Péter Kántor

For sometimes she would take me down to school,
we sat on the trolley like a pair of toddlers,
whenever the bus reached Rottenbiller Street
my grandmother cackled loudly-proudly:
Rotten Billy! Rotten Billy!
At first I liked it, later I would ask her:
not so loud, please, Grandma, not so loudly!

Go to hell, she’d mutter in her English
as she stooped and blundered blindly down the road;
whenever we met we'd be nose to nose
before she recognized me: So it's you, you scamp!
and a smile lit her face up like a lamp.

She had blue eyes, her glasses were thick slabs,
she had a season’s ticket to the opera,
she had enormous feet, and scarlet slippers,
and owned a La Fontaine and a Vanity Fair,
a house (before the war of course), and later
she had to share a flat in that same house,
and in the loo there was a notice in four colors
admonishing the pupils in four tongues:
Ne tirez pas trop fort! − besides all this
a treasure trove of junk and books, fake pearls,
a scarlet twenty-four-piece china tea set,
glass cabinets, fine mirrors, combs, a Larousse,
and she herself as thin as a toothpick,
and she herself as single as my thumb.

Every summer she visited Vienna
complaining there of Pest, in Pest of there,
how she’d gossip of Trafalgar Square −
But grandmother, you’ve never been there!...
She stood on the balcony, watching the rain,
“What’s going on here!” she’d say, with feeling.

Kiedyś odwoziła mnie do szkoły,
siedzieliśmy w trolejbusie jak para dzieciaków,
kiedy dojeżdżał do ulicy Rottenbillera,
babcia wybuchała głośnym śmiechem i szydziła:
zgniły Biller! ha, ha! zgniły Biller!
Z początku to lubiłem, później zacząłem prosić:
nie tak głośno, babciu, nie tak głośno!

Go to hell! – mamrotała pod nosem,
ganiając tu i tam po ulicach, ślepawa i przygarbiona,
czasem wpadaliśmy na siebie,
i zanim mnie rozpoznała: czy to ty?
pytała i uśmiech rozpromieniał jej twarz.

Miała niebieskie oczy i okulary
o grubych szkłach, i abonament do opery,
olbrzymie stopy i czerwone kapcie,
i La Fontaine’a i Vanity Fair,
i dom, dawno temu, rzecz jasna, a później lokatorów,
a w ubikacji wisiała kartka dla uczniów z napisem
w czterech kolorach i w czterech językach:
Don’t pull the ring hard! – i wszędzie setki
staroci, skarbów, książek, fałszywe perły,
szkarłatny serwis do herbaty dla dwunastu osób,
komodę, lustra, grzebień, larousse’a,
a ona – taka chuda jak wykałaczka,
a ona – pojedyncza jak mój palec.

Latem wyjeżdżała do Wiednia, w odwiedziny,
żeby ponarzekać: tam na Peszt, tutaj na Wiedeń.
Na Trafalgarze jest tak a tak – zmyślała.
Ależ babciu! Ty nigdy tam nie byłaś!...
Stała na balkonie, patrzyła na deszcz:
Co się tu wyprawia! – mówiła z pogardą.