night she lies awake,
Tosses and turns  in the dark and becomes
A pale rose when I touch

Άφθονο πέφτει από πολλούς
Όσοι περνούνε δε το βλέπουν
Σκύβω εγώ το παίρνω
Ρόδο γίνετ’ ωχρό μόλις τ’ αγγίξεις.

Είτε σε κάποια απ’ τις μεγάλες πόλεις
Γυρνά σε στάσεις όλο κόσμο
Είτε σε μέρος απόμακρο της χώρας
Σε καφενείου γωνιά ή πανδοχείου
Όπου κι αν πάει βράδυ τέτοια ώρα
Τα χέρια του χώνει στις τσέπες
Κι αυτά γλιστρούν αργά αργά
Μες σε τσιγάρα και χαρτιά
Δεν ειν’ κανείς, σκύβω το παίρνω
Ρόδο γίνετ’ ωχρό μόλις τ’ αγγίξεις

 Άλλοτε στο κραγιόν που κόρη μόνη
σκουπίζει απ’ τα χείλη σαν γέρνει
στης νύχτας πάλι το κατώφλι κουρασμένη
στο μαξιλάρι το κεφάλι κι ακουμπά.

Άλλοτε πάλι πλάι μου τρυπώνει καταμεσήμερο
Μήνες του φθινοπώρου πιο πολύ, βροχή σαν πέφτει
Έρχεται χαμηλώνει ένα σύννεφο, κείνο το σύννεφο της θλίψης.
Δεν ειν’ κανείς, σκύβω το παίρνω
Ρόδο γίνετ’ ωχρό μόλις τ’ αγγίξεις
 

Σε χείλια, σε χέρια, σε γραφτά  ερημικά
Σε δίχτυα πιάνεται απλωμένα στα βράδια
Σαν λαβωμένο ζώο παίρνει ανάσα βαθιά
Πνίγεται, θέλει να σηκωθεί να φύγει
δρόμους να διασχίσει ή και μνήμες.

Το παίρνω κι έρχομαι, αγρυπνεί όλη τη νύχτα
Σαλεύει στο σκοτάδι, σαν τ’αγγίζω
Ρόδο γίνετ’ ωχρό μόλις τ’'αγγίξεις.

Plusieurs la font souvent tomber,

Les passants ne l’aperçoivent pas.

Je me baisse pour la ramasser,

Quand je la touche, elle devient une rose fanée.

Dans une grande ville

Elle déambule aux arrêts bondés, 

ou encore se trouve dans une contrée éloignée

au coin d’un café ou d’un hôtel.

Où qu’elle ailleà cette heure du soir

Elle met ses mains dans les poches,     

Elle glisse tout doucement

entre cigarettes et papiers,

quand je la touche, elle ne devient personne,

mais une rose fanée.                    

Ou encore elle reste sur le rouge à lèvres  

Que seule a effacé une jeune fille

Fatiguée au seuil de la nuit

sitôt sa tête sur l’oreiller.

Parfois, à midi,

Elle se pelotonne contre moi

plutôt en automne

Quand un nuage descend parfois

par temps de pluie,

Elle vit alors dans ce nuage de tristesse.                               

Quand je m’allonge et la prends

elle ne devient personne,

mais une rose fanée.

Dans les mains, sur les lèvres, dans les écrits silencieux,

Elle est prisonnière des filets tendus le soir

Elle s’essouffle telle une  bête blessée.

Angoissée, elle veut s’en aller

le long des chemins ou des souvenirs.

Je l’amène, et la ramène sans cesse,

Elle veille toute la nuit,

Elle bouge dans l’obscurité quand je la touche,

quand je la touche, elle devient une rose fanée.